Ζώντας σ’ έναν κόσμο α πριόρι δεδομένο σε κάθε είδους επιρροή, επιχειρούμε να εξηγήσουμε την ατέλεια, την ανοησία, την εμπάθεια, τον φανατισμό, ως φαινόμενα που πρέπει μάλιστα αν δεν τα δικαιολογούμε, να τα κατανοούμε έστω και προσποιούμενοι.
Μαγκλάρας Βασίλης
Όσο και αν με διεγείρει από παιδί, ο καλώς εννοούμενος Εθνικός Πατριωτισμός, ανέκαθεν ήμουν αντίθετος με τον τρόπο που αυτός εκφραζόταν. Οι προετοιμασίες για τις Εθνικές Γιορτές από τα σχολικά μου έτη, η ενδυματολογική συνέπεια με τα Εθνικά μας χρώματα(είχαμε δεν είχαμε στα πέτρινα χρόνια), οι ώρες αναμονής σε ατσαλάκωτη ορθοστασία, που εξαντλούσε τις αδύναμες αντοχές μας και την υπομονή μας. Και, και ύστερα ο διατεταγμένος βηματισμός, που μας έφερνε μπροστά από την εξέδρα των κουστουμαρισμένων επισήμων – που δεν μου λέγαν τίποτα σε σχέση με τους ΗΡΩΕΣ μας – να τους αποτίω φόρο τιμής.
Όλα αυτά ενοχλούσαν το θυμικόν μου από παιδί, δημιουργώντας μου την αίσθηση ότι μάλλον τζάμπα πήγαν οι θυσίες των ΗΡΩΩΝ μας στους απελευθερωτικούς αγώνες τους.
Από τη στιγμή μάλιστα που ήμουν υποχρεωμένος αντί να εκφράζω το πατριωτικό μου συναίσθημα στο σχολικό μου χώρο, εκθέτοντας τα ιστορικά γεγονότα μέσα από ομιλίες, γραπτά ιστορικά πονήματα, ακόμα και θεατρικές παραστάσεις, παρουσιαζόμουν μπροστά από μια εξέδρα τιμώντας κάποιους που με αφήναν παντελώς αδιάφορο. Το κακό χειροτέρευε όταν άλλα παιδιά της ηλικίας μας που δεν συμμετείχαν στην παρέλαση, διακωμωδούσαν την παρουσία μας λοιδορώντας αλίμονο, την όποια Εθνική έπαρση.
Κατόπιν ήρθε η στράτευση θέτοντας τους κανόνες της μιλιταριστικής αντίληψης, με την εμφάνιση του απόλυτα πειθαρχημένου στην απόλυτη εξουσία των ανωτέρων. Και εδώ οι απελευθερωτικοί αγώνες του Έθνους μας και τα διδάγματα της Ιστορίας μας παραμερίστηκαν μπροστά στο πρόσταγμα του «ένα και ένα δυό», «ένα στ’ αριστερό» και ταρατατζούμ και κεφαλή στην πλευρά των επισήμων προς χαιρετισμό, ενώ τίποτα από όλα αυτά δεν έδινε την βαθιά Ιστορική συναίσθηση που οφείλει ο εορτασμός της ημέρας. Δεν ξέρω ποιες χώρες του Δυτικού κόσμου ή τέλος πάντων του Πολιτισμένου κόσμου, επιλέγουν ακόμα και σήμερα τις Ιστορικές τους ημερομηνίες να τις εκφράζουν μέσα από επιδείξεις της στιγμής, καταπατώντας την ΔΟΞΑ των ΗΡΩΩΝ τους.
Τι θέλω να πω. Η ευθύνη μας απέναντι στην Ιστορία μας, δεν μπορεί να εξαντλείται μέσα από μια διέλευση Μαθητών, Στρατιωτών, Συλλόγων και δεν ξέρω ποιων άλλων ακόμα, μπροστά από μια εξέδρα που χαρακτηρίζονται ως είθισται επίσημοι. Δεν μπορούν οι θυσίες του Έθνους να προβάλλονται μέσα από παρελάσεις και ενδυματολογικές αμφιέσεις. Δεν είναι πασαρέλα οι Εθνικές Εορτές, άλλο είναι το νόημα στην Ιστορική μνήμη. Είναι ο ανυπόκριτος βαθύς στοχασμός στις ματωμένες σελίδες του Έθνους μας. Είναι ο κόμπος της συγκίνησης που κλείνει τη φωνή μας όταν ψιθυρίζουμε τους στίχους του Εθνικού μας Ύμνου «…Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά…». Είναι τα Απροσκύνητα ΟΧΙ ενός Λαού που γράφει ακόμα και σήμερα τις λευκές σελίδες της Ιστορίας μας.
Σίγουρα, δεν είναι οι όποιες άναρθρες κραυγές που υποδηλώνουν την παρουσία τους στην παρέλαση. Σίγουρα δεν είναι οι βωμολοχίες που εκστομίζονται, όσο κι’ αν θέλουν να τις δικαιολογήσουν με τις ανάλογες των Τούρκων. Στη βαρβαρότητα εμείς απαντούσαμε πάντα με τα μνημεία του Πολιτισμού μας και αυτό μας έκανε να ξεχωρίζουμε και αυτό μας καταξίωσε στην Παγκόσμια Κοινότητα. Αν κρατάω κάτι από τις φετινές εορταστικές εκδηλώσεις της 25ης Μαρτίου είναι το «Αποτρόπαιο δείγμα μισαναπηρισμού» όπως το χαρακτήρισε η κ. Ακρίτα το ΠΑΛΙΚΑΡΙ από τη Λαμία, που βοηθούμενος από τους συμμαθητές του σηκώθηκε από το αναπηρικό του αμαξίδιο και ΟΡΘΩΣΕ ΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ του Ανάστημα μέσα από τη δύναμη της ψυχής του. Ναι, αυτό το μεγαλείο ψυχής είναι που μας συνδέει με τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τη Μπουμπουλίνα, τους Ηρωικούς αγώνες του ΕΘΝΟΥΣ μας. Αυτό το μεγαλείο ψυχής είναι το χρέος μας στην Ιστορία μας χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Μαγκλάρας Βασίλης 28/3/2025 magklarasvas@yahoo.gr
Ακολουθήστε το 
