Στην τοποθέτησή του στο νομοσχέδιο για την αναδιοργάνωση της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας και για την τροπολογία για την προστασία του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, ο βουλευτής ΠΕ Κοζάνης Στάθης Κωνσταντινίδης σημείωσε τα ακόλουθα:
«Είναι μάλλον άδικο, να παραγκωνίζει μία τροπολογία ένα ολόκληρο νομοσχέδιο.
Και μάλιστα ένα νομοσχέδιο που επιφέρει ουσιώδεις αλλαγές σε έναν νευραλγικής σημασίας φορέα, την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας, που είναι επιφορτισμένη με τη διαχείριση της αεροναυτιλίας και των αερολιμένων,
Και δη, σε μία χώρα που ζει από τον τουρισμό και που αυτονόητα η εύρυθμη λειτουργία αυτού του μεταφορικού μέσου είναι κομβικής αξίας.
Να δώσω τα εύσημα, λοιπόν, στον εισηγητή μας, που επικεντρώθηκε αποκλειστικά στην ανάδειξη των σημαντικών αλλαγών που εισηγείται η πολιτική ηγεσία και στοχεύουν:
- στη θεσμική αναμόρφωση της ΥΠΑ και την εναρμόνισή της με το εθνικό και διεθνές πλαίσιο.
- στην ενίσχυση της οικονομικής αυτοτέλειας και της λειτουργικής αποτελεσματικότητας.
- στην αναβάθμιση και ενίσχυση του προσωπικού.
- στον εκσυγχρονισμό των συστημάτων αεροναυτιλίας και των υποδομών.
Και μιας και μιλάμε για την αξία των αερομεταφορών, επισημαίνω, κύριε υπουργέ, την ανάγκη αναβάθμισης των αεροδρομίων Κοζάνης και Καστοριάς, αλλά και της επανεξέτασης των δρομολογίων, μιας και πρόκειται για επιδοτούμενες γραμμές.
Και βεβαίως, ο κανόνας της ζήτησης είναι μεν καταλυτικός, όταν όμως, η μοναδική επιλογή που έχει κάποιος που θέλει να πετάξει προς τη Δυτική Μακεδονία είναι να ξυπνήσει στις 03:30 το χάραμα, μόλις 3 ημέρες την εβδομάδα, χωρίς μετρό τις ώρες εκείνες, προφανώς η ζήτηση θα είναι μειωμένη και συγκυριακή.
Έχει σημειωθεί μία μικρή βελτίωση, χρειάζεται όμως περαιτέρω ενίσχυση, ώστε να αποτελέσει η αεροπορική σύνδεση μία πειστική εναλλακτική πρόταση για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της Δυτικής Μακεδονίας, ιδίως σήμερα που κάνει τη μεγάλη προσπάθεια για την αλλαγή του αναπτυξιακού και παραγωγικού της μοντέλου.
Κακά τα ψέματα, όμως, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το επίμαχο σήμερα είναι η τροπολογία για την προστασία και φύλαξη του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη,
Και δεν θα την αποφύγω, μιας και έχει επικαλύψει τούτη και κάθε άλλη κοινοβουλευτική διαδικασία, έχει μονοπωλήσει τη δημόσια συζήτηση, στα δίκτυα και στα μέσα, ενώ υπάρχει ο κίνδυνος να τη βρούμε μπροστά μας, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.
Είναι, όμως, όλο αυτό που συμβαίνει λογικό;; Όχι, είναι η απάντηση, για πολύ συγκεκριμένους λόγους ουσίας, τους οποίους θα επιχειρήσω ακολούθως να αναδείξω.
Ο πρώτος είναι, ότι όπως φάνηκε και από τις τοποθετήσεις των αρχηγών αλλά και των στελεχών των κομμάτων, όλοι τελικά συμφωνούμε ότι το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη συμβολίζει κι αποτελεί την πιο γνήσια έκφραση του πατριωτισμού, της αυταπάρνησης και της αυτοθυσίας, του πολεμιστή που έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία.
Κι ας μην ξέρουμε την ταυτότητα, την καταγωγή και τ΄ όνομά του. Υποκλινόμαστε στον ανδρείο που δεν αποχωρίστηκε μήτε στον θάνατο την ασπίδα με την οποία υπεραμύνεται του πατρίου εδάφους.
Λες και δεν είναι νεκρός, λες κι αναπαύεται μέχρι να τον ξαναχρειαστεί η πατρίδα και με τα ανδραγαθήματά του να αναγκάσει τον ιστορικό να χαράξει στην πέτρα και νέες ηρωικές στιγμές και νέα τοπωνύμια, που θα θυμίζουν στην κάθε επόμενη γενιά την βαριά κληρονομιά τούτου του έθνους.
Όσοι λοιπόν περάσαν από αυτό το βήμα, εχθές και σήμερα, συμφώνησαν ότι αυτό το μνημείο εδώ μπροστά μας, που το φυλούν Εύζωνοι με βλέμμα ακίνητο, ενώνει τα ορόσημα της πατρίδας, ενώνει τις Ελληνίδες και τους Έλληνες.
Και συμφωνήσαμε, κατ’ επέκταση, ότι ένα τέτοιας αξίας και συμβολισμού μνημείο χρήζει προστασίας.
Ότι πρέπει να φυλάσσεται από προσβολές κι από βανδαλισμούς, όπως και κάθε άλλο αντίστοιχο στοιχείο της ιστορίας και του πολιτισμού μας. Γι’ αυτό, κι έχουμε, εξάλλου, θεσπίσει μία σειρά από νομικές προστατευτικές και κυρωτικές προβλέψεις, που εγγυώνται ότι την πλούσια υλική και άυλη κληρονομιά του έθνους θα την παραδίδει ατόφια και ακέραιη κάθε γενιά στην επόμενη. Αποτελούν, συνεπώς, αυτό και τα άλλα μνημεία της πατρίδας μας, συνάμα πολιτιστικό και έννομο αγαθό.
Σωστά, λοιπόν, αναφέρθηκαν πολλοί αγορητές, μεταξύ τους και πρόεδροι κομμάτων, στο υφιστάμενο νομικό πλαίσιο (στα άρθρα του ποινικού κώδικα, και σε άλλα νομοθετήματα) που ρυθμίζουν τις προστασίες και ορίζουν τις συνέπειες για όσους τις παραβιάζουν
Αν, όμως, συμφωνούμε στην αξία, στην ανάγκη προστασίας και στις κυρώσεις (που ήδη υπάρχουν), τότε σε τι διαφωνούμε;
Μήπως στους ορισμούς;
- Διαφωνούμε στην έννοια της φθοράς του άρθρου 378 παρ 2 του ΠΚ;
- Μήπως διαφωνούμε στις έννοιες του άρθρου 56 του Ν 4858/2021 (για την προστασία των αρχαιοτήτων και της πολιτιστικής κληρονομιάς), όπου προβλέπονται οι περιπτώσεις της βλάβης, της ρύπανσης, ή της αλλοίωσης της μορφής ενός μνημείου;
- Διαφωνούμε, μήπως, στην έκταση του προστατευόμενου χώρου, όταν το άρθρο 2 του ιδίου νόμου 4858 του 2021 συμπεριλαμβάνει και το άμεσο περιβάλλον του μνημείου στο πεδίο προστασίας της διάταξης;
Μήπως, από την άλλη, θεωρούμε αυστηρή την κύρωση που προβλέπει η προτεινόμενη τροπολογία (μέχρι 1 χρόνο) όταν οι προαναφερθείσες διατάξεις προβλέπουν κυρώσεις εώς και 5 χρόνια;
Και κάπου εκεί, έρχεται η πληρωμένη ερώτηση. «τότε, τι χρειαζόταν η ρύθμιση;»
Χρειαζόταν διότι:
- Οριοθετεί τοπογραφικά το προστατευόμενο πεδίο.
- Τυποποιεί κάποιες επιπλέον μορφές παραβίασης του χώρου, πχ «με τη συνάθροιση», ή «με κάθε πράξη που αντίκειται στον προορισμό του μνημείου».
- Και αν θέλετε, έρχεται να δηλώσει ότι το έθιμο της ανοχής στις παραβάσεις και στους παραβάτες, που είχε οδηγήσει σε ποινική αδράνεια, παύει να υφίσταται.
- Καθιερώνει ειδική διάταξη, που ισχύει ως τέτοια, έναντι των γενικών, με ρήτρα σχετικής επικουρικότητας, «αν η ποινικά επιλήψιμη συμπεριφορά δεν τιμωρείται αυστηρότερα από άλλη ρύθμιση».
Σημειώνω όλα τα παραπάνω, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, για να καταδείξω την αχρείαστη υπερβολή στην πολιτική σύγκρουση!
Σε μία υπόθεση στην οποία και πάλι οι πολλοί συμφωνούμε στα περισσότερα, καταλήγουμε σε μάχη χαρακωμάτων.
Και μιλούμε για τέρατα! Για κάθοδο του στρατού. Για φίμωση της πλατείας Συντάγματος (αν και δεν την αφορά η ρύθμιση). Για κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αλλά όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επί χρόνια κλειστό για τον κόσμο τον δρόμο μπροστά από το Μέγαρο Μαξίμου, τότε προφανώς ήταν αργία.
Το χειρότερο όμως είναι ότι κάποιοι βάζουν τα θύματα της ανεπάρκειας του κράτους απέναντι από τα θύματα των ηρωικών μαχών.
Δεν θέλω, όμως, να υπεκφύγω τα επίδικα. Για αυτό θα γίνω πρακτικός και συγκεκριμένος, κλείνοντας αυτήν την τοποθέτησή μου:
- Δεν πρέπουν άλλες καταλήψεις του ιερού αυτού χώρου, ούτε βέβαια με τη δικαιολογία της κακής λειτουργίας ή της ανεπάρκειας των θεσμών ή της πολιτείας, διότι όλοι καταλαβαίνουμε πόσο υποκειμενικό μέχρι και αυθαίρετο μπορεί να γίνει αυτό το κριτήριο
- Δεν πρέπει να προσπαθήσει κανείς να τεστάρει σκόπιμα τον εφαρμοστή του νόμου. Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε πρόκληση και προβοκάτσια, ίσως και προσπάθεια πολιτικής καπήλευσης.
- Δεν πρέπει, όμως κι η πολιτεία να μπει σε καμία λογική να διαγράψει τα αισθήματα του πόνου και της συμπαράστασης που έχουν χαραχθεί στον χώρο εξαιτίας της εθνικής τραγωδίας των Τεμπών, όσο είναι αυτά ακόμα νωπά.
Η μη αναδρομικότητα του ποινικού κανόνα θα πρέπει νομίζω να επικρατήσει και στην πολιτική θεώρηση της υπόθεσης, ώστε να αποδείξουμε όλοι μας ότι ο Άγνωστος Στρατιώτης επί του κενοταφίου αποτελεί σύμβολο ενότητας και όχι διχασμού.»
