Αυτά τα συμβάντα είναι ο καθρέπτης των ανθρώπινων λαθών και τις περισσότερες φορές ο καθρέπτης της ανθρώπινης ασυνειδησίας. Εκεί που ξεσκεπάζεται η γύμνια, η ψυχική γύμνια του σύγχρονου ανθρώπου και ακούγεται η εναγώνια κραυγή των ενσυνείδητων, που βλέπουν γύρω τους απλωμένο και διάχυτο τον πόνο.
Του Κων/νου Τζέκη
Έτσι βλέπουμε συχνά τα τροχαία ντυμένα με τα πιο τραγικά ρούχα της ανθρώπινης δυστυχίας, τα πιο θλιβερά χρώματα της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Κανείς πια δεν είναι σίγουρος αν το αυτοκίνητο που περνά δίπλα του είναι το επίτευγμα της τεχνολογίας, που χαρίζει κύρος, εξυπηρέτηση και άνεση ή θα είναι κάποιος μελλοντικός τάφος κάποιου ανθρώπου.
Όμως μιλάμε για τους λίγους. Αυτούς που ελευθερώνουν όλο τον ψυχικό τους κόσμο, κρατώντας το τιμόνι του αυτοκινήτου τους, και που απελευθερώνουν όλες τις ματαιόδοξες επιθυμίες τους, τις εμπειρίες που σφυρηλάτησαν τον χαρακτήρα τους και την προσωπικότητα τους. Αυτούς που αφήνουν αχαλίνωτο ότι απραγματοποίητο υπάρχει μέσα τους και ότι ανικανοποίητο. Ότι φτηνό και ότι εγωιστικό. Ότι ταπεινό. Αυτούς που καθρεπτίζονται στην άσφαλτο με όλα τους τα πάθη.
Για όλα αυτά ένας είναι υπεύθυνος; Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ. Ο στοχασμός του Καρλ Γιούνγκ στην «Αναλυτική Ψυχολογία» που σοφά καταδεικνύει τον εχθρό του ανθρώπου και που λέει: « Ούτε η πείνα, ούτε ο σεισμοί, ούτε τα μικρόβια, ούτε ο καρκίνος, αλλ’ αυτός τούτος ο άνθρωπος είναι εκείνος που αποτελεί για τον άνθρωπο τον μεγαλύτερο κίνδυνο», μπορεί άνετα και εύστοχα να ειπωθεί και τώρα τούτη τη στιγμή που θα συμβεί ένα τροχαίο.
Συνήθως οι σχολιαστές στις εφημερίδες και στην τηλεόραση των τροχαίων εγκλημάτων αναλύοντας τα αίτια του αυτοκινητικού εγκλήματος, ακόμη και οι εμπειρογνώμονες και οι εκπρόσωποι της πολιτείας, κρίνουν τις συνθήκες του δρόμου, του καιρού, του φωτισμού κλπ και καταδικάζουν πολύ εύκολα υπεύθυνους ή αρμόδιους καθώς και τα άψυχα αντικείμενα ή τις φυσικές καταστάσεις. Έφταιξε λοιπόν η λακκούβα, ο κακός φωτισμός, το δένδρο που έκλεινε την ορατότητα, η κακή κλίση της στροφής ή ο τοίχος που ήταν δίπλα της, η πινακίδα που δεν υπήρξε και που θα έπρεπε να υπάρχει για να μειώσει ο οδηγός την ταχύτητά του, η κακή εκπαίδευση του οδηγού, η τροχαία που δεν υπήρχε και που θα έπρεπε να υπάρχει και πολλά άλλα που τοποθετούνται στη θέση του κατηγορούμενου για να αντιμετωπίσουν την κρίση της κοινωνίας και την καταδίκη της κοινής γνώμης.
Από όλα αυτά λείπει ο άνθρωπος- οδηγός. Αυτός που αν έτρεχε λιγότερο θα έβλεπε τη λακκούβα, θα την απέφευγε ή τουλάχιστον θα απέφευγε το σοβαρό τροχαίο, θα αντιμετώπιζε τον κακό φωτισμό αυξάνοντας την προσοχή του. Θα υπολόγιζε τα εμπόδια και τα πιθανά αντικείμενα που έκρυβε. Θα εκπαιδευόταν και θα εκπαίδευε σωστά γιατί η εκπαίδευση στην οδήγηση δεν έχει τον αποκλειστικό σκοπό την απόκτηση διπλώματος οδηγού, αλλά την απόκτηση γνώσεων και πείρας που θα τον διαφυλάξουν τη ζωή και τη ζωή των άλλων. Αν αυτά δεν φτάνουν και δημιουργηθεί ο παράγοντας άνθρωπος- κακός οδηγός, τότε η κοινωνία θα πρέπει να του επιβάλει με αναγκαστική πειθώ το σωστό.
Ένα μέρος ανθρώπων τείνει να μετατρέψει το δρόμο σε μια τεράστια πληγή, σε έναν αληθινό βάλτο που καθημερινά μέσα του θα εξαφανίζονται ανθρώπινες ψυχές. Οδηγούνται μόνοι τους στην αυτοκτονία με επίγνωση ή άγνοια του κινδύνου ή εγκληματική αμέλεια, παρασέρνοντας μαζί τους στον θάνατο και άλλους ανεύθυνους και αθώους συνδυάζοντας τον χαρακτηρισμό του αυτόχειρα και του δολοφόνου.
Ακόμα και αυτοί που ζουν γύρω μας και έζησαν τις φοβερές στιγμές κάποιου τροχαίου, καθώς και αυτοί που έχασαν κάποιον δικό τους και ζουν τώρα με το φάσμα της θύμησης και της πιθανής δυστυχίας δεν έχουν τη δύναμη να μας προβληματίσουν δημιουργικά, αφού δεν αρκεί μόνο ο προβληματισμός της αιτίας της αυτοκαταστροφής, αλλά ο προβληματισμός της εφαρμογής αυτών που θα την σταματήσουν.
Η σοβαρή μείωση των τροχαίων είναι κάτι που καίει, κάτι που πρέπει να γίνει μάλιστα με τη βοήθεια όλων. Κάθε τροχαίο έγκλημα είναι μια συμφορά, άλλοτε μικρή, άλλοτε μεγάλη. Ιδιαίτερα το θανατηφόρο. Ο θάνατος είναι η πιο σκληρή εμπειρία του ανθρώπου- όχι εκείνου που φεύγει- αλλά εκείνου που μένει πίσω. Σε ένα τροχαίο η εμπειρία αυτή έχει τη γεύση της ματαιοδοξίας και της ανθρώπινης ανευθυνότητας. Μια στιγμή στοχασμού- ταινία κινηματογραφική της επερχόμενης καταστροφής- έχει τη δύναμη να εμφανίσει όλες τις δραματικές, αφύσικες και απάνθρωπες φάσεις του ατυχήματος. Μα τη στιγμή που τα μάτια του οδηγού κλείνουν βαριά από την αϋπνία, τη στιγμή που ο κινητό τηλέφωνο απορροφά όλη την προσοχή, τη στιγμή που το μυαλό θόλωσε από το οινόπνευμα, τη στιγμή που οι ουσίες δημιουργούν ψεύτικα περιβάλλοντα όλα αυτά δεν έρχονται στο νου. Την ώρα αυτή ο οδηγός είναι πολύξερος, ατρόμητος, ανίκητος. Όμως είναι ο πιθανός εγκληματίας που απέναντί του κάθε τόσο τοποθετεί και ένα πιθανό θύμα, τον απέναντι οδηγό, τον ανύποπτο, τον πεζό, ακόμα και τους ίδιους επιβάτες του αυτοκινήτου που οδηγεί. Αυτή είναι μια πικρή αλήθεια που βιώνεται κάθε μέρα στους δρόμους και οδηγεί στα νοσοκομεία ή στα νεκροταφεία.
Με όλα αυτά συλλογιέται κανείς που πάει η λογική την ώρα αυτή; Μα τη στιγμή που το πόδι του οδηγού πατά όλο και πιο επίμονα το γκάζι, τη στιγμή που κάθε στροφή του δρόμου είναι μια παγίδα, μια πόρτα που οδηγεί σε άγνωστα τραγικά μονοπάτια, κάθε δύσκολη στιγμή μοιραία, δεν έχει θέση ο στοχασμός. Την ώρα αυτή για τον καθένα υπάρχει μια κραυγή του JOHN DONNE « ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει εμένα γιατί είμαι δεμένος αξεδιάλυτα με ολάκερη την ανθρωπότητα». Αυτή η κραυγή συνοδεύει όλους μας σε όλες τις ενέργειες, ξεγυμνώνει συγκλονιστικά την πραγματικότητα που και αν την γνωρίζουμε την παραβλέπουμε, ενώ μας επιβάλει να βρούμε κάποια λύση.
Με λίγη σύνεση, με λίγη περίσκεψη τα αποτελέσματα θα είναι πολύ καλύτερα, θα είναι ίσως περισσότερο καλά από τα επιθυμητά, αν και η επιθυμία κάθε λογικού ανθρώπου είναι η πλήρης εξάλειψη των τροχαίων ατυχημάτων.
(Δημοσιεύω την παρέμβαση μου στην εκδήλωση της Αστυνομικής Διεύθυνσης Κοζάνης με θέμα το τροχαίο ατύχημα, σε δύο ενότητες)
Συνεχίζεται
Ακολουθήστε το 
