Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ χαιρετίζει τους πάνω από ενάμιση εκατομμύριο διαδηλωτές, εργατοϋπαλλήλους, επαγγελματίες, αγρότες, νέους ανθρώπους, γονείς με τα παιδιά τους, ανθρώπους της τέχνης, των γραμμάτων, του πολιτισμού και πολλούς άλλους, που στις 28 Φλεβάρη, δύο χρόνια από το έγκλημα των Τεμπών, πλημμύρισαν τις πλατείες σε όλη τη χώρα και το εξωτερικό. Μίλησε ο λαός και επιτέλους έβγαλαν τον σκασμό οι ρήτορες της κυβέρνησης και του αστικού κράτους. Χαιρετίζουμε ιδιαίτερα όσους και όσες έκαναν για πρώτη φορά το βήμα και συμμετείχαν στην απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις. Το ποιοτικό και ταυτόχρονα ελπιδοφόρο στοιχείο αυτών των μεγάλων κινητοποιήσεων είναι ότι πήραν τη μορφή μεγάλης πανελλαδικής, πανεργατικής απεργίας, όπου νέκρωσαν οι χώροι δουλειάς, έκλεισαν τα μαγαζιά, σχολεία και σχολές, συμμετείχαν μαζικά οι μαθητές και οι φοιτητές από τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια, με αποφάσεις των σωματείων κι άλλων μαζικών φορέων του λαϊκού κινήματος, της νεολαίας, με το κάλεσμα των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών.
Το έγκλημα των Τεμπών, μαζί με την εξόφθαλμη απόπειρα συγκάλυψης από την κυβέρνηση της ΝΔ, συγκινεί, ευαισθητοποιεί, γεμίζει με οργή ευρύτερες δυνάμεις του λαού και της νεολαίας. Η επιτυχία, όμως, της απεργίας των συνδικάτων, που στήριξαν με αποφασιστικότητα οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, δεν ήταν δεδομένη ούτε αυτονόητη. Η μάχη της απεργίας, αλλά και των απεργιακών συλλαλητηρίων, δόθηκε απέναντι σε μια πολύμορφη προσπάθεια υπονόμευσης, που επιχειρήθηκε από την πρώτη στιγμή από την κυβέρνηση, από την προπαγάνδα Μέσων Ενημέρωσης, από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, που, αφού δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν την πραγματοποίηση της απεργίας, έβαλαν εμπόδια στη συμμετοχή και επιχείρησαν να διαστρεβλώσουν το περιεχόμενό της. Ακόμη και πολιτικές δυνάμεις που καλούσαν στα συλλαλητήρια, όχι μόνο είχαν διαγράψει από το κάλεσμά τους τη λέξη «απεργία», αλλά συκοφαντούσαν αυτή την απεργιακή μάχη ως «άσχετη», «κομματικοποιημένη» και αντίθετη με την πάλη για δικαίωση των νεκρών των Τεμπών.
Οι κυβερνητικές απειλές, η κινδυνολογία περί «ανωμαλίας» και «αποσταθεροποίησης», η εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, ακόμα και οι απολύσεις, συνοδεύτηκαν από την παράλληλη προσπάθεια να «νοθευτεί» το μήνυμα αυτού του αγώνα, ότι δήθεν αφορά μια ουτοπική εξυγίανση των σάπιων θεσμών του σημερινού εγκληματικού αστικού κράτους. Επιστρατεύθηκε η προπαγάνδα τρομοκράτησης όλες τις ημέρες που προηγήθηκαν της απεργίας και τελικά η κρατική βία και καταστολή με την αξιοποίηση των γνωστών μηχανισμών, που παίζουν πάντα το παιχνίδι του αποπροσανατολισμού και της συκοφάντησης του κινήματος.
Οι προσπάθειες αυτές, όμως, δεν είχαν αποτέλεσμα και η μαζική συμμετοχή στην απεργία έγινε τελικά και όρος και η προϋπόθεση για τη μαζική συμμετοχή και στα συλλαλητήρια.
Το εργατικό-λαϊκό κίνημα, ο αποφασισμένος και οργανωμένος λαός που παλεύει για το δίκιο του μπορεί να ακυρώνει τα αντιλαϊκά σχέδια, να αχρηστεύει παγίδες και εμπόδια. Ο αντίπαλος, όσο ισχυρός κι αν φαντάζει, δεν είναι παντοδύναμος.
Για την επιτυχία αυτής της σημαντικής μάχης για το εργατικό-λαϊκό κίνημα, τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ έδωσαν όλες τους τις δυνάμεις. Το επόμενο διάστημα συνεχίζουμε και θα εντείνουμε τις προσπάθειές μας, για να αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια για το έγκλημα των Τεμπών, για να μη συγκαλυφθεί, για να πληρώσουν οι ένοχοι όσο ψηλά κι αν βρίσκονται, πάνω απ’ όλα για να μην ξαναζήσει ο λαός μας μια τέτοια τραγωδία. Ήδη πολλά από τα στοιχεία και πορίσματα της έρευνας για το έγκλημα των Τεμπών επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για τις αίτιες που οδήγησαν σε αυτό και κυρίως για την πολιτική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ από το 2009 στον τομέα του σιδηροδρόμου, με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Από την κατάτμηση του σιδηροδρόμου για την πώληση των πιο κερδοφόρων κομματιών του, τις «αμαρτωλές» συμβάσεις, την υποστελέχωση και την εντατικοποίηση της εργασίας του προσωπικού του, μέχρι την αξιοποίησή του για τις ΝΑΤΟϊκές ανάγκες με τη μεταφορά επικίνδυνων φορτίων.
Θα συνεχίσουμε τις προσπάθειες, τις δραστηριότητες και πρωτοβουλίες μέσα στο κίνημα, στον λαό και τη νεολαία ενάντια σε όλα όσα υπονομεύουν το μέλλον τους. Αλλά και στο πλαίσιο του κοινοβουλίου, αξιοποιώντας κάθε χαραμάδα που δίνει το σημερινό θεσμικό πλαίσιο, γνωρίζοντας όμως ότι οι θεσμοί του αστικού κράτους, το νομικό πλαίσιο που διαμορφώνουν και ενισχύουν οι αστικές κυβερνήσεις, με κραυγαλέα έκφρασή του τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, είναι φτιαγμένο για να προωθεί τη συγκάλυψη των εγκλημάτων του συστήματος.
Η κινητοποίηση του λαού και της νεολαίας λειτουργεί ως καταλύτης των εξελίξεων, που έχει στριμώξει και ταρακουνήσει την κυβέρνηση της ΝΔ, όχι μόνο στο έγκλημα των Τεμπών, αλλά και στα άλλα μέτωπα, στα πολλά φανερά και αθέατα «Τέμπη» που ζει ο λαός σε κάθε πτυχή της ζωής του. Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι το εργατικό-λαϊκό και νεολαιίστικο ξέσπασμα για το ζήτημα των Τεμπών βρίσκεται στην «κορυφή» μιας ευρύτερης εργατικής-λαϊκής αγανάκτησης και δυσαρέσκειας, ανησυχίας και προβληματισμού για το μέλλον, που τροφοδοτείται συνολικά από τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος σε όλη τη ζωή των εργαζομένων και του λαού. Αφορά στην ένταση της εκμετάλλευσης, την επίθεση στο εργατικό-λαϊκό εισόδημα, με την ακρίβεια, τους χαμηλούς μισθούς και τους φόρους, την άθλια κατάσταση που βρίσκονται κρίσιμες κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές, όπως η παιδεία, η υγεία, η προστασία από φυσικά φαινόμενα και καταστροφές, τις διεθνείς εξελίξεις και την εμπλοκή της χώρας μας στα πολεμικά μέτωπα. Παντού και πάντα συγκρούονται δυο αγεφύρωτα συμφέροντα, από τη μια ο στόχος των επιχειρηματικών ομίλων για μεγαλύτερη κερδοφορία και από την άλλη οι εργατικές-λαϊκές ανάγκες.
Το σύνθημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» αποτυπώνει αυτό το πραγματικό πολιτικό και κοινωνικό δίλημμα της εποχής μας.
Οι πολιτικές εξελίξεις μπορούν να είναι προς όφελος του λαού μόνο αν το ίδιο το εργατικό-λαϊκό κίνημα βάλει τη σφραγίδα του σε αυτές, πολλαπλασιάζοντας τις εστίες αντίστασης, οργάνωσης, συσπείρωσης παντού, αν αναπτυχθεί ένα πανελλαδικά συντονισμένο, ενιαίο κίνημα, το οποίο θα διαμορφώνει κοινές θέσεις και στόχους διεκδίκησης σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, αμφισβητώντας την εξουσία του κεφαλαίου.
Λύση σήμερα δεν είναι να λειτουργήσουν οι πολιτικές εξελίξεις ως μια “βαλβίδα εκτόνωσης” της λαϊκής οργής, βάζοντας τον πήχη σε μια κυβερνητική εναλλαγή ή σε μια αλλαγή του προσώπου του πρωθυπουργού, για να συνεχίζεται απρόσκοπτα η ίδια εγκληματική πολιτική με άλλη κυβέρνηση ή άλλα πρόσωπα. Αυτές είναι πολυδοκιμασμένες συνταγές με γνωστά αποτελέσματα. Λύση δεν είναι η προσπάθεια αναπαλαίωσης του σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος, για να επιτευχθεί η περιβόητη «σταθερότητα», η «ομαλότητα» και η «κοινωνική ειρήνη», για τα οποία κόπτονται τα άλλα κόμματα εννοώντας πάντα το σιωπητήριο στις λαϊκές διεκδικήσεις.
Η πορεία των διεθνών και εσωτερικών εξελίξεων αποδεικνύει ότι σταθερότητα για το σύστημα, ειδικά στις σημερινές συνθήκες των οξύτατων ανταγωνισμών, του ξαναμοιράσματος του κόσμου και της πολεμικής εμπλοκής, σημαίνει νέες, πολύ πιο μεγάλες θυσίες για τους λαούς. Για να παιχτεί τελικά το παιχνίδι της πολιτικής σταθερότητας χρειάζονται πολλά «δεκανίκια». Χρειάζονται και η φιλελεύθερη εκδοχή της ΝΔ και η δήθεν «προοδευτική» – σοσιαλδημοκρατική εκδοχή των ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ., που σήμερα χωλαίνει, γιατί είναι ταυτισμένη με τις αντιλαϊκές πολιτικές που εφάρμοσαν αυτές οι δυνάμεις ως κυβέρνηση αλλά και με την εξαπάτηση του λαού. Χρειάζεται και η δήθεν «αντισυστημική» εκδοχή του λαϊκισμού και της παραπλάνησης με τη γνωστή -δοκιμασμένη σε Ελλάδα και εξωτερικό- συνταγή προσωποπαγών κόμματων «μιας χρήσης», που επικαλούνται «παθογένειες» για να μείνει εκτός κάδρου τελικά το ίδιο το σύστημα.
Λύση είναι να εδραιωθεί η δυσπιστία του λαού απέναντι στην κυβέρνηση, το αστικό κράτος, την πολιτική που υλοποιούν, τις στρατηγικές επιλογές που κάνει για λογαριασμό της άρχουσας τάξης. Να δυναμώσει η αμφισβήτηση απέναντι σε όλα αυτά που είναι και συγκροτούν ουσιαστικά το σύστημα. Γιατί σύστημα είναι η οικονομία που βασίζεται σε εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, που τις κρίσεις του, αλλά και την ανάπτυξη για το κεφάλαιο πληρώνει πάντα η εργατική, η λαϊκή πλειοψηφία. Σύστημα είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι που κυνηγάνε με κάθε τρόπο το μέγιστο κέρδος. Σύστημα είναι το σημερινό αστικό κράτος με τους σάπιους θεσμούς και μηχανισμούς του, που δεν μπορούν ποτέ να «εξυγιανθούν», δεν μπορούν να υπηρετήσουν το «δίκαιο» του λαού. Σύστημα είναι τα κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ που κυβέρνησαν και κυβερνούν αυτή τη χώρα.
Αυτή η δυσπιστία μπορεί να γίνει απόφαση οργανωμένου, ανυποχώρητου αγώνα και συμπόρευσης με το ΚΚΕ, με τις ανατρεπτικές ιδέες και το πρόγραμμά του, για μια άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, που οι ζωές μας δε θα «κοστίζουν», για τον Σοσιαλισμό.
Όλοι και όλες, που δε συμβιβάζονται με τη βαρβαρότητα, την «ασφυξία» και τα εγκλήματα αυτού του συστήματος, μπορούν να βαδίσουν στον δρόμο της αξιοπρέπειας, του αγώνα, της ανατροπής. Εκεί βρίσκεται η πραγματική δικαίωση και η πραγματική ελπίδα!
Ακολουθήστε το 
