Όταν ξεκίνησε η αρρώστια της το 2012 έζησα κι εγώ – ως όφειλα σαν άνθρωπος- το σύστημα υγείας από την πλευρά του αρρώστου.
Το ότι ήμουν γιατρός-συνάδελφος , έτσι έλεγα κάθε φορά μπας και συγκινήσω το σύστημα και με εξυπηρετήσει λίγο καλύτερα, κάπως γρηγορότερα, σίγουρα έπαιξε το ρόλο του ώστε να ανοίγουν λιγάκι οι πόρτες πιο εύκολα.
Μέχρι εκεί όμως. Γιατί η αρρώστια δεν κάνει διακρίσεις και δεν χαμπαριάζει ούτε από πόρτες, ούτε από γνωριμίες, ούτε από δημόσιες σχέσεις. Αυτό που με στεναχωρούσε περισσότερο ήταν αυτή η ανάγκη να την πηγαίνουμε κάθε φορά στη Θεσσαλονίκη και τα Γιάννενα και αυτή η ταλαιπωρία που βάραινε πάντοτε επάνω της σε κάθε επιστροφή μας.
Την έβλεπα κουλουριασμένη πίσω στο κάθισμα να λαγοκοιμάται και να ονειρεύεται ίσως την μέρα που ένας γιατρός θα της ανακοίνωνε με στόμφο πως η περιπέτεια της υγείας της επιτέλους έλαβε τέλος και κάθε φορά σε έναν μορφασμό, σε μια σύσπαση του προσώπου της έβλεπα αυτήν την υπέροχη ελπίδα που λαγοκοιμόταν και έκανε όνειρα να δυσανασχετεί με αυτά τα ατελείωτα πήγαινε έλα.
Από τότε ορκίστηκα πως αν ποτέ μου δοθεί η ευκαιρία να αναλάβω μια θέση ευθύνης θα αγωνιστώ με όλες μου τις δυνάμεις για να σταματήσουν να ταλαιπωρούνται οι ασθενείς της περιοχής μου και να λαμβάνουν τις υπηρεσίες υγείας ει δυνατόν στο σπίτι τους ή πάντως σε δημόσιες δομές με ποιότητα, επάρκεια και αξιοπρέπεια.
Γι’ αυτό και το ξεκίνησα όλο αυτό. Δεν είναι ούτε θέμα πολιτικής, ούτε θέμα κόμματος, ούτε γινάτι, ούτε ζήτημα προσωπικής προβολής, ούτε τίποτα. Γι’ αυτό και δεν με ενδιαφέρουν ούτε οι ειρωνείες, ούτε τα προσβλητικά σχόλια, ούτε τα αστοιχείωτα κολλυβογράμματα, ούτε οι επιθέσεις από τα γνωστά μαγαζάκια, ούτε τα μικροσυμφέροντα της πλάκας.
Γραμμένα τα έχω όλα. Με νοιάζει μόνο με ειλικρίνεια και με σεβασμό, και προπαντός με γνώση, να συναντηθώ με αντίστοιχους ανθρώπους που αγωνιούν πραγματικά για το σύστημα υγείας της περιοχής μας και μαζί να βρούμε τρόπους ώστε να το αναβαθμίσουμε και να το καταστήσουμε αντάξιο των ανθρώπων μας.
Και αν καμιά φορά παραφέρομαι, εκνευρίζομαι, λέω και καμιά κουβέντα παραπάνω είναι γιατί ειλικρινά κουράστηκα να μηρυκάζουμε συνεχώς το προφανές, να βλέπω καθόλα άξιους ανθρώπους της περιοχής να κάνουν βήματα πίσω από φόβο μη στεναχωρήσουν κάποιους και συνολικά να πηγαίνουμε βήματα πίσω ως περιοχή γιατί κάποιοι άσχετοι και κάποιοι κομπλεξικοί επιζητούν ξανά να μας κρατήσουν στάσιμους στην αδράνεια και την απραξία.
Τους ενημερώνω μόνο πως στο τέλος αυτό που πρέπει να γίνει θα γίνει.
Υπόσχεση Φροσάκι μου….
Ακολουθήστε το 
