Η Ελένη Νάτση με το παραμύθι της «Δύο ψεύτικα γατάκια σε ένα αληθινό παραμύθι», μας καλεί στον υπέροχο κόσμο των παραμυθιών. Μέσα από τη γραφή και τη δημιουργική της φαντασία εμπνέει και διασκεδάζει τους μικρούς και τους μεγάλους αναγώστες, διδάσκοντας παράλληλα σημαντικά μηνύματα και αξίες…
- Κυρία Νάτση, το παραμύθι σας αναφέρεται σε μικρούς αλλά και σε μεγάλους αναγνώστες. Πώς πιστεύετε θα αντιδράσουν αυτές οι δύο ηλικιακά διαφορετικές ομάδες κατά την ανάγνωσή του;
Για να είμαι ειλικρινής, μιλώντας για μικρούς, παρασύρθηκα από κάτι που συνέβη, όταν ήμουν, εν ενεργεία, εκπαιδευτικός, δασκάλα της δευτέρας τάξης. Σε κάποιο μάθημα σχετικό με τη μεταποίηση αντικειμένων για άλλη χρήση, ώστε να περιορίζονται τα σκουπίδια, το δικό μου παράδειγμα ήταν: το παλιό φόρεμα γίνεται καινούρια φούστα, το παλιό ύφασμα τσέπες, γατάκια –τα γατάκια πιαστράκια… Οι μικροί μαθητές μου ενθουσιάστηκαν και το έδειξαν με πολλούς τρόπους… Κράτησα στη μνήμη μου εκείνη τη χαρά… Όσο για τους μικρούς αναγνώστες, πιστεύω πως θα δημιουργήσουν εικόνες με τη φαντασία τους, αλλά θα χρειαστούν βοήθεια στην ανάγνωση και επεξηγήσεις για την εποχή του… παραμυθιού. Θα πρότεινα να συνεργαστούν με κάποιον μεγαλύτερο. Γιαγιά, ας πούμε… Για τους μεγάλους πιστεύω ότι θα χαρούν, θα αναπολήσουν, θα ταξιδέψουν στο παρελθόν, ίσως και να προβληματιστούν για τη σημερινή πραγματικότητα στις ανθρώπινες σχέσεις…
- Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να καταγράψετε τις αναμνήσεις σας σε μορφή παραμυθιού;
Οι αναμνήσεις ήταν μέρος μιας καθημερινότητας… Κάποια πρόσωπα ήταν συγγενικά άλλα όχι. Ωστόσο, τα συνδέει κάτι κοινό: η καλή διάθεση όλων των διαφορετικών προσώπων να δώσουν στη μικρή Ελένη χαρά. Αυτή η προσπάθεια, να κάνουν ένα παιδί να χαίρεται, μη αγνοώντας τις παιδικές επιθυμίες και να τις πραγματοποιούν, μέσα στον κόσμο των μεγάλων, δίνοντας στο παιδί ευκαιρίες για συμμετοχή, είναι ασυνήθιστη αλλά και αξιόλογη. Με τα σημερινά δεδομένα εντάσσεται στο χώρο του παραμυθιού, χωρίς να βλάπτει την αλήθεια. Επίσης, έχουν περάσει τόσα χρόνια που κι εγώ η ίδια χαίρομαι με την ιδέα του παραμυθιού.
- Γνωρίζουμε πως τα παραμύθια πάντοτε περνούν ένα μήνυμα στους αναγνώστες. Ποιο είναι το μήνυμα που επιθυμείτε να μεταφέρετε εσείς μέσα από το δικό σας παραμύθι;
Το συγκεκριμένο «παραμύθι» είναι αρκετά μεγάλο και νομίζω πως δίνει πολλά μηνύματα. Το μήνυμα, όμως, που θα επιθυμούσα να μεταφέρω, συνδέεται με τον λόγο που το έγραψα και είναι: Τα έργα που πηγάζουν από αίσθημα φιλανθρωπίας, είναι πηγαία και δεν περιμένουν ανταπόδοση, δε λησμονιούνται. Όταν, μάλιστα, γίνονται για χάρη των παιδιών, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δίνουν χαρά και αν χρειαστεί και παρηγοριά.
- Ποια είναι η αγαπημένη σας «στιγμή» στο παραμύθι και γιατί;
Το παραμύθι είναι γεμάτο από αγαπημένες στιγμές. Όλες οι δραστηριότητες της μικρής Ελένης είχαν κάποιο σκοπό. Αλλά η συμμετοχή της στο πάτημα του αλευριού, δεν είχε εξήγηση… ήταν κάτι μαγευτικό! Αυτό θα επέλεγα.
- Θεωρείτε πως ένα παραμύθι επηρεάζει τη σκέψη και τη συμπεριφορά των αναγνωστών του;
Με δεδομένο ότι τα παραμύθια είναι για παιδιά, ναι επηρεάζει τη σκέψη τους και τη συμπεριφορά τους. Γι αυτό γράφονται, νομίζω. Αλλά και στους μεγάλους ασκούν επιρροή. Αρκεί να σκεφτούμε τους μύθους του Αισώπου, των οποίων τα διδάγματα τα σκεφτόμαστε και στα γεράματα.
- Τελικά, ούσα η «μικρή Ελένη», τι κρατάτε από την «μεγάλη Ελένη»;
Η «μεγάλη Ελένη», κουβαλώντας το φορτίο της ζωής της, προσπαθεί να κρατά την απλότητα στη σκέψη της για να αντέχει την πολύπλοκη πραγματικότητα.
- Έχετε σχέδια για άλλα παραμύθια στο μέλλον;
Αυτό το βιβλίο γράφτηκε αυθόρμητα. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα παραμυθιών. Δεν κάνω σχέδια. Αν προκύψει κάτι, θα με χαροποιήσει.
Συνέντευξη στη Στέλλα Τέλλιου
Ακολουθήστε το 
