Πέρυσι σταθήκατε. Φέτος συνεχίζουμε.
Δεν ξεχνάμε ποιος ήταν εκεί όταν όλα ήταν δύσκολα.
Δεν ξεχνάμε ποιος φώναξε, ποιος στήριξε, ποιος δεν έλειψε.
Ο κόσμος της Κοζάνης κράτησε την ομάδα ζωντανή.
Τα “Λιοντάρια” συνεχίζουν.
Το προπονητικό τιμ (Κατακαλίδης, Ιωαννίδης, Κοτταρίδης) συνεχίζει.
Τα νέα παιδιά του τόπου μας ετοιμάζονται.
Η προσπάθεια συνεχίζεται – και μας χρειάζεται όλους.
Πάρε διαρκείας.
Μίλα για την ομάδα.
Γύρνα στο γήπεδο.
Ιούλιος με πλήρες πλάνο, ρόστερ, φιλικά, οργάνωση.
Δεν είναι άλλο ένα καλοκαίρι.
Είναι το restart που αξίζει η Κοζάνη.
Η ιστορία δε γράφεται με αναμνήσεις – γράφεται με παρουσία.
Γράφει ένας φίλαθλος 50 χρόνων δίπλα στην Κοζάνη. Που έκλαψε, πανηγύρισε, απογοητεύτηκε, μα δεν έφυγε ποτέ…
Κοιτάξτε γύρω σας. Τι βλέπετε; Άνθρωποι που παλεύουν για να κρατήσουν την Κοζάνη ζωντανή. Όχι για την καριέρα, ούτε για τα λεφτά. Για την Ιδέα. Για τη φανέλα. Για τα χρώματα. Για την ιστορία αυτής της πόλης.
Ο Σύνδεσμος Φιλάθλων «Λιοντάρια», τα παιδιά που χρόνια στηρίζουν με την ψυχή τους, παλεύουν με τον χρόνο για να ετοιμάσουν, να οργανώσουν, να σχεδιάσουν, να κάνουν το αδύνατο δυνατό.
Το ρόστερ έχει σχεδόν κλείσει, τα φιλικά βγήκαν, οι κάρτες διάρκειας είναι έτοιμες, ψάχνουν γήπεδο για προετοιμασία. Και όλα αυτά… χωρίς τις οικονομικές δυνάμεις που έχουν άλλες ομάδες, αλλά με κάτι πιο δυνατό: Πίστη και αγάπη για την Κοζάνη.
Μιλάμε για ένα ρόστερ όπως πάντα ονειρευόμασταν: νέα παιδιά από την περιοχή, φιλόδοξα, με σπίθα στα μάτια. Παιδιά που θέλουν να ιδρώσουν για να σηκώσουν την ομάδα εκεί που ανήκει.
Και γύρω τους, ένα προπονητικό τιμ που αποδεικνύει τι σημαίνει να αγαπάς αυτό που κάνεις. Ο Νίκος Κατακαλίδης, ο Γιώργος Ιωαννίδης και ο Δημήτρης Κοτταρίδης ανέλαβαν την ομάδα από τα μέσα της περασμένης σεζόν, σε δύσκολες συνθήκες, όταν όλοι αμφέβαλλαν.
Κι όμως, μαζί με την καρδιά της κερκίδας, τον κόσμο της Κοζάνης, κράτησαν την ομάδα όρθια. Δεν μίλησαν πολύ, δεν έταξαν τίποτα. Δούλεψαν. Και τα κατάφεραν.
Πέρυσι ο κόσμος της Κοζάνης στάθηκε όπως έπρεπε: στις κερκίδες, στα εκτός έδρας, με παλμό, με ψυχή. Στήριξε στα δύσκολα, όχι μόνο στα εύκολα. Κι αυτό δεν ξεχνιέται. Γι’ αυτό και φέτος πρέπει να συνεχιστεί.
Όχι απλά να ξαναέρθουμε – να γίνουμε περισσότεροι.
Φέτος, δεν είναι απλά μια νέα σεζόν. Είναι μια συνέχεια. Μια υπόσχεση ότι η Κοζάνη δεν πεθαίνει. Ότι η ιστορία της συνεχίζεται γιατί υπάρχουν ακόμη εκείνοι που πιστεύουν.
Αλλά μόνοι τους δεν φτάνει. Δεν γίνεται.
Πού είμαστε εμείς οι υπόλοιποι; Οι παλιοί, που μεγαλώσαμε στις κερκίδες του Δημοτικού Σταδίου; Οι νεότεροι, που πήραμε χαρά σε κάθε νίκη; Οι απλοί φίλαθλοι, που ξέρουμε τι σημαίνει Σωματείο και όχι εταιρεία;
Η στιγμή είναι τώρα. Όχι αύριο. Όχι όταν θα είναι αργά.
Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες. Αν θέλουμε την Κοζάνη ζωντανή στη Γ’ Εθνική, αν θέλουμε να συνεχίσει να υπάρχει, πρέπει να σταθούμε δίπλα της. Ο καθένας όπως μπορεί. Με διαρκείας, με παρουσία, με στήριξη.
Να είμαστε εκεί. Σωματικά και ψυχικά.
Σας ρωτάω: Θυμάστε ποτέ Ιούλιο μήνα να υπήρχε τέτοια οργάνωση; Τέτοιο πείσμα; Τέτοια δουλειά σε όλα τα επίπεδα; Κάτι καλό γίνεται. Κάτι που αξίζει.
Αν δεν στηρίξουμε τώρα, πότε; Κι αν δεν αντέξουν οι άνθρωποι αυτοί, ποιος θα συνεχίσει;
Η Κοζάνη δεν είναι μόνο ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι μνήμη, είναι περηφάνια, είναι τα παιδικά μας χρόνια, είναι οι Κυριακές μας, είναι το όνειρο που δεν πρέπει να σβήσει.
Και η ιστορία μας, δεν αντέχει τη σιωπή.
«Τώρα πρέπει να μιλήσει η κερκίδα!»
Γιώργος Κατσίκας
Φίλαθλος 50 χρόνων. Από τις λάσπες του ‘80, στα όνειρα του σήμερα.
Ακολουθήστε το 
