Μετά από μια ολόκληρη δεκαετία εμφυλίου πολέμου, αμερικανικών και δυτικών κυρώσεων, καθώς και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και ανταγωνισμών, χρειάστηκαν 11 δραματικές μέρες ώστε να πέσει η κυβέρνηση του Άσαντ και να περάσει η Συρία στα χέρια μιας συμμαχίας αντιδραστικών ισλαμιστικών ομάδων, που πριν λίγο ήταν τρομοκράτες για τις ΗΠΑ και την ΕΕ, ενώ τώρα βαφτίζονται «αντάρτες», «επαναστάτες» και «μετριοπαθείς ισλαμιστές».Οι ομάδες αυτές εκπαιδεύτηκαν, χρηματοδοτήθηκαν, καθοδηγήθηκαν και συνεχίζουν να καθοδηγούνται από αμερικανικές και νατοϊκές δυνάμεις, με κομβικό το ρόλο της Τουρκίας, ενώ έχουν πολυποίκιλες διασυνδέσεις με το σιωνιστικό Ισραήλ.Οι ομάδες αυτές δεν έχουν επίσης καμία σχέση με το αυθεντικό περιεχόμενο της «Αραβικής Άνοιξης» και των αυθόρμητων, αρχικά, λαϊκών εξεγέρσεων. Αντίθετα, έχουν σχέση με την μετατροπή της ελπίδας σε «Αραβική Τραγωδία», αφού εξέφρασαν αστικές αντιδραστικές δυνάμεις κάτω από τη σημαία του Ισλάμ, ενώ υποτάχθηκαν πειθήνια στις ιμπεριαλιστικές βλέψεις ξένων κρατών.
Η νίκη αυτών των ομάδων δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία, τις εργατικές ανάγκες τα λαϊκά και γυναικεία δικαιώματα, την εθνική αυτοδιάθεση, την ανεξιθρησκία, την ισότητα, την ειρήνη και την πρόοδο στη Συρία, όπως υποστηρίζουν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, οι αμερικανονατοϊκές και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, μαζί και η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δυστυχώς και κάποια ρεύματα στην Αριστερά. Πρόκειται για μια αντιδραστική εξέλιξη για τη Μέση Ανατολή διότι γεννά ένα νέο, ακόμη μεγαλύτερο μίγμα κινδύνων για τους λαούς της Συρίας και όλης της περιοχής, οι οποίοι σύντομα θα έρθουν αντιμέτωποι με τις πρακτικές των τζιχαντιστών.
Η πτώση του Άσαντ δεν γίνεται από προοδευτική σκοπιά, γιατί αυτοί που έρχονται θα ενταφιάσουν και τα τελευταία υπολείμματα κοσμικού κράτους και αστικών δικαιωμάτων που επέβαλε το λαϊκό και αριστερό κίνημα της Συρίας και που απέμειναν σε αυτή την πολύπαθη χώρα. Και αυτό, όχι γιατί το μπααθικό καθεστώς ήταν κάποιο δημοκρατικό, σοσιαλιστικό ή αντιιμπεριαλιστικό ανάχωμα στην περιοχή. Αυτές του τις ιδιότητες τις έχασε προ πολλού, ήδη από τη δεκαετία του 1970 και ειδικά μετά το 1990, όταν ο πατέρας Άσαντ συνεργάστηκε με τις ΗΠΑ στην επίθεση κατά του Ιράκ, ενώ ο γιός του άνοιξε τις πόρτες στο νεοφιλελευθερισμό. Και κατά τους τελευταίους μήνες, όπως δείχνουν πολλά στοιχεία, διαπραγματευόταν με τους αμερικανοϊσραηλινούς και τους συμμάχους τους στη Μέση Ανατολή για να παραμείνει στην εξουσία, αντί να παραχωρήσει εργατικά και δημοκρατικά δικαιώματα στους λαούς της χώρας του.
Έτσι, η προηγούμενη ασταθής κοινωνική συμμαχία που τον στήριξε ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της προηγούμενης δεκαετίας, και κυρίως απέναντι στην επιδρομή του ισλαμοφασιστικού ISIS, διαλύθηκε. Εδώ βρίσκεται το κλειδί της κατάρρευσης του καθεστώτος Άσαντ απέναντι στους επιδρομείς και όχι κυρίως στην αδυναμία της Ρωσίας ή του Ιράν, όπως προβάλουν οι αντίπαλοι για να δοξάσουν τα όπλα τους. Κανένας από αυτούς δεν θα θυσιαζόταν για μια χαμένη υπόθεση, αφού ήταν χαρακτηριστική η απροθυμία του συριακού στρατού να πολεμήσει. Υπό αυτή την οπτική, η αδυναμία του Άσαντ να επιλύσει τα οικονομικά και δημοκρατικά αιτήματα του λαού του αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα της ίδιας του της πτώσης. Πέρα από τον τρόπο με τον οποίο επαναπροσεγγίζεται ο χάρτης των διεθνών ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή, οι 11 μέρες που χρειάστηκε να πέσει ένα καθεστώς που άντεξε μια σκληρή 12ετία εμφυλίου πολέμου και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, μας δείχνουν ότι όταν χάνεται η λαϊκή στήριξη, καμία δύναμη δεν μπορεί να βασιστεί σε ξένους σωτήρες.
Η νίκη των ακραίων τζιχαντιστών στη Συρία αποτελεί αντιδραστική εξέλιξη, επιπλέον, γιατί η γενοκτονική, ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ ενισχύεται και αφήνεται ανενόχλητη «να τελειώσει τη δουλειά» στην Παλαιστίνη, όπως ζήτησε ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος των ΗΠΑ. Και αυτό, γιατί έσπασε στη μέση ο λεγόμενος «Άξονας της Αντίστασης», πάνω στον οποίο στηριζόταν από ανάγκη ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού. Η ζοφερή αυτή άμεση προοπτική δεν δικαιώνει τους πανηγυρισμούς για την πτώση του Άσαντ από ορισμένες προοδευτικές και αριστερές δυνάμεις που υποστηρίζουν τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού, ακόμη και από δυνάμεις εντός του. Αντίθετα, επιβάλλει να κατανοήσουμε ότι αυτή τη στιγμή απαιτείται η πιο μεγάλη προσπάθεια για τη σωτηρία των Παλαιστινίων από τη γενοκτονία, τον εξαναδραποδισμό, το διωγμό και την υποδούλωση που επιδιώκει ην ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου.
Ταυτόχρονα, το κράτος – δολοφόνος της περιοχής, το Ισραήλ, χωρίς να περιμένει ούτε μια μέρα, ξεκίνησε στρατιωτική επιχείρηση εισβάλλοντας σε περιοχές της Συρίας και διαλύοντας όλα τα προηγμένα όπλα και τις υποδομές που κατείχε ο πρώην Αραβικός Συριακός Στρατός, με πάνω από 500 χτυπήματα, με παράλληλη εισβολή και κατοχή όλη της ουδέτερης ζώνης του Γκολάν και παρά πέρα. Και μαζί τους, χτυπούν με βομβαρδισμούς οι ΗΠΑ και η Τουρκία, ανάλογα με τις επιδιώξεις τους η καθεμιά. Η Συρία είναι, υποτίθεται, κυρίαρχο κράτος – μέλος του ΟΗΕ. Και ο υποτίθεται πολιτισμένος κόσμος της Ευρώπης, μαζί και η ελληνική κυβέρνηση, σιωπούν. Πρόκειται για ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο το Διεθνούς Δικαίου που επέβαλε η αντιφασιστική νίκη, οι αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις των λαών και το διεθνές εργατικό κίνημα στην προηγούμενη εποχή. Πρόκειται και για ακόμη ένα βήμα στην κατεύθυνση ενός κόσμου, ο οποίος, μονοπολικός, διπολικός ή πολυπολικός, θα είναι ένας κόσμος της ωμής επιβολής ισχύος. Είναι, ακόμη, χαρακτηριστικό για τη στάση που θα κρατήσει απέναντι στο Ισραήλ ο πρώην αποκεφαλιστής και νυν μεταλλαγμένος ισλαμιστής που προορίζεται για Πρόεδρος της Συρίας, ότι για αυτήν την ωμή παραβίαση της εδαφικής κυριότητας της χώρας του για μέρες ολόκληρες δεν έκανε ούτε μια δήλωση καταδίκης.
Η εξέλιξη των πραγμάτων έχει οδηγήσει σε μια περιφερειακή αναβάθμιση του τουρκικού καπιταλισμού στην περιοχή. Η δυναμική των πραγμάτων οδηγεί στην άμεση «συνάντηση» της Τουρκίας με το Ισραήλ στο έδαφος της Συρίας που είναι πολύ πιθανό να προκαλέσει μεγάλες εντάσεις στο μέλλον. Ενώ ταυτόχρονα ωθεί τις νεο-οθωμανικές βλέψεις του τουρκικού κεφαλαίου για την περιοχή και ακόμη παραπέρα. Η διευθέτηση αυτών των αντιθέσεων στη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη στα πλαίσια του ΝΑΤΟ.
Η αμερικανονατοϊκή προπαγάνδα μιλάει για μια «συμπεριληπτική διακυβέρνηση» της Συρίας και τις ίδιες υποσχέσεις δίνουν οι νέοι κλειδοκράτορες της Δαμασκού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, ότι οι αντίστοιχες «ανατροπές» σε Γιουγκοσλαβία, Λιβύη και Ιράκ οδήγησαν σε τυπική ή ουσιαστική διάλυση αυτών των χωρών ως ενιαίων οντοτήτων και τον κατακερματισμό τους προς όφελος των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αποτελεί ερώτημα το πώς θα διαχειριστούν οι κυβερνώντες ισλαμιστές τις σχέσεις μεταξύ των διαφόρων θρησκευτικών σεχτών, τις σχέσεις μεταξύ των ανταγωνιζόμενων πατρώνων τους, όπως η Τουρκία, το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία. Κυρίως, το μεγάλο ερώτημα είναι πως θα διαχειριστούν τις σχέσεις τους με τους Κούρδους οι οποίοι ήδη βρίσκονται αντιμέτωποι με μεγάλες επιθέσεις από τους Τούρκους και τους συμμάχους τους στην περιοχή. Η επιλογή συμμαχίας της κουρδικής Αριστεράς με τις ΗΠΑ, την πιο αντιδραστική και οπορτουνιστική δύναμη του πλανήτη, αποτελεί καταστροφική επιλογή για τα δικαιώματα του κουρδικού λαού και κινδυνεύει να πληρωθεί στο άμεσο μέλλον με πολύ αίμα. Στη σχέση ταξικού – εθνικού, όταν υπερισχύει το εθνικό, όλες οι επιλογές οδηγούν στον ακρωτηριασμό, ακόμη και στον ενταφιασμό των εθνικών δικαιωμάτων. Η ιστορική εμπειρία των τελευταίων χρόνων έδειξε ότι οι ΗΠΑ θέλουν, αλλά πλέον δεν μπορούν να επιβάλουν ολόκληρη τη θέλησή τους, αφήνοντας χώρο σε κάθε περιφερειακή αναθεωρητική ή μη δύναμη να δρα, ενισχύοντας όλες τις τάσεις διάλυσης και καταστροφής.
Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία και το Ιράν, σε διαφορετικό βαθμό, υποχωρούν σε αυτό το σκάκι των αντιθέσεων της περιοχής. Τα δυο αυτά κράτη, υπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα, στήριξαν τον Άσαντ κατά την εγχώρια σύγκρουση οικονομικά και στρατιωτικά καθ’ όλη την προηγούμενη δεκαετία. Η στήριξη αυτή δεν έχει σχέση έστω με κατ΄ επίφαση ιδεολογίες, όπως παλιότερα, του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος εκ μέρους της ΕΣΣΔ, ή του ισλαμισμού, εκ μέρους του Ιράν σήμερα. Η στήριξη αυτή δεν έγινε χωρίς ανταλλάγματα και χωρίς αντιθέσεις βέβαια. Χαρακτηριστικά, όσον αφορά τις σχέσεις με το Ιράν, ο τελευταίος χρόνος περιλαμβάνει ένα πλήθος κινήσεων του Άσαντ, που οδήγησαν σε κριτική από την Ιρανική ηγεσία (αποπομπή διπλωματικής αντιπροσωπείας Χούθι απο Δαμασκό, προσέγγιση με τις χώρες του Κόλπου κτλ.).
Το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, η Αριστερά των Νατοϊκών χωρών δεν πρέπει όμως ποτέ να ξεχνάει, πρώτα και κύρια, τα εγκλήματα του δικού της στρατοπέδου. Το ΝΑΤΟ, οι Αμερικάνοι και το Ισραήλ βομβάρδισαν κατ’ επανάληψη τη Συρία, την κατέστρεψαν οικονομικά με τις κυρώσεις (το ΑΕΠ της έχει υποδεκαπλασιαστεί από το 2011), έκλεψαν τα πετρέλαιά της και την ώθησαν να γίνει μία «ναρκοοικονομία» της περιοχής τα τελευταία χρόνια. Χρηματοδότησαν και στήριξαν την μαύρη διεθνή του Τζιχαντισμού και του ISIS. Αυτό το καθήκον, όμως, δεν πρέπει να μας κάνει να χάσουμε από την οπτική μας το δεύτερο μάθημα των εξελίξεων στην Συρία: Οι λαοί οφείλουν και πρέπει να αξιοποιούν τις αντιθέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά και ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, αλλά πάντα πρέπει να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις. Ο εχθρός του εχθρού μας δεν είναι απαραίτητα φίλος. Η απελευθέρωση των λαών θα είναι έργο των ίδιων ή δεν θα υπάρξει.
Οι εξελίξεις φέρνουν ακόμα πιο έντονα στο προσκήνιο την παγκόσμια «πολεμική προετοιμασία» που βρίσκεται σε εξέλιξη. Τις ίδιες μέρες που άλλαζε το σκηνικό στη Συρία ο νέος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε, κάλεσε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες να κάνουν άμεσα πολεμικές προετοιμασίες αυξάνοντας τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς και παίρνοντας όλα τα αναγκαία μέτρα. Είναι σαφές ότι η όξυνση των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων θα φέρει ακόμα μεγαλύτερες απειλές και κινδύνους για τους λαούς. Οι λαοί, το εργατικό – λαϊκό κίνημα και η Αριστερά οφείλουν να εντείνουν τις δικές τους ενωτικές κινήσεις για να μπει φρένο στις παγκόσμιες απειλές για την ειρήνη. Με μαζικό αντιπολεμικό κίνημα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις κυβερνήσεις τους. Με έμπρακτη αλληλεγγύη στους πληττόμενους και αγωνιζόμενους λαούς. Ενάντια σε κάθε εμπλοκή και κάθε συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.
Με τον κόσμο της εκμεταλλευόμενης εργασίας, για την ειρήνη, ενάντια στον πόλεμο και τον καπιταλισμό – Ήττα του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού από την ανεξάρτητη δράση των λαών.
ΜΕΤΑΒΑΣΗ – Οργάνωση για την Κομμουνιστική Προοπτική
Ακολουθήστε το 
