Η αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή από τον κοινοβουλευτικό βίο της χώρας, υπήρξε η αφορμή για ποικίλες αντιδράσεις – θετικές και αρνητικές – και δημόσιες αντεγκλήσεις, που ξεπέρασαν τα όρια του νοητού και αναμενόμενου, μη αποφεύγοντας πολλές φορές την ταύτισή τους με το ανόητο και ρυπαρό.
Του Γιώργου Νούτσου
Με γνωστή και δηλωμένη την προσωπική μου άποψη για τον Κώστα Καραμανλή, πιθανότατα οι θέσεις που θα εκφράσω, να επιχειρηθεί να προσπεραστούν ως καθαρά υποκειμενικές και φίλιες, άρα ως μη πειστικές, αντιτείνω όμως στην πιθανότητα αυτή, το πόσο αντικειμενικές μπορεί να είναι οι αντίθετες εκφραζόμενες απόψεις, που πολύ λογικά αποτυπώνουν την βιωματική, κομματική, προσωπική και κατ επέκταση υστερόβουλη άποψη εκείνων οι οποίοι τις εκφράζουν.
Θα κρίνω τον πρώην Πρωθυπουργό με κριτήρια αμιγώς πολιτικά, εμπλουτισμένα όμως και με την ανθρώπινη θεώρηση των πολιτικών που ακολούθησε ή που απέφυγε να ακολουθήσει, γιατί βαθιά πιστεύω, πως αν πάψουμε να βλέπουμε τους πολιτικούς σαν ανθρώπους, σαν κάποιους από εμάς, θα στερηθούμε συνεπαγωγικά την ικανότητα να κρίνουμε ορθά και ολοκληρωμένα τόσο τον ίδιο τον πολιτικό , όσο και το έργο του.
Ο Καραμανλής μπορεί να μην κατάφερε να επανιδρύσει το Κράτος στο βαθμό που θα επιθυμούσε, κατέβαλε όμως φιλότιμες προσπάθειες για να το πράξει, εμφυτεύοντας τον κοινωνισμό στην πολιτική του και αξιώνοντας να δημιουργήσει μια Ελλάδα και μια κοινωνία, που θα μπορούσαν να πορευτούν αυτόνομα και αυθύπαρκτα, με ανοιχτό ορίζοντα όσον αφορά τις σχέσεις της χώρας με τις άλλες χώρες και με αυτονόητη την υπηρέτηση της θεμελιακής αρχής της συμπόρευσής της με τον Δυτικό σύγχρονο κόσμο.
Η Ελλάδα επί πρωθυπουργίας του, ως μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, ποτέ δεν εγκλωβίστηκε στην λογική των κλειστών θυρών, επεδίωξε ισότιμες σχέσεις συνεργασίας με την Ρωσία, προωθώντας ενεργειακά projects, προχωρημένα για την εποχή και την συγκυρία, όπως ο αγωγός South stream, ενώ δεν είχε κανένα πρόβλημα να πάει κόντρα στον Αμερικανικό παράγοντα, που βαθιά επιθυμούσε το σχέδιο ΑΝΑΝ να αποτελέσει τη λύση στον γόρδιο δεσμό του Κυπριακού και της κατεχόμενης Κύπρου, έστω κι αν αυτό συνεπάγονταν τελικά, τεράστιες εκπτώσεις και ουσιαστικά , την επίσημη αποδοχή απώλειας στην Εθνική της κυριαρχια.
Ήταν, πιστεύω, οι παραπάνω πολιτικές για τον Καραμανλή, αυτές που του επέβαλε η αυτονόητη ευθύνη που είχε απέναντι στη χώρα, αλλά και απέναντι στους πολίτες, που του την εμπιστεύτηκαν
Μια αλληλουχία λοιπών πολιτικών και αποφάσεων, που προφανώς σε κάποιους δεν άρεσαν, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στην κατάπτυστη τακτική των παρακολουθήσεων του ίδιου του Πρωθυπουργού της χώρας, αλλά και ρυπαρών πιθανολογούμενων γεγονότων, που ακουμπούσαν το μαλακό υπογάστριο της στενής προσωπικής του ζωής.
Αν στα παραπάνω συνυλοπογίσουμε και την κάκιστη κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας, που για να αντιμετωπιστεί απαιτούσε την λήψη άμεσα, αυστηρών δημοσιονομικών μέτρων, που εκ των ενόντων, όπως στην συνέχεια αποδείχτηκε, θα προλάμβαναν και πιθανά θα θεράπευαν οριστικά την προσφυγή της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στα Μνημόνια που κατακλυσμιαία ακολούθησαν, απόλυτα δικαιολογείται η θαρρετή και ψύχραιμη απόφαση του, όχι να αποδράσει όπως τον κατηγορούν, αλλά να απευθυνθεί υπεύθυνα στον Ελληνικό λαό, προκηρύσσοντας εκλογές και ζητώντας του, την ανανέωση της εντολής για τον χειρισμό της δύσκολης κατάστασης και την λήψη δύσκολων αλλά αναγκαίων οικονομικών μέτρων.
Ο Κώστας Καραμανλής, πλήρωσε το τίμημα της ευθύτητας και της καθαρότητας του χαρακτήρα του. Έδωσε στον Ελληνικό λαό την διέξοδο της αλήθειας και της υπευθυνότητας κι εκείνος επέλεξε τον δρόμο του λαικισμού και των ανερυθρίαστων κραυγών πως «λεφτά υπάρχουν».
Για το κόμμα της ΝΔ, ο Καραμανλής υπήρξε σαρξ εκ της σαρκός της. Υπήρξε η ίδια η Παράταξη. Κουβαλωντας στην πλάτη του τις παρακαταθήκες του Εθνάρχη και ιδρυτή της Παράταξης, προσπάθησε να εμπλουτίσει το κόμμα με σύγχρονες ιδεολογικές κατευθύνσεις, να το καταστήσει κόμμα αρχών και αξιών, να διευρύνει την απήχησή του από τις παρυφές της Κεντροαριστεράς μέχρι την Δεξιά, καθιστώντας τον κοινωνικό φιλευθερισμό την πυξίδα, που θα τροχοδρομούσε την συνεκτική σχέση κόμματος και κοινωνίας.
Ο άνθρωπος Κώστας Καραμανλής, ίσως τελικά να στάθηκε πάνω από τον πολιτικό Κώστα Καραμανλή.
Στον βαθμό που τον γνώρισα και τον έζησα, μπορώ να πω, πως ξέφευγε κατά πολύ από τα στεγανά των «στημμένων», τυπικών και «ατσαλάκωτων» πολιτικών.
Είτε ως προεδρος της ΝΔ, είτε ως Πρωθυπουργός, υπήρξε προσβάσιμος, ακομπλεξάριστος, κοινωνικός, καταδεκτικός, αληθινός…υπήρξε άνθρωπος…κι ίσως είναι αυτό , που οι ανόμοιοί του, δεν θα του συγχωρήσουν ποτέ…..!
Θα τον κρίνει όμως η ιστορία στο διάβα της και είμαι βέβαιος, πως σαν αξία και σαν αλήθεια, ο ιστορικός του μέλλοντος θα τον δικαιώσει.
Όμως, η ιστορία για τον Κώστα Καραμανλή δεν άρχισε να γράφεται ακόμα κι ίσως καθυστερήσει αρκετά… καθώς, αν και αποφάσισε, όπως δήλωσε, να αφήσει τα κοινοβουλευτικα του καθήκοντα, δύσκολα θα αφεθεί να πάρει διαζύγιο από την πολιτική ζωή του τόπου… με την επόμενη μέρα να καιροφυλακτεί και μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία ήδη να διεργάζεται την πραγμάτωσή της……..!
*πολιτικός επιστήμονας, πρώην δήμαρχος Γρεβενών
