Πρόκειται για παιδιά που ζουν και δημιουργούν στην πόλη μας, με πλούσια και πολυδιάστατη δουλειά, γεμάτη από μουσική που σε ταξιδεύει κι εξαιρετικά βίντεο.
Πολλά τα άλμπουμ με υπέροχα κομμάτια όπως το Free Control που μιλάει για την ελευθερία, το Connection που έχει γυριστεί στο εγκαταλειμμένο εργοστάσιο της ΑΕΒΑΛ, το Slower Search, το Space Trip,το Missing my Friend και πόσα άλλα…
Εμείς θελήσαμε να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα το Νίκο που είναι η ψυχή του συγκροτήματος. Ιδιαίτερα ταλαντούχος και ευφυής, πολύπλευρος και με ιδιαίτερο χιούμορ μας μίλησε για τους Overcubed και την ανάγκη του για δημιουργική έκφραση. Όπως χαρακτηριστικά λέει: «η έμπνευση είναι σαν μια καρφίτσα που σε τσιμπάει μετά από μέρες απραξίας».
Πες μας λίγα λόγια για το γκρουπ. Τι σημαίνει Overcubed;
Οι Overcubed είναι ένα project που ξεκίνησε το 2014 βασισμένο στη δημιουργία ηλεκτρονικής μουσικής μέσω της ομαδικότητας. Στα sessions που κάνουμε κάθε ένας προσθέτει το δικό του λιθαράκι άλλες φορές αυτοσχεδιάζοντας άλλες φορές μετά από συζήτηση και έτσι επιτυγχάνεται η σύνθεση μέσα από την ομάδα. Αυτό έχει μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα.
Δεν είσαι τόσο ευέλικτος όπως όταν είσαι μόνος σου, μπορεί να προκύψουν διαφωνίες και τριβές, το αποτέλεσμα μπορεί να έχει λιγότερη ομοιομορφία, συνοχή και συμμετρία. Από την άλλη πλευρά, προκύπτουν ιδέες πολύ πιο αυθόρμητες, οργανικές και πρωτότυπες. Η μουσική εξελίσσεται δεν παραμένει στάσιμη ούτε προβλέψιμη καθώς ο αριθμός των πιθανών εναλλακτικών μορφών του αποτελέσματος αυξάνεται ανάλογα του αριθμού των συμμετεχόντων.
Αυτό περιγράφει το όνομα “Overcubed” τις διαστάσεις που μπορεί να έχει το αποτέλεσμα όταν έχει προηγηθεί ο συνδυασμός ιδεών τριών ή περισσοτέρων μουσικών.
Ποιοι είστε; Που γνωριστήκατε; Που ζείτε;
Με αυτές τις σκέψεις ξεκινήσαμε το 2014. Κάναμε πειραματική μουσική εξερευνώντας τα είδη της Techno, Tech House, Deep House, Progressive, Industrial. Καθώς η ιδέα μεγάλωνε, έπαιρναν μέρος όλο και περισσότεροι και το project μεταφέρθηκε σε λιγότερο μινιμαλιστικά είδη όπως Downtempo, Dub, Electronica, ChillOut, LowFi, Electro-Pop.
Γνωριστήκαμε στην Κοζάνη, μια πόλη που έβγαλε Τζούκα, Ραφαηλίδη, Κιουρτζόγλου, Κουτσονάνο τις τελευταίες δεκαετίες. Μια πόλη όμως καταραμένη στο να φιλτράρει τους πιο ικανούς και να τους αποβάλει. Έτσι αντί για καλημέρα ακούς “φεύγω Ισπανία”, “φεύγω για Σύρο”, “φεύγω για Αθήνα”, “φεύγω…”.
Ζούμε παντού, αλλά συναντιόμαστε συχνά και γράφουμε στο στουντιάκι μας στην Κοζάνη που είναι και ένα κέντρο συγκέντρωσης μουσικών ιδεών. Θα τολμούσα να πω πως είμαστε ένα κομμάτι της Underground ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής της Κοζάνης και του κόσμου.
Τι σας εμπνέει; Έχετε κάποιο πρότυπο;
Ο καθένας μας έχει τα δικά του ακούσματα, τις δικές του εμπειρίες, τον δικό του τρόπο σκέψης. Αυτό είναι που με ελκύει σε αυτόν τον τρόπο που δουλεύουμε το να βάζει δηλαδή ο καθένας τον δικό του χαρακτήρα. Με αυτόν τον τρόπο η έμπνευση έρχεται από πολλές πλευρές, από όλα τα μέλη της μπάντας.
Προσωπικά, τα ακούσματά μου σαν παιδί ήταν Rock, Pop, Indy, Punk και Metal.Όσο περίεργο και να ακούγεται η Metal με έσπρωξε από νωρίς στην κλασική μουσική. Ο Mussorgsky αποτελούσε πρότυπο για εμένα, ήταν Metal με ορχήστρα, πιο απολαυστικός από ότι είχα ακούσει μέχρι τότε. Στο Λύκειο ακούγαμε Progressive Rock. Συγκροτήματα όπως οι Weather Report, οι Emerson Lake and Palmer, με οδήγησαν στην Jazz και την Fusion με τον Chick Corea να μεσουρανεί σαν πρότυπο για πολλά χρόνια.
Σαν φοιτητής στα 90s άκουγα Acid Jazz, G-Funk, nu R&B, Hip Hop, Dance, House, Psychedelic Trance,Techno. Γνώρισα νωρίς την ηλεκτρονική μουσική με τους Craftwork και τον Jean Michele Jare να αποτελούν πρότυπα μέχρι και τώρα.Electronica με χρώματα και αρώματα της Jazz είναι αυτό που αναζητούμε αυτή την περίοδο, χροιές ακουστικών οργάνων με ρυθμούς της ηλεκτρονικής μουσικής.
Πως προέκυψε η ενασχόληση;
Η Αγγελάκη-Ρουκ είπε «το να γράφεις είναι σαν το φτάρνισμα δεν μπορείς να το ελέγξεις ή να το αποφύγεις». Δεν ξέρω αν η έμπνευση είναι μια οργανική ανάγκη σαν το φτάρνισμα, μου φαίνεται περισσότερο σαν μια καρφίτσα που σε τσιμπάει μετά από μέρες απραξίας. Η ανάγκη όμως είναι εκεί… Αυτό προέκυψε από πολύ νωρίς, από το δημοτικό γράφαμε από κασετόφωνο σε κασετόφωνο προσθέτοντας όργανα και ηχάκια.
Στο γυμνάσιο και λύκειο έκανα live με Rock και Heavy Metal μπάντες και γράφαμε πάλι σε κασέτες. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου οι υπολογιστές μπορούσαν να επεξεργαστούν μεγάλους όγκους δεδομένων ήχου και βελτίωσαν απίστευτα αυτό που κάναμε τόσα χρόνια με τις κασέτες. Παράλληλα αν έπαιρνες μια καλή κάρτα ήχου, μπορούσες να παράγεις τραγούδια. Τώρα μπορείς να τα έχεις όλα.
Όσα κανάλια θες, για να γράψεις όσα όργανα θες. Όλα τα synthesizer του κόσμου μπορείς να τα έχεις στην οθόνη σου. Όλα τα πεταλάκια, όλα τα εφέ, ότι χροιά ήχου μπορείς να φανταστείς. Μπορείς να βάλεις το AI να συνθέσει μελωδίες και αρμονίες. Υπάρχουν sites που μπορείς να διαλέξεις έτοιμα κομμάτια μουσικής, φωνητικά, λούπες, ντραμς, μπασογραμμές, να τα συνδυάσεις και να κάνει ο καθένας τη δική του μουσική ακόμα και με το κινητό του.
Πόσο εύκολο είναι να δημιουργείς σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και να προωθείς τη δουλειά σου;
Γι αυτούς τους λόγους το 2024 πολλοί έχουν την δυνατότητα να γράψουν μουσική. Καθημερινά εκδίδονται πάνω από 60.000 κομμάτια. Η ποιότητα ποικίλει, από σκουπίδια μέχρι πραγματικά αριστουργήματα. Η προώθηση δεν έχει να κάνει πλέον με την επαρχιακή πόλη, τον εξοπλισμό, την ποιότητα ή την έμπνευση.
Παρόλο που υπάρχουν τεχνικές και κόλπα που μπορούν να σε προωθήσουν λίγο καλύτερα, θα πρέπει να αναλωθείς εκεί, όπως κάνουν οι influencers και πάλι στο τέλος δεν θα φτάσεις στα λεφτά. Για παράδειγμα όλα αυτά τα χρόνια εκδώσαμε μουσική με την Natural Viva,την Wet Records,την Bpop Music,την Spekulla Records,έχουμε 50 τίτλους στο Spotify και βγάλαμε $4,72 σύνολο. Δεν είναι δουλειά, ούτε χόμπι, είναι το φτάρνισμα, είναι αυτή η καρφίτσα.
Μίλησέ μας για το νέο σας άλμπουμ. Ξεχωρίζεις κάποιο κομμάτι;
Το “Isolation” περιέχει τα κομμάτια που κάναμε μέσα στη περίοδο της πανδημίας. Όλοι περάσαμε δύσκολα τότε, η απομόνωση μας τράβηξε πίσω σε όλα. Οι συναντήσεις ελάχιστες στα διαλείμματα από την καραντίνα.
Φόβος, αβεβαιότητα, αδιαφάνεια, σκότος. Αυτά βγήκαν από μόνα τους σε κάποια τραγούδια όπως το 2ο“Patch of Grass” και το 4ο“In the Dark”. Είναι εμφανές και στα υπόλοιπα εκτός από το 3ο“Space Gardens”, τo7ο“Caramel Place” και το 8ο “Eastern Cure” που εκφράζουν περισσότερο την επιθυμία για ελευθερία. Το κάθε κομμάτι έχει την ιστορία του για το πως ξεκίνησε, την επιλογή οργάνων, τους στίχους, ποιος συμμετείχε.
Αυτό που ξεχωρίζω είναι το 5ο, “Missing My Friend” που το κάναμε μαζί με την κόρη μου και την παρέα της όταν ήταν 2α δημοτικού. Τα όργανα τα παίξανε τα παιδιά, εγώ έκανα την συρραφή. Αν και είναι ο θρήνος για το σκυλάκι μας που πέθανε, προϊδεάζει το ξεκίνημα της επιστροφής, την αποφασιστικότητα για συνέχεια, την δύναμη της ελπίδας. Αυτά τα χρώματα έβγαλαν τα οκτάχρονα πέρα από την λύπη για τον σκύλο και για τα χρόνια που χάσανε.
Ακολουθήστε το 
