Τρεις λυγμοί (ως βαθύς αλάλητος λόγος) – ο ένας με προέκταση μέχρι το Βελβεντό – στη χειροτονία (Δευτέρα, 30-10-2023) του Θεοφιλέστατου Επισκόπου Αμφιπόλεως κ. Χριστοφόρου (Αγγελόπουλου) με καταγωγή από τα Σέρβια, στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στην Κοζάνη, μέσα σε μια υπέρλαμπρη γιορτή με χροιά Πεντηκοστής, έθεσαν, θαρρώ, μια ξεχωριστή, γλυκιά σφραγίδα στο γεγονός.
Ο νέος Επίσκοπος στην ομιλία του, κάνει μια συνολική αναδρομή σε πρόσωπα και γεγονότα που τον σημάδεψαν, τον διαπότισαν και – θεία βουλήσει – τον οδήγησαν στη σημερινή ημέρα. Στη χειροτονία του, δηλ., από τον πρώτο και τον δεύτερο, στον τρίτο Βαθμό της ιερωσύνης, αυτόν του Επισκόπου, που συμβαίνει τώρα.
Λυγμός 1ος: Είναι του νέου Επισκόπου. Είναι στη στιγμή που κάνει αναφορά στην πρώτη, κατά την παιδική του ηλικία, εκκλησιαστική – ενοριακή μήτρα, τα Σέρβια, τη γενέτειρά του. Είναι η πρώτη του επαφή-γνωριμία και γαλούχηση, που υπόσχεται και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια ελεύθερη και ολοκληρωμένη ανάπτυξη στην προσωπικότητα του παιδιού. Γι’ αυτό και η αξία της είναι ανυπολόγιστη. Και η αναφορά του αυτή δεν είναι αόριστη. Έχει ονοματεπώνυμο. Είναι οι παπάδες των Σερβίων, που τους μνημονεύει: π. Ηλίας Τσαρμανίδης, π. Αθανάσιος Παλιούρας, π. Ιωσήφ Τζάλας.
Ο ένας από τους τρεις, ο π. Αθανάσιος Παλιούρας ήταν για μια σειρά πολλών ετών εφημέριος και προϊστάμενος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βελβεντού. Κοφτερό μυαλό, σπουδαία προσωπικότητα, με ανοιχτούς ορίζοντες πέρα από την εποχή του.
Λυγμός 2ος: Κι αυτός ανήκει στον νέο Επίσκοπο Χριστοφόρο. Κι είναι η στιγμή που αναφέρεται στους γονείς του ονομαστικά: Ορφέας ο πατέρας, Ουρανία η μάνα. Και οι δυο (απόντες-μακριά) στη θριαμβεύουσα Εκκλησία. Ναι, αλλά, όπως μας εξήγησε στη συνέχεια ο Σεβασμ. Μητροπολίτης κ. Παύλος, θριαμβεύουσα και στρατευόμενη Εκκλησία γίνονται ένα και το αυτό στη Θεία Λειτουργία. Οπότε το ‘’μακριά’’, γίνεται εδώ και τώρα ασύγχυτα ‘’ένα’’, Εκκλησία, κοινωνία Χριστού. Τα πρόσωπα όλα είναι παρόντα εν Χριστώ.
Λυγμός 3ος: Αυτός ανήκει στον χειροτονήσαντα Μητροπολίτη κ. Παύλο. Καθώς ο Σεβασμιώτατος βάζει το ωμοφόριό του στο κεφάλι, του προς χειροτονία Επισκόπου, και λέει τη φράση: ‘’Η θεία χάρις η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα…’’ έρχεται και πνίγει αυτοστιγμής ο λυγμός τη φωνή του. Πρόκειται για γεγονός δυσερμήνευτο. Ωσάν και να γίνεται ηλεκτρική εκκένωση, που περνά μέσα από το χέρι του Μητροπολίτη. Οι αισθήσεις συστέλλονται, προς στιγμή αδρανοποιούνται. Χειροτονών και χειροτονούμενος ‘’λάμποντες, αστράπτοντες, ηλλοιωμένοι, // Οθνείαν αλλοίωσιν, ευπρεπεστάτην’’ (Κανών της Πεντηκοστής, Ωδή θ’). Κι εμείς όλοι ‘’τέκνα φωτόμορφα της Εκκλησίας’’ (Κανών της Πεντηκοστής, Ωδή ε’).
Αλλά και η αίσθηση της πρώτης χειροτονίας Επισκόπου από τον Σεβασμιώτατο (διακόνου και πρεσβυτέρου έχει κάνει πολλές) είναι ένας λόγος για τη στιγμιαία συγκίνηση και την ασυγκράτητη εκδήλωση του λυγμού.
Και οι τρεις λυγμοί έγιναν αισθητοί, πέρασαν στο εκκλησίασμα και ως προσωπικό γεγονός στη δική, του καθενός (-μιας) διαδρομή. Ενίοτε και με γλυκόπικρη γεύση.
Δόξα τω Θεώ, που μας αξίωσε να είμαστε παρόντες στη χειροτονία. Και μαζί με όλο το λαό αναφωνούμε: Άξιος ο νέος Επίσκοπος, ο Θεοφιλέστατος Αμφιπόλεως κ. Χριστοφόρος! Ο Θεός να του δίνει δύναμη και φως!
του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Ακολουθήστε το 
