Eκδήλωση με θέμα «100 χρόνια Γενοκτονίας – Αγώνας σε δύο μέτωπα», πραγματοποιήθηκε το πρωί της Κυριακής 29/9 στη Στέγη Ποντιακού Πολιτισμού Κοζάνης. Ομιλητές της εκδήλωσης ήταν ο Στάθης Πελαγίδης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Νικόλαος Ταμουρίδης, Αντιστράτηγος ε.ά. Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ, ο Παναγιώτης Ακριτίδης, πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης και ο Στυλιανός Ιωαννίδης, στρατιωτικός – βαλκανιολόγος. Την εκδήλωσαν διοργάνωσαν οι Ενεργοί Πολίτες Δυτικής Μακεδονίας, η Θεατρική Ομάδα Βατερού και ο Μορφωτικός Σύλλογος Σκήτης «Εύξεινος».
Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανούς δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο. Στις 19 Μαϊου1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000.