Άκουσα πρόσφατα μια παροιμία που μου άρεσε πολύ: “Την γάτα όπως κι αν την πετάξεις στον αέρα, πάλι στα τέσσερα πόδια θα πέσει“.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Δηλαδή, ακόμα κι αν πάρει αρκετές στροφές στον αέρα, δεν θα επηρεαστεί από αυτό καθόλου. Δεν θα χάσει την ισορροπία της, και θα προσγειωθεί πάλι στα πόδια της.
Κάπως έτσι είμαστε οι περισσότεροι Έλληνες, ξερόλες και ισχυρογνώμονες. Δεν υπάρχει θέμα που να μη το ξέρουμε, και μάλιστα καλύτερα από όλους τους άλλους.
Γι’ αυτό συχνά σε συζητήσεις ακούει κανείς τις εκφράσεις
– Αυτά που λες εγώ τ’ ακούω βερεσέ…
– Τι να μας πεις κι εσύ τώρα…
– Όταν εσύ πήγαινες, εγώ ερχόμουν…
Έναν από τα μεγαλύτερα κουσούρια που έχουμε είναι ότι δεν αναγνωρίζουμε την άγνοια μας, αλλά νομίζουμε ότι είμαστε κινητή εγκυκλοπαίδεια και ότι τα ξέρουμε όλα.
Μπορεί ο σοφός αρχαίος μας πρόγονος, ο Σωκράτης, να είπε “Ένα μόνο ξέρω καλά, ότι δεν ξέρω τίποτα”, εμείς όμως σήμερα πιστεύουμε ότι σε όλα τα θέματα όχι μόνο είμαστε ενημερωμένοι, αλλά κι ότι τα ξέρουμε καλύτερα από όλους τους άλλους.
Αυτή η ελληνική νοοτροπία είναι πολύ χαρακτηριστική στην τηλεόραση, όταν στο στούντιο είναι καλεσμένοι πολλά άτομα γύρω από το τραπέζι.
Τι γίνεται τότε;
Ξεκινάει ο ένας να μιλάει για να πει τη γνώμη του, αλλά δεν προλαβαίνει, ένας άλλος τον διακόπτει και λέει τα δικά του.
Σε λίγο κι ένας άλλος διακόπτει τους δύο προηγούμενους. Ο παρουσιαστής λέει κι αυτός τα δικά του, μιλάνε όλοι μαζί, γίνεται μια χάβρα και ένα χάος, επικρατεί ένταση και εκνευρισμός και δεν καταλαβαίνεις τίποτα.
Εννοείται ότι όλοι αποφεύγουν ή δεν προλαβαίνουν να μιλήσουν για το ζουμί της υπόθεσης και για την ταμπακιέρα.
Δεν είμαστε μαθημένοι να ακούμε, αλλά μόνο να μιλάμε. Επειδή είμαστε ξερόλες και ισχυρογνώμονες.
Κι αυτό συμβαίνει από αρχαιοτάτων χρόνων, από τον συμπατριώτη μας Αθηναίο Θεμιστοκλή, που είπε,
Πάταξον μεν, άκουσον δε!
