Ομιλία έγινε από την Κουζιάκη Τίνα μέλος του Γραφείου Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ όπου ξεκινώντας την ομιλία της ανέφερε: Βρισκόμαστε σήμερα εδώ, αποτίοντας φόρο τιμής στην ανυπολόγιστη προσφορά των εκατομμυρίων αγωνιστών και αγωνιστριών, ανταρτών και ανταρτισσών, στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, που δεν λύγισαν στα πέτρινα χρόνια του ναζισμού – φασισμού, του ιμπεριαλιστικού πολέμου, που έδωσαν τη μάχη με το όπλο στο χέρι.
Τιμάμε τα θύματα της ναζιστικής φασιστικής θηριωδίας, όσους άφησαν την τελευταία τους πνοή στους τόπους ολοκαυτώματος και μαζικών εκτελέσεων, όπως και εδώ στα Σέρβια, όπου οι Ιταλοί φασίστες του Μουσολίνι, περνώντας από την περιοχή, λυσσασμένοι από την αντίσταση που βρήκαν στο δρόμο τους για να προσεγγίσουν τα Γρεβενά, ρίχτηκαν με μανία να καταστρέψουν την πόλη, λεηλατώντας και καίγοντας σπίτια. Αποτέλεσμα δεκαέξι θύματα την ημέρα του ολοκαυτώματος των Σερβίων .
Στην συνέχεια της ομιλία τόνισε : 80 χρόνια μετά, η μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών φωτίζει ακόμα σαν φάρος για τους απανταχού εκμεταλλευόμενους. 80 χρόνια μετά και ακόμα προκαλεί φόβο στους εκμεταλλευτές.
Και όσο κι αν προσπαθούν τα επιτελεία του συστήματος είτε να απονευρώσουν τη μέρα αυτή, προσπαθώντας να καπηλευτούν και να ρίξουν στη λήθη τη λαμπρή συμβολή του σοσιαλισμού στη συντριβή του ναζιστικού τέρατος, είτε να τη διαστρεβλώσουν εντελώς σπέρνοντας γιορτές για τη «μέρα της Ευρώπης», φτάνοντας στο σημείο να ταυτίζουν το θύτη με το θύμα, το φασισμό-ναζισμό με τον κομμουνισμό, με την ανιστόρητη θεωρία των 2 άκρων που είναι επίσημη ιδεολογία της ΕΕ, δεν τους «βγαίνει».
Γιατί ό,τι έχει γραφτεί στις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας με το αίμα των λαών δεν μπορεί να σβηστεί από το βρώμικο μελάνι των αστών, για αυτό και η 9η Μάη του 1945 είναι η μέρα που η Γερμανία παραδόθηκε άνευ όρων, αφού λίγες μέρες πριν, την πρωτομαγιά, η μέρα που η Κόκκινη Σημαία της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών υψώθηκε θριαμβευτικά στο Ράιχσταγκ από τον Κόκκινο Στρατό, που είχε συντρίψει τον κύριο όγκο των ναζιστικών στρατευμάτων.
Ακόμη μεταξύ άλλων στάθηκε : Η ευρύτερη περιοχή των Σερβίων είχε τη δική της, ξεχωριστή, συμβολή στην υπόθεση της απελευθέρωσης. Από 3.000-4.000 κατοίκους οι 180 εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ και πολλοί στον εφεδρικό ΕΛΑΣ. Πάνω από εκατό πέσαν στις μάχες, εκτελέστηκαν στα στρατόπεδα ή πέσαν από το δολοφονικό χέρι των συνεργατών των κατακτητών και των μηχανισμών της αστικής τάξης.
Το ΚΚΕ, είχε βάλει τις βάσεις για αυτή την εποποιία, συγκροτώντας κομματική οργάνωση από πολύ νωρίς, από το 1928-1935 και στην περιοχή των Σερβίων με δεκάδες μέλη με ηρωική και ακούραστη δράση, όπως ο Αίβατζίδης Γεώργιος, ο Χαραλαμπίδης Θεόφιλος, ο Στάθης Ιωάννης, Αθανασιάδης Ηλίας, Ασλανίδης Πέτρος, Καλπαϊδης Στυλιανός, Ευθυμιάδης Ευθύμιος, Ιακωβίδης Κων., Ιγνατίδης Ηρακλής , και άλλους κομμουνιστές που ξεχώρισαν από την πρωτοπόρα στάση τους, δρώντας μέσα στους εργάτες, θέτοντας τα θεμέλια για τη συγκρότηση και οργάνωση του εργατικού κινήματος της περιοχής, με καθημερινούς αγώνες για την επιβίωση, για την καλυτέρευση των όρων ζωής.
Ξεχωριστό χώρο στη μνήμη των εργαζομένων της περιοχής έχει ο ματωμένος Μάρτης του 1936 όταν οι εργάτες γης του κρατικού δενδροκομικού σταθμού Σερβίων ξεσηκώνονται και απαιτούν οχτάωρο, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, παύση της τρομοκρατίας.
Η διοίκηση δεσμεύεται ότι θα ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των εργατών προκειμένου να παύσουν τις κινητοποιήσεις τους, όμως αθετεί τις υποσχέσεις. Οι εργάτες εξαγριώνονται και οργανώνουν πορεία προς την Κοζάνη, την οποία υποδέχτηκε στρατός και πολυβόλα. Η ασφάλεια Κοζάνης εκτοπίζει τους πρωτεργάτες κομμουνιστές Γιάννη Στάθη, Αθανάσιο Θεοδωρίδη και την επιτροπή απεργών εργατών. Τους επόμενους μήνες συνεχίζεται η εκτόπιση πρωτοπόρων εργατών, η οποία κλιμακώνεται μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα του Μάη του 36 στη Θεσσαλονίκη, όπου συμμετείχαν και Σερβιώτες.
Κλείνοντας η Κουζιάκη Τίνα τόνισε: Οι σημερινές γενιές κομμουνιστών, ειδικά τέτοιες μέρες σαν τη σημερινή, καμαρώνουμε με το δίκιο μας, γεμάτοι περηφάνια, που, όταν τα αστικά κόμματα και οι ηγέτες τους είτε έφευγαν στο εξωτερικό, είτε συνεργάζονταν με τον κατακτητή, είτε περίμεναν παθητικά τις εξελίξεις, το Κόμμα μας ριχνόταν στον αγώνα δίνοντας μια τιτάνια μάχη για να σωθεί ο λαός, οι πόλεις και τα χωριά, οι στρατηγικές υποδομές της χώρας.
Αυτή η εποποιία είναι και η μεγαλύτερη απόδειξη για το ότι τίποτα δεν μένει στάσιμο, ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης αλλάζει κάτω από την αποφασιστική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα και της οργανωμένης πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.
Οι νέοι κομμουνιστές, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που δρουν σήμερα σε άλλες συνθήκες εμπνέονται από παραδείγματα αγωνιστών που δίδαξαν με πράξεις τι σημαίνει αφοσίωση στον αγώνα, έδειξαν πώς γίνεσαι πρωτοπόρος στην πράξη.
Είμαστε περήφανοι για τους ήρωες που έβγαλε το Κόμμα μας, όπως τα 200 παλικάρια που εκτελέστηκαν στην Καισαριανή την πρωτομαγιά του 44, ανάμεσα τους 5 συντοπίτες μας, ο Νικόλαος Πλακοπίτης, ο Γιάννης Στάθης, Ο Αιβατζίδης Γιώργος, ο Βασίλης Παπαβασιλείου και ο Δημήτρης Δημητριάδης, που μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα στάθηκαν με το κεφάλι ψηλά, κάνοντας πράξη τα λόγια του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη:
«Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν. Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε (…) και όταν μας σκοτώνουν, νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ». Γιατί το παράδειγμα τους συνεχίζει να εμπνέει γενιές και γενιές νέων, πλάθει νέες γενιές κομμουνιστών και κομμουνιστριών, που προσπαθούν να βαδίσουν στα χνάρια αυτών των ανθρώπων που αποτελούν αιώνιο σύμβολο της πάλης για ελευθερία και για άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Στο τέλος της εκδήλωσης ακολούθησε κατάθεση στεφανιού από τον γραμματέα της Τομεακής Επιτροπής Κοζάνης του ΚΚΕ Κανάτσιο Γιάννη.
11/5/2025
Ακολουθήστε το 
