Λέμε υγεία πάνω απ’ όλα, δεν πειράζει πάλι κάτι θα κάνουμε και φέτος, ας είναι θα μυρίσει λίγο Αποκριά…
Πώς κι δεν!
Ήταν να μην πλησιάσουν τόσο οι μέρες της μεγάλης γιορτής.
Ήταν να μην έρθει η ώρα που κάθε χρόνο παίρνει φωτιά ο τόπος και βράζει.
Ήταν να μην πλημμυρίσει φωτογραφίες το διαδίκτυο
Κι από την άλλη θαρρώ πως ακούω και τις διαφορετικές φωνές «Εδώ κινδυνεύουν ζωές, εδώ παλεύουν να κρατήσουν οι άνθρωποι τις δουλειές τους, εδώ ξεχάσαμε πώς είναι να αγκαλιάζουμε τους αγαπημένους μας…. Η Αποκριά μας μάρανε?»
Λάθος σύγκριση.
Όλοι κινδυνεύουμε, όλοι δουλεύουμε διπλά και τρίδιπλα στο χώρο μας, όλοι αγωνιούμε για την επόμενη μέρα, όλοι βλέπουμε παιδιά κι εγγόνια μέσα από τις οθόνες…
Αλλά μέσα σε όλη αυτή την ανυπόφορη κατάσταση, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΕΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΕΞΟΔΟ που εδώ και αιώνες προσφέρει η Αποκριά σε καθημερινούς ανθρώπους σαν και μας που πάλευαν και παλεύουν. Αυτή τη βαλβίδα που κάθε χρόνο τέτοια εποχή άνοιγε για να φύγει η πίεση από τα βάσανα, τις στενοχώριες, τις αγωνίες…
Το ξέφρενο γλέντι του Φανού, τελετή και ξεφάντωμα μαζί
Τα έθιμα δεν ριζώνουν τυχαία σ’ έναν τόπο, ούτε τυχαία προχωρούν με σταθερά βήματα από γενιά σε γενιά. Ανταποκρίνονται σε μεγάλες, βαθιές ανάγκες ψυχικές αλλά και βιολογικές.
Είναι αυτή η ανάγκη που κάνει τους Κοζανίτες φαντάρους να ζητούν άδεια την Αποκριά και «δεν βαριέσαι ας μην πάρουμε τα Χριστούγεννα»
Είναι αυτή η ανάγκη που σπρώχνει τους φοιτητές στις ξένες χώρες να ανάβουν Φανούς στην αυλή τους, όταν δεν μπορούν να ρθουν
Είναι αυτή η ανάγκη που κάνει τη Ρόζη να παίρνει τα δυο μικρά της και να έρχεται από την Αγγλία μ’ αεροπλάνα και βαπόρια για 3 μέρες στην Κοζάνη – γιατί Αποκριά από μακριά δεν γίνεται.
Είναι αυτή η ανάγκη που φέτος θα μείνει αιωρούμενη. Και καθώς θα πλησιάζουν οι μέρες δεν θα ξέρουμε τι μας φταίει.
Ένα δώρο μας έκαναν τα φετινά προεόρτια μιας «μη εορτής»
Καταλάβαμε τι σημαίνουν τα έθιμα των ημερών, τα θκα μας τ’ αντέτια, και πόση συνοχή δίνουν στην κοινωνία μας.
Και θα τα εκτιμούμε περισσότερο αργότερα.