Ὀπαδούς ἔχεις ἄσπιλους ἀμνούς γυμνούς αὐτογνωσίας
λουφάζεις, νά φύγει τό κακό
νά καθαρίσει ὁ οὐρανός νά λάμψει ὁ ἥλιος
κι ἔπειτα ξαναβγαίνεις σάν τούς σαλίγκαρους νερό καθάριο καί ἥλιο γιά νά κλέψεις
Φόρεσες πάλι τή στολή τήν ψεύτικη τόν κόσμο νά πλανέψεις
κι ἄλλους πού ὀνειρεύονται
ἀπό τραπέζια ἀρχοντικά λαμπρῶν κυρίων ψιχία πίπτοντα τήν πείνα γιά νά σβήσουν
Σέ ἱερούς ναούς προσέρχεσαι σέ μοναστήρια ἴσως δώδεκα παρά πέντε, πάντα ἀργά
μνημόσυνα, ἀπόλυση
οἱ ἱερεῖς σ’ἀνέχονται κι οἱ μοναχοί θέατρο παίζεις λίαν κακόγουστο ὅλους νά ξεγελάσεις
δεξιά καί ἀριστερά μπιλιέτα μοιράζεις εὐχές καί χειραψίες
ἐπιταγές ἀκάλυπτες οἱ ὑποσχέσεις Μεσσίας φαίνεσαι
πλανῶν εἶσαι καί πλανώμενος παντοῦ ποντάρεις
Κι ὕστερα πρῶτος πῆγες στή Βουλή καί ψήφισες τόν τόπο πού σέ γέννησε τόν σταύρωσες χρωστοῦσες φαίνεται σταυρούς πολλούς
στούς ὀπαδούς δάνειο ἦταν, αὐτοί σ’ἐξέλεξαν Ἄν ἤξερες μικρέ μου Βουλευτή τί ἔπραξες τ’ἀνόσιο τό χέρι σου τί ψήφισε!
Στό ράφι ἔβαλες Ἑλλάδα καί πατρίδα
χωρίς παιδιά, χωρίς ἐγγόνια, στείρα γυναίκα μέ χρόνο λήξης εἶδος πρός κατανάλωση παιδιά παρέδωσες γιά ἀνατροφή παιδαγωγία καί ἤθη χρηστά νά δώσεις ποῦ;
Σ’ἀντρόγυνα π’ἀντρόγυνα δέν εἶναι νόμο καί τάξη γκρέμισες αἰώνων
ἀντίθετος εἶσαι στό Θεό, καλά τό ξέρεις αὐτό πού Αὐτός εὐλόγησε τό ἔφτυσες κυκλοφορεῖς χαρούμενος κι ἐπαίρεσαι δῆθεν γιά δικαιώματα
γιά κάτι δῆθεν πού κατόρθωσες γενναῖο ξανά στεφάνι φόρεσες ἐπί τήν κεφαλήν ἀκάνθινο σ’Αὐτόν πού ἀναστήθηκε κι ὕστερα Γολγοθᾶς καί Σταύρωση!
Γράφει ο Αναστάσιος Σεμίζογλου
Ακολουθήστε το 
