| Ἀνέτειλε τὸ ἔαρ, δεῦτε εὐωχηθῶμεν, ἐξέλαμψεν ἡ Ἀνάστασις Χριστοῦ, δεῦτε εὐφρανθῶμεν | Ανέτειλε η άνοιξη, ελάτε να γλεντήσουμε, έλαμψε η Ανάσταση του Χριστού, ας ευχαριστηθούμε, |
| ἡ τοῦ Ἀθλοφόρου μνήμη, τοὺς πιστοὺς φαιδρύνουσα ἀνεδείχθη· | πρόβαλε η μνήμη του Αθλοφόρου που χαροποιεί του πιστούς. |
| διὸ φιλέορτοι, δεῦτε μυστικῶς αὐτὴν πανηγυρίσωμεν· | Γι’ αυτό εμείς οι φιλέορτοι ας πανηγυρίσουμε μυστικά. |
Μέρα χαράς για τους πιστούς η γιορτή του Αγίου Γεωργίου !
του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Με πόσο όμορφα λόγια μας προτρέπει το προηγούμενο Δοξαστικό των αίνων της ακολουθίας του αγίου να πανηγυρίσουμε την μέρα αυτή. Και βλέπετε πόσο κοντά την τοποθετεί στην χαρά από την Ανάσταση του Χριστού. Ταιριάζουν οι δυο χαρές γι αυτό και αν τύχει η εορτή του αγίου πριν το Πάσχα, μετατίθεται την δεύτερη μέρα του Πάσχα.
Ο μακαρίτης Καθηγητής της καρδιολογίας Γεώργιος Παπαζάχος, ο οποίος ήταν γιατρός του αγίου Πορφυρίου, διηγείτο σε ομιλία του ένα περιστατικό με τον άγιο Γεώργιο που τους φανέρωσε ένας Γέροντας από τα Καρούλια, ο π. Χριστοφόρος : «Επειδή ήμουν άριστος γνώστης της βυζαντινής μουσικής, λέει ο π. Χριστοφόρος, έψελνα στις αγρυπνίες στο Άγιο Όρος και πάντα ήμουν ο κεντρικός ψάλτης. Έτσι ετοίμασα όλα τα μουσικά μου βιβλία και πήγα στην αγρυπνία που θα γινόταν στο Κυριακό της σκήτης της αγίας Άννας την ημέρα της εορτής του αγίου Γεωργίου. Εκεί όμως όχι μόνο πρόλαβαν άλλοι και πήραν την κεντρική θέση στο αναλόγιο, αλλά μου έδιναν και ελάχιστα να ψάλλω. Έτσι νευριασμένος, άρπαξα τα μουσικά μου βιβλία και γύρισα στο κελί μου.
Κατά τα μεσάνυχτα βλέπω κάτω στην θάλασσα μια βάρκα με Ρωμαίους στρατιώτες και έναν Αξιωματικό, οι οποίοι με καλούσαν να μπω στην βάρκα. Τρομαγμένος μπήκα στην βάρκα χωρίς να συνειδητοποιώ αν είναι πραγματικότητα ή όνειρο. Η βάρκα κατευθύνθηκε προς την σκήτη της αγίας Άννας και μόλις έπιασε στον αρσανά (λιμανάκι) ο Αξιωματικός με διέταξε να βγω λέγοντάς μου αυστηρά : «Να πας στην αγρυπνία να ψάλλεις, στην πανήγυρή μου δεν θέλω πείσματα». Τότε κατάλαβα ότι ήταν ο άγιος Γεώργιος και συγκινημένος έτρεξα στον Ναό, έπεσα στα γόνατα και ζήτησα συγχώρεση απ’ όλους για το πείσμα μου και τους διηγήθηκα την εμφάνιση του αγίου Γεωργίου».
Λέει στις ομιλίες του ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου ότι ενώ όλοι οι άγιοι για να κάνουν ένα θαύμα παίρνουν την άδεια από τον Χριστό, ο άγιος Γεώργιος είναι ο μόνος που κάνει θαύματα χωρίς να πάρει την άδεια. Τόση μεγάλη παρρησία έχει προς τον Θεό.
Κι αυτόν τον τόσο λαμπρό άγιο τόλμησε ο «Καλλιτέχνης» να τον παραστήσει σαν τον δράκουλα των Καρπαθίων και να το εκθέτει η Εθνική Πινακοθήκη, με την δικαιολογία «η τέχνη δεν έχει όρια». Λέει ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος, αφού «η τέχνη δεν έχει όρια» να εκθέσουν στην Εθνική Πινακοθήκη παραστάσεις με παιδόφιλους σε ερωτικές πράξεις με παιδιά. Τολμάνε να το κάνουν ;
Ή μήπως η καραμέλα των ΜΜΕ «η τέχνη δεν έχει όρια» είναι απλώς κούφια λόγια ; Τολμάνε να εκθέσουν στην Εθνική Πινακοθήκη μια ζωγραφιά σαν αυτή του αγίου Γεωργίου και να γράψουν πάνω «ο Μωάμεθ» ; Φυσικά και όχι, επειδή φοβούνται ότι θα το πληρώσουν με την ζωή τους.
Λέει ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς ότι για την ύβρη που διαπράχθηκε στην Εθνική Πινακοθήκη φέρουν ακέραια την ευθύνη ο Πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Επειδή οι υπεύθυνοι της Εθνικής Πινακοθήκης αν γνώριζαν ότι ο Πρωθυπουργός και ο Αρχιεπίσκοπος δεν θα ανεχόντουσαν αυτή την ύβρη, δεν θα τολμούσαν να την διαπράξουν.
Ακολουθήστε το 
