Τ’ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ
ΣΕ ΧΕΡΙΑ ΛΕΒAΝΤΙΝΩΝ
ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ……….
Όλα γύρω αλλάζουν. Χρεοκοπούν. Κι αγωνιώ.
Τι ‘ναι αυτό που ζούμε…. Πατριωτική
ποταπαγόρευση, με Ιστορίας αποκλεισμό;…
Υπο-στηρίζω Δημοκρατία. Κι’ επιλέγω –ΤΗΝ- ΕΛΛΑΔΑ
να ‘χω πηγή, οδηγό, και μοχλό. Κι’ έχεις
τον λεβαντίνο, -ΤΟ- ΕΛΛΑΔΑ ως γένους
ουδετέρου, ν’ ασπαστώ. Κι’ ενώ με δέρνει φρίκης
εμπειρία, από σκευωρία που ξεσκεπάστηκε
τυχαία, με παλληκαρεύει και σας μιλάω,
της Πατρίδας η ιδέα.
ΟΠΟΥ –ΥΠΕΡΑΝΩ Η ΕΛΛΑΔΑ- ΕΧΕΙ ΑΝΗΦΟΡΑ,
ΑΛΛΑ ΚΙ’ ΥΠΕΡΟΧΗ ΘΕΑ. Κι’ αυτό προτείνω.
Κάλλιο να σ’ απειλούν οι λεβαντίνοι, με
κίτρινες ή κόκκινες κάρτες, επειδή ως φάουλ
θεωρούν, της Πατρίδας σου το ζήλο………
Κάλλιο να σου κρεμάνε επικριτικά,
την βαρύγδουπη ταμπέλα –Εθνικιστής-
επειδή μπόρεσες…. Ν’ ΑΠΟΚΡΟΥΣΕΙΣ,
ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΤΟΥΣ ΤΟ ΜΗΛΟ…….
ΠΑΡΑ, ΝΑ ΤΗΝ ΜΑΔΑΣ ΚΙ’ ΕΣΥ, ΕΤΣΙ ΘΕΛΗΚΑ
φύλλο – φύλλο, όπως κάνει ένα λεβέντικο
πνεύμα, ένας λεβαντίνο. Οι κεραυνοί τους,
μ’ έχουν φτάσει, να φανερώσω την οιμωγή,
ως κι’ εθνοκήρυκας να γίνω. Γιατί… ΌΛΑ ΕΝΑΣ
ΔΙΩΓΜΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ. Κι’ από σπίτια, κι από γη
κι’ απ’ ότι εθνοσωτήριο –ΕΔΩ ΘΑ ΜΕΙΝΩ-
Κι’ από πάνω να επικρέμεται κάθε μορφής
απειλή, να στέκεις κλαρίνο. Ή συμφωνείς
σου λέει, ή της…. εξουσίας το ξύλο.
ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΝΕΤΑΙ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟ,
ΙΕΡΟ. ΟΠΩΣ Η ΠΑΤΡΙΔΑ, ΕΝΑ ΜΕ ΤΟ
ΓΟΝΙΟ. Αυτό σε ρωτώ… Που ‘ναι
τ’ ορμέμφυτο… Που το πέταξες λεβαντίνο.
Πού ‘ναι της Ελλάδας τ’ αναφαίρετο δικαίωμα,
να’ χει και στο μέλλον παρελθόν,
να ‘χει την ιστορία της στύλο………
ΠΟΥ; ΣΚΟΝΤΑΦΤΕΙ……..
Να την λειτουργούμε, καθώς της αξίζει
σαν το καθάριο νερό στο μύλο……..
ΜΗΤΡΑ ΕΙΝΑΙ, γενναίους γεννάει,
αυτή η θυσία, η αυταπάρνηση,
του Μελά, του Λεωνίδα, κι’ όλων
των ηρώων. Κι’ αν δεν σ’ αγγίζουν,
δεν σε συγκινούν, ΤΙ ΣΟΥ ΦΤΑΙΜΕ,
ΝΑ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΞΕΣΠΙΤΩΝΕΙΣ,
Π Α Τ Ρ Ι Δ Ο Χ Α Λ Α Σ Τ Η λεβαντίνο.
Εγώ νιώθω ευγνωμοσύνη, νιώθω στο
μεγαλείο τους, το γόνυ να κλίνω.
Τα’ αστέρια της Ελλάδας μας, λούζουν,
με φως, όλο τον πλανήτη. Καμάρωσέ
τα, αντίς να τα θάβεις λεβαντίνο.
ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ Ν’ ΑΝΤΑΜΩΝΩ,
τόσες φορές, τόσο άδικα, τόσο πολύ,
Α Ι Μ Α Τ Ο Β Α Μ Μ Ε Ν Η ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ,
ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΕΠΙΔΟΞΟΥΣ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ ΤΗΣ.
Πως αλλιώς; Έτσι αισθάνομαι και κρίνω.
-ΟΧΙ- Με κανένα αντάλλαγμα,
στων σφετεριστών της τα ένοχα χέρια,
αίμα, χώμα, κι’ Ιστορία,
ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΩ.
Περγαμηνές προγόνων, κι’ απογόνων αγάπη,
σ’ αγώνα ένστασης, αντίστασης, άνισο αλλ’ ιερό.
ΠΟΤΕ, ΣΥΜΒΟΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, Σ’ ΑΛΛΟΤΡΙΑ ΚΑΤΑΡΤΙΑ
ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΑ. ΠΟΤΕ, πεταμένοι ήρωες, σε ράφια
αραχνιασμένα. ΠΟΤΕ, κατορθώματα Ελλήνων
θαυμαστά, στον Καιάδα ένα-ένα. Τίποτ’
άτιμο, ανίερο κανένα, που να οδηγεί
σε γκρεμό, ή βωμό, ή αρένα. ΦΥΛΑΤΕ
ΘΕΕ ΜΟΥ, ΤΟΥΣ ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΑ ΦΡΕΝΑ.
ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΥΝ ΦΟΡΤΙΑ ΚΑΡΔΙΑΚΑ, ΣΕ
ΚΑΡΒΟΥΝΑ ΑΝΑΜΜΕΝΑ……. όπως…..
-ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ- που ορέγονται οι
σημερινοί μνηστήρες –να βάλουν
στο χέρι- γη και ύδωρ Ελληνικό,
μ’ όλο τους το αγλάϊσμα – αν είναι δυνατό.
Κι’ όμως στους πάτριους δοξασμένους πύργους
μας, γίνεται κορφολόγημα οικτρό. Της Ελλάδας
χ ρ υ σ ό ψ α ρ α είναι Θεέ μου . ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ
να τα τ η γ α ν ί σ ο υ ν, κι’ απ’ τ’ άλλο πλευρό.
Σ Ε Π Α Ρ Α Κ Α Λ Ω………
-ΕΧΩ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟ ΘΕΟ-
-ΣΤΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ κι’ ας
την πετάνε στη χωματερή,
κουρελόχαρτο με το –έτσι ορίζω-
-ΣΤΗ ΣΙΩΠΗΛΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, που μέρα
νύχτα, με περίσσεια πίστη, θερίζω.
-ΣΤΟΥ ΑΝΩ ΘΡΩΣΚΩ ΤΟΝ ΣΚΟΠΟ,
τον μπλοκαρισμένο. Άμποτε να
φωτίσει, οτ’ είναι παραστρατημένο.
ΟΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΛΑΔΑ,
ΤΟ ΠΙΟ ΓΕΡΟ ΣΚΑΡΙ ΕΙΝ’ ΑΥΤΟ.
ΝΑ ‘ΧΕΙ (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ) ΠΑΤΕΡΑ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ.
ΚΑΙ ΜΑΝΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ. ΡΙΖΕΣ ΔΩΡΟΘΕΕΣ
-ΚΙ’ ΕΣΥ ΠΑΣ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ-
ΝΑ ΤΙΣ ΞΕΡΙΖΩΣΕΙΣ τυχοδιώκτη λεβαντίνο.
Ν’ ΑΠΟΚΟΨΕΙΣ ΤΗΝ ΩΡΑΙΑ ΠΥΛΗ ΤΟΥΣ,
ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ,
Π’ ΕΥΔΟΚΙΜΕΙ Η ΠΙΣΤΗ, Η ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ,
Η ΜΕΘΕΞΗ. ΑΓΙΟΒΟΤΑΝΑ ΟΛΑ, ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΑ,
ΑΣΠΡΟ ΚΡΙΝΟ. ΒΗΜΑ ΚΙ’ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΜΒΑΘΥΝΩ.
ΚΛΟΥΒΙΟ Τ’ ΑΥΓΟ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.
ΜΕ ΚΟΥΚΟΥΤΣΙ ΔΟΥΡΕΙΟ. ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ
ΑΛΛΟΥΣ, ΟΛΑ ΧΡΥΣΑ._ ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ, λεβαντίνοι…
…ΝΕΡΟ ΒΑΦΤΙΣΑΝΕ ΤΟ ΑΙΜΑ , ΜΕ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ.
Τη ματωμένη μας κληρονομιά, με τους
τίτλους κλειδιά, παραδόξως πως, τα
φόρτωσαν σ’ ένα καράβι. Με τι; έγκριση
με τι; πάσο. Κι’ οι ρίζες μας ταξιδεύουν
μαρτυρικά, για χέρια άσχετα κι’ επίβουλα,
ξετυλιγμένο λάσο. Α…το κερασάκι μην
ξεχάσω. Μια φούσκα λόγια, από αέρα
κοπανιστό, ότι_ «τίποτα» δεν θα χάσω.
ΟΤΙ ΠΑΤΑΕΙ ΣΤΑΘΕΡΑ ΣΤΟ ΕΔΑΦΟΣ,
ΩΣ ΑΝΕΔΑΦΙΚΟ ΜΑΣ ΤΟ ΚΛΩΤΣΑΤΕ.
ΚΙ’ ΟΤΙ’ ΝΑΙ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟ, ΣΑΝ ΥΓΡΑΣΙΑ
ΥΠΟΥΛΑ, ΜΑΣ ΤΟ ΠΕΡΝΑΤΕ. Αλίμονο
Ειν΄ένα ΞΗΛΩΜΑ ΑΞΙΩΝ, π’όλο τρομπάρετε
την τρικυμία του, κέρασμα να πίνω,
ν’αποκαρδιώνω. Ένα ξε-πατωμένο
λεβαντίνικο προϊόν, που δεν γίνεται
ούτε αποδεκτό, ούτε υποφερτό.
Απλά σ’αγιάζει απ’ τον πόνο.
«ΠΟΤΕ, ΚΑΜΜΙΑ γιαγιάμην ξεστομίσει
τέτοιο μύθο. Πως ήταν λέει κάποτε,
ΜΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΜΙΑ ΚΙ’ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
Και την νόθευσαν, με τόνους παραμύθια
και μαλάγρες, και μπούκωσαν στάχτη
τα μάτια. Και την τεμάχισαν την
έκαναν ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΙΑ. Και Βλάστησε
πόνος κι’ άνθισ’ εναντίωση κι’ η
καρποφορία αναμένει ν’ ανοίξουν τα κιτάπια»
Αλλά οι χυμοί του λαού, δια-δηλώνουν
ένα ώριμο- ΔΕΝ ΑΡΛΕΚΙΖΩ- Αίμα
Ελληνικό δεν τρέφεται με παρακμή.
Το γαλουχούν η Αντιγόνη του Σοφοκλή,
ο Παρθενώνας του Περικλή κι’ όλες οι
δεξαμενές που περιέχουν πνευματικό οίνο.
Κ Ι’ Ο Χ Ι Ν Α Μ Α Σ Σ Τ Ρ Α Π Α Τ Σ Α Ρ Ο Υ Ν
φιγούρες, παρλαπίπες, καμώματα
π’ αφήνουν άφωνο, και ταλαντούχο θεατρίνο.
Είναι παράκρουση και ύβρις.
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΚΙ Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.
Η ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΠΟΤΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ.
ΘΕΕ ΜΟΥ, ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ, ΜΗ
ΘΡΗΝΙΣ’ Η ΠΑΤΡΙΔΑ, μεσίστια σημαία,
ντροπιασμένο αίμα, δάκρυα πικρά κινίνο
ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΠΑΤΡΙΔΟΦΘΟΡΑ ΠΑΙΔΙΑ.
Η ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ,
Α Ν Γ Ε Ν Ν Η Σ Ε Ι, Λ Α Κ Κ Ο,
ΘΑ’ ΧΟΥΜΕ ΘΡΗΝΟ.
Κι’ ας με ψεγαδιάζει ως εθνικιστή,
ο κάθε πλανεμένος λεβαντίνος.
Κι’ αφού κάτι άλλο δεν μπορώ, τουλάχιστον
αυτό. Να δέομαι για δότες φωτός.
Να φέξουν, να ξαστερώσουν, το
αμυδρόφωτο, κάθε παράσπονδου –ΕΝΔΙΔΩ-
ΝΑ ΦΑΝΕΙ Η ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΑ ΓΛΙΣΤΕΡΟΤΗΤΑ.
ΝΑ ΔΙΑΦΩΤΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ.
ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΝ ΠΩΣ; ΠΟΥ; ΓΙΑΤΙ; ΠΑΡΑΠΛΑΝΑ
ΤΗΝ ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ. Μια τέτοια αποκάλυψη
του Δούρειου οπλισμού της παραχάραξης,
θ α τ η ς δ έ σ ε ι τ α χ έ ρ ι α.
ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΚΠΑΡΑΘΥΡΩΣΕΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ
Τ Η Ν Π Α Τ Ρ Ο Τ Η Τ Α.
Αμήν και πότε………………
Υ.Γ.
Καθένας ονειρεύεται ότι ποθεί. Εγώ
ονειρεύομαι ΤΟΝ ΛΕΒΑΝΤΙΝΟ να μεταμορφώνεται
να μετουσιώνεται, Σ’ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΑΥΛΟ.
Η ετυμολογία της λέξης λεβαντίνος
υπάρχει στα λεξικά.
Ποιητικά, δεν απέχει θαρρώ, αν την
προσδιορίσω έτσι.- Λεβαντίνος είναι αυτός
που α’ ρ α ι ώ ν ε ι
το κρασί του πατριωτισμού με νερό.
σε βαθμό, που το νερό,
να ξ ε π ε ρ ν ά ε ι το κρασί.
Στην απέναντι άπ-οψη ο ήρωας.
Που το πίνει ανέρωτο, ακέραιο, ατόφιο,
ανόθευτο. Ηλίου φαεινότερο σε
ποιόν αντίποδα βρίσκεται η Αχίλλειος πτέρνα
της Πατρίδας.
Εννοείται βέβαια ότι ή μέθεξη με
την Πατρίδα, είναι αντιστρόφως
ανάλογη, με την αραίωση.
μέθεξη=επικοινωνία
την πατρότητα=μ’ ότι αυτό συνεπάγεται.
ΤΑ ΥΨΩΜΕΝΑ στην Ελλάδα σύμβολα,
οπουδήποτε αλλού, ο μη γένοιτο
βρεθούν, θα’ ναι ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΑ.
Ένας ΚΑΛΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ,
δεν ασκεί βια στο παιδί του,
όπως προσβολές, ξύλο, κ.τ.λ. επειδή νιώθει
αποστροφή σε κάποιο φαγητό που όχι μόνο
το προσελκύει, αλλά αντίθετα το απωθεί.
Το ίδιο αν είναι μαθητής και
δείχνει απροθυμία, σ’ ένα μάθημα
που δεν του ταιριάζει, δεν το προσλαμβάνει.
Η ΒΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ εδώ χαρακτηρίζεται
ως συμπεριφορά αντιπαιδαγωγική
και πιθανόν να εγκυμονεί πυροβολημένες
αντιδράσεις. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με
συμπεριφορές ΕΘΝΟ-ΠΑΤΕΡΩΝ.
Έτσι κι αυτοί. Με επιθετικούς
χαρακτηρισμούς, ξυλοδαρμούς, δακρυγόνα,
κι΄άλλες τέτοιες «περιποιήσεις» επιδιώκουν
ή κι’ επιβάλλουν αθέμιτους νόμους.
Λες και ο λαός είναι ένα μικρό
και αδύναμο παιδί, να υποτάσσεται σε
απαράδεκτες εντολές που πηγάζουν από γούστα
των παραπάνω αξιωμάτων ή και ξένα.
Και τον απαξιώνουν τον λαό.
Το συγκεκριμένο έλλειμμα άρτιας, κι’ ορθής
συμπεριφοράς, το χαρακτηρίζει μιά
λέξη, που δεν θέλω ούτε καν
να την αναφέρω, να την γράψω.
Χάλαρη Αικατερίνη