Η γαλλική παραγωγή έκανε πρεμιέρα στο επίσημο πρόγραμμα Cannes Premiere του Φεστιβάλ Καννών. Στη συνέχεια ήταν Ταινία Έναρξης στα Φεστιβάλ Arras και Namur όπου και κέρδισε και στα δύο το Βραβείο Κοινού. Προβλήθηκε σε ειδική προβολή Cine Concert στο Φεστιβάλ της Ανγκουλέμ και στο Φεστιβάλ του Σεράγεβο.
Κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Σαν Σεμπαστιάν, αλλά και στο Φεστιβάλ Cinemania στο Μοντρεάλ. Ήταν υποψήφια για 7 Βραβεία Σεζάρ (Καλύτερης Ταινίας, Σεναρίου, Ερμηνείας και για τους τρεις πρωταγωνιστές, Μοντάζ και Ήχου). Στη Γαλλία βγήκε στους κινηματογράφους στο τέλος Νοεμβρίου, μέχρι σήμερα έχει ξεπεράσει τα 2.500.000 εισιτήρια και συνεχίζει τις προβολές της. Στην Ελλάδα είναι η Επίσημη Ταινία Έναρξης του 25ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου και βγαίνει στους κινηματογράφους στις 27 Μαρτίου.
Τρέιλερ:
Μετά την επιτυχία της ταινίας του Ένας Θρίαμβος που είχε κάνει επίσης πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών το 2020 και είχε κερδίσει το Βραβείο Καλύτερης Κωμωδίας από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Εμανουέλ Κουρκόλ επιστρέφει με την νέα του απολαυστική ταινία Η Ορχήστρα Του Αδερφού Μου που ακολουθεί δύο αδέρφια που χωρίστηκαν από τη μοίρα αλλά ξανασυναντήθηκαν μέσα από τη μουσική.
Ο Τιμπό (Μπενζαμέν Λαβέρν της Comédie Française) είναι ένας διεθνώς αναγνωρισμένος διευθυντής ορχήστρας. Όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα υγείας, ανακαλύπτει ότι είναι υιοθετημένος και έχει έναν μικρότερο αδερφό στην επαρχία, τον Τζίμι (Πιέρ Λοτέν – Ένας Θρίαμβος), ο οποίος εργάζεται στο εστιατόριο ενός σχολείου και παίζει τρομπόνι στην τοπική φιλαρμονική ορχήστρα που αποτελεί το καμάρι και την ελπίδα μιας εργατικής κοινότητας που απειλείται από την ανεργία. Οι δυο τους δεν φαίνεται να έχουν πολλά κοινά εκτός από την αγάπη τους για τη μουσική, αλλά όταν ο Τιμπό αντιλαμβάνεται το εξαιρετικό ταλέντο του αδερφού του, αποφασίζει να διορθώσει τις αδικίες του πεπρωμένου και να τον βοηθήσει να αναπτύξει τα ταλέντα του.
Ο Εμανουέλ Κουρκόλ με την τρίτη ταινία του, με όπλο ένα εξαιρετικό σενάριο και δύο σπουδαίους πρωταγωνιστές αναδεικνύεται σε έναν μεγάλο μάστορα της κλασσικής αφήγησης που για άλλη μια φορά καταφέρνει να ισορροπήσει δεξιοτεχνικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, χωρίς ταυτόχρονα να ξεχνά ποτέ τις κοινωνικές διαστάσεις της ιστορίας του, φωτίζοντας όχι μόνο τις αστραφτερές αίθουσες συναυλιών, αλλά και τα εργοστάσια της επαρχίας που οδηγούνται στο κλείσιμο απειλώντας ολόκληρες κοινότητες. Όπως και στην προηγούμενη ταινία του Ένας Θρίαμβος ο Κουρκόλ ξεδιπλώνει εδώ αριστοτεχνικά όχι μόνο δύο μοναδικούς χαρακτήρες, που αποφασίζουν να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο μιας ολόκληρης ζωής που δεν έζησαν μαζί, αλλά δύο διαφορετικούς κόσμους και δύο διαφορετικές τάξεις, που καταφέρνουν να καταλύσουν τα σύνορα που τους χωρίζουν μέσα από το θαύμα της μουσικής και της μεγάλης Τέχνης που ανήκει σε όλους, όπως το θριαμβικό Μπολερό του Ραβέλ. Η Ορχήστρα του Αδερφού μου αποτελεί έναν αληθινό θρίαμβο, ένα σπάνιο δείγμα ακαταμάχητου σινεμά με καρδιά και μυαλό που οι θεατές του δύσκολα θα αποφύγουν τα γέλια και τα δάκρυα.
Σημείωμα του σκηνοθέτη:
«Καταπιάνομαι με θέματα που μου είναι αγαπητά και τα οποία έχω ήδη αγγίξει στις προηγούμενες ταινίες μου όπως είναι οι αδελφικοί δεσμοί, η τύχη, το σοκ των πολιτισμών, ο κοινωνικός ντετερμινισμός, που ενώνονται εδώ σε μία ιστορία. Αρχικά, πριν από περίπου δέκα χρόνια, εργάστηκα ως σύμβουλος σε ένα σενάριο που περιλάμβανε μια φιλαρμονική μπάντα στην πόλη Τουρκουάν.
Με εντυπωσίασε πόσο ζεστά μας καλωσόρισαν εκεί, καθώς και η δύναμη των δεσμών που ένωναν αυτή η κοινότητα. Από αυτή τη συνεργασία γεννήθηκε η ιδέα μιας απίθανης συνάντησης αυτού του λαϊκού σύμπαντος με έναν μαέστρο κλασικής μουσικής: και γιατί όχι δύο αδέρφια με αντίθετες μοίρες που θα ενσάρκωναν αυτούς τους δύο πολύ διαφορετικούς κόσμους;
Οκτώ χρόνια αργότερα, ξεκίνησα να γράφω το σενάριο μαζί με την Ιρέν Μουσκαρί, για να πούμε μια ιστορία βασισμένη στην προοδευτική αλλά και χαοτική δημιουργία αυτής της απρόσμενης αδελφικής σχέσης, που έγινε το κοινό νήμα της ιστορίας.
Η ιστορία εμπνέεται από την κλασική και τη σύγχρονη μουσική όπως η τζαζ, και φέρνει αντιμέτωπες διαφορετικές μουσικές κουλτούρες αλλά και τρόπους ζωής. Η ιδέα είναι να αναρωτηθούμε για την ενοποιητική και επανορθωτική δύναμη της μουσικής σε όλες τις μορφές της. Αν συλλογικά μπορεί να εδραιώσει μια κοινότητα σε μια κοινωνία που έχει διασπαστεί οικονομικά και κοινωνικά, είναι επίσης ένας οικείος τόπος για την προσέγγιση δύο αδερφών που είναι εντελώς αντίθετοι, καθώς και την αναζήτηση της κοινής τους κληρονομιάς».
Ακολουθήστε το 
