Σπούδασε νομικά κι οικονομικά, ήταν υπεύθυνος σύνταξης του περιοδικού “Ανταίος”, όπου δημοσίευσε άρθρα για την αποικιακή εκχώρηση της Πτολεμαΐδας κι εξέδωσε το κορυφαίο του βιβλίο, “Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα”, όπου μεταξύ άλλων, αναφέρεται και στην υπογραφή της σύμβασης “Hugh Cooper”!
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος
“…Προϋπόθεση για να τεθούν τα θεμέλια της ανοικοδόμησης, στο απώτερο μέλλον σε πλατιές και κοινωνικές βάσεις, είναι να λευτερωθεί ο λαός κι η οικονομία του από κάθε αντιπαραγωγικό, αντιοικονομικό κι εκμεταλλευτικό εμπόδιο που έστηνε στην πρόοδο της χώρας, μια μονοπωλιακή κερδοσκοπική ολιγαρχία…”!
Πάμε από την αρχή…
Η Ελλάδα είναι χώρα με τεράστιες ποσότητες ορυκτού πλούτου, τον οποίο αν είχε εκμεταλλευτεί, η κατάστασή της θα ήταν πολύ διαφορετική. Για παράδειγμα, η ενέργεια που για τη Δυτική Μακεδονία μεταφράζεται σε λιγνιτικά κοιτάσματα και νερά και τα οποία βρίσκονται σε αφθονία, για πολλά χρόνια βρίσκονταν στο σκοτάδι.
Σε αυτή την ανεπαρκή αξιοποίηση των κοιτασμάτων λιγνίτη προπολεμικά και την «σύμβαση cooper», δηλαδή την παραχώρηση ορυκτού πλούτου και υδάτινων πόρων σε αμερικανικό consortium εταιρειών, αναφέρεται ο Δημ. Μπάτσης στο σπουδαίο πόνημά του «Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα» (1η έκδοση 1947).
Στην σπουδαία αυτή μελέτη με συγκεκριμένες προτάσεις, ο Δημ. Μπάτσης αναφέρεται στην αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων της Ελλάδας. Όπως επισημαίνει, εάν η Ελλάδα εκμεταλλευτεί τον φυσικό της πλούτο (π.χ. λιγνίτες, ορυκτά, νερά), θα έχει πετύχει την οικονομική της αναβάθμιση (ενεργειακή βάση) και θα στήσει την βάση της ανάπτυξης στην βαριά βιομηχανία για την Ελλάδα!
Ουσιαστικά με το βιβλίο του «Η Βαρειά Βιομηχανία στην Ελλάδα» έδειξε τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουν οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που τους παρέχει ο πλούτος των ορυκτών και των νερών.
Ο μεταπολεμικός κηδεμόνας όμως της Ελλάδας, οι ΗΠΑ και η ολιγαρχία του πολιτικού κατεστημένου που δεσμευόταν από τη σύμβαση cooper, θεώρησαν εχθρική την έρευνα-μελέτη και τις προτάσεις του Δημ. Μπάτση για τον τρόπο ανάπτυξης της Ελλάδας.
Οι σκοτεινές δυνάμεις που είχαν δέσει την Ελλάδα με την σύμβαση cooper ενοχλήθηκαν και αντέδρασαν με την δίωξη-καταδίκη και εκτέλεση του Δημ. Μπάτση, ημέρα Κυριακή, στις 30 Μαρτίου 1952.
Όλοι γνώριζαν πως η κατηγορία στην υπόθεση των ασυρμάτων ήταν ψεύτικη και όπως είχε επισημάνει ο Ν. Πλαστήρας «οι σκοτεινές δυνάμεις φοβάμαι πως θα φάνε το Μπάτση»! Και τον έφαγαν! Εκτελείται μαζί με τους Ν. Μπελογιάννη, Ηλ. Αργυριάδη και Ν. Καλούμενο.
Ο Τάκης Λαζαρίδης δεν εκτελείται λόγω του νεαρού της ηλικίας του, αλλά νεαρός ήταν και ο Δημ. Μπάτσης. Αυτός όμως μιλούσε για πράγματα που ενοχλούσαν το σύστημα της σύμβασης cooper! Με βάση αυτή τη σύμβαση παραχωρούνταν ορυκτός πλούτος και νερά σε αμερικανικές εταιρείες και η δέσμευση ίσχυε ως το 2010. Μπορούσε το Ελληνικό δημόσιο με τη λήξη της σύμβασης (31/12/2010) να την καταγγείλει, αλλά αυτό δεν έγινε. Και φυσικά το γεγονός δεν κατήγγειλε κανένα κόμμα του (τότε) κοινοβουλίου. Έτσι η σύμβαση παρατάθηκε με τους ίδιους δεσμευτικούς για την Ελλάδα όρους, για άλλα 25 χρόνια!!!
Τι λέει ο Τάκης Λαζαρίδης, στρατιώτης τότε (που δεν εκτελέστηκε), για τον Δημ. Μπάτση: «… Δεν ξέρω πώς αντιμετώπισαν οι άλλοι συγκρατούμενοι το άγγιγμα του θανάτου, για τους Μπάτση και Μπελογιάννη, όμως γνωρίζω καλά. Ο Δ. Μπάτσης στάθηκε σαν άντρας, έφυγε βαθύτατα πικραμένος, αλλά αγέρωχος.
Δεν συνεργάστηκε με την Ασφάλεια και δεν υπέκυψε σε πιέσεις και εκβιασμούς που του έγιναν και όταν ακόμα ήταν μελλοθάνατος στη φυλακή. Γνωρίζω πως επανειλημμένα τον κάλεσαν στη διεύθυνση των φυλακών ανώτατοι αξιωματούχοι της Ασφάλειας και του ζήτησαν να συνεργαστεί επισείοντας, ακόμη και την τελευταία μέρα, το φάσμα της επικείμενης εκτέλεσης. Αρνήθηκε και έφυγε με το κεφάλι ψηλά. Και τον εκτέλεσαν παρότι γνώριζαν καλά πως δεν είχε καμία σχέση με τους ασυρμάτους και κατασκόπους. Γιατί στο πρόσωπό του (προερχόταν από αστική οικογένεια και ήταν γιος ναύαρχου) ήθελαν να χτυπήσουν τους συνοδοιπόρους, αυτούς που έμπαιναν στο κίνημα από αγνό ιδεαλισμό, φλεγόμενοι από την επιθυμία να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για το καλό και την πρόοδο του τόπου. Είπαν πως στη δίκη έσπασε και λύγισε. Τώρα, με την πείρα και τη γνώση τόσων χρόνων που κύλισαν από τότε, θα μπορούσε κανείς εύκολα να ρωτήσει «τι θα πει «λύγισε»; Και γιατί να μην «λυγίσει»; Γιατί έπρεπε να υποστηρίξει με πάθος και αδιαλλαξία την ανεύθυνη και τυχοδιωκτική πολιτική του Ζαχαριάδη που λειτουργούσε ως όργανο της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής; Τραγική αλλά και ηρωική συνάμα μορφή ο Δημ. Μπάτσης, λαμπρός επιστήμονας και ακέραιος χαρακτήρας, κλήθηκε να πληρώσει σφάλματα άλλων χωρίς ο ίδιος να έχει την παραμικρή ευθύνη. Η μοίρα του φέρθηκε πολύ σκληρά. Την αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια σαν πραγματικός άντρας».
Η προσωπικότητα όμως του Ν. Μπελογιάννη είναι πιο γνωστή για την ιστορία των εκτελέσεων εκείνων. Ίσως λόγω της πορείας που είχε ο Μπελογιάννης στην κατοχική Ελλάδα. Σημειώνουμε τι είχε πει η σύντροφός του Έλλη Παππά στην εφημερίδα «Αυγή» την 1η Νοεμβρίου 2009: «Ο Ζαχαριάδης είχε ανάγκη να δημιουργήσει το μύθο ενός μάρτυρα και το μύθο ενός προδότη. Τον Μπελογιάννη τον χρησιμοποίησε στη θέση του μάρτυρα και τον Πλουμπίδη στη θέση του προδότη».
Το μάταιο της θυσίας αποτυπώνεται στη φράση του γιου του, Νίκου Μπελογιάννη, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Athens Voise: «Γιατί πήγε και θυσιάστηκε; Για ένα πράγμα που αποδείχτηκε η μεγαλύτερη απάτη του 20ου αιώνα. Αυτό ήτανε».
Η μεγαλύτερη απάτη κατά το γιο του Νίκο, αλλά σίγουρα μέσα στο παιχνίδι ξένων δυνάμεων. Κατηγορήθηκε για πράκτορας στην ιστορία με τους ασυρμάτους, με τον Θάνο Βερέμη (Σκαϊ, 18/2/2018) να αποκαλεί το Νίκο Μπελογιάννη «πράκτορα ξένης δύναμης». Το σίγουρο πάντως είναι πως αυτό που έκανε, το έκανε από αγαθή πρόθεση και ανιδιοτέλεια, υπηρετώντας όμως εντολές των κομματικών αρχηγών!
Ανθρώπινες τραγωδίες που για κάποιους δεν έχουν χρώμα. Μόνο θρήνους, κλάμα και δάκρυα. Αλλά για κάποιους άλλους μια προδομένη επανάσταση, η οποία αποσκοπεί πάντα καλοπροαίρετα να βελτιώσει την ανθρώπινη κοινωνία, αλλά σε κάποιους πρωταγωνιστές ενέχει το σπέρμα της αποτυχίας της, αλλά και της απογοήτευσης. Όπως είπε στην εποχή του ο Λατινοαμερικανός επαναστάτης Σιμόν Μπολίβαρ «είναι σαν να προσπαθείς να οργώσεις τη θάλασσα».
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σοβαρή κατηγορία για τον Δημ. Μπάτση, αλλά πλήρωσε με το αίμα του το θάρρος του να γράψει και να πει τις διαπιστώσεις ολιγωρίας και την καθολική αδιαφορία του Ελληνικού κράτους για τον ορυκτό πλούτο και τις δυνατότητες ανάπτυξης της Πατρίδας. Αποκάλυπτε επίσης τις σκοτεινές πλευρές της σύμβασης cooper. Αυτό ενόχλησε δυνάμεις εντός και εκτός συνόρων, που ήθελαν την Ελλάδα ελεγχόμενη!
Είναι αυτό που ζει η Ελλάδα με την αποβιομηχάνισή της, την υπερχρέωση και τα μνημόνια. Όλα αυτά έχουν έναν και μοναδικό σκοπό… Το μοίρασμα του Αιγαίου και την συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. Όταν τα πάρουν όλα, τότε στο παραμύθι θα μείνει μόνον ο κακός λύκος και πολλές φοβισμένες… κοκκινοσκουφίτσες!
Και όταν ο λύκος είναι και γκρίζος, τότε τα πράγματα θα είναι πολύ πιο άσχημα!
Ακολουθήστε το 
