ΕΙΣ ΩΤΑ ΜΗ ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ
Οι νέοι νεάντερταλ
Ποιοι είναι αυτοί οι νέοι που ξενυχτούν στις πλατείες και τα πάρκα χορεύοντας, μεθώντας και γεμίζουνε σκουπίδια τους κοινόχρηστους χώρους; Δικά μας παιδιά είναι, δικά μας δημιουργήματα. Δεν τα αναγνωρίζει η κυρία που πετούσε από το μπαλκόνι τα σκουπίδια; Πνευματικά της παιδιά δεν είναι; Είχε μάλιστα το θράσος να αντιμιλήσει στην καθαρίστρια που καθάριζε τον δρόμο ότι έπρεπε να μαζέψει και τα δικά της σκουπίδια: «Τί φωνάζεις», της είπε, «αυτή είναι η δουλειά σου»! Αλλά έπρεπε να πέσει σε καμιά ζόρική, να ανεβεί επάνω και να της βγάλει τα μαλλιά τρίχα – τρίχα. Εξάλλου έπρεπε να τη βουτήξει ο εισαγγελέας και να την δώσει μια κοινωνική ποινή να σκουπίζει για ένα μήνα τη δική της γειτονιά και να της πετούν οι άλλες τα σκουπίδια. Ή να φάει ένα πρόστιμο που να δει τον ουρανό σφοντύλι.
Αλλά μάθαμε ανευθυνότητα και ατιμωρησία. Να από ποιους τα έμαθαν τα παιδιά.
Λάθος χούντα έκανε ο Παπαδόπουλος και λάθος ανθρώπους κυνήγησε. Έπρεπε να μας βάλει στον γύψο μέχρι που να γίνουμε υπεύθυνοι. Βέβαια ο Παττακός άρχισε να κυνηγά όποιον πετούσε το αποτσίγαρο στο δρόμο αλλά μετά βαρέθηκε. Όπως βαρέθηκαν οι αστυνομικοί να παίζουν κρυφτούλι με τα νιάνιαρα. Στο κάτω κάτω αυτοί έκαναν τα εμβόλια…
Τώρα θα πει κανείς, νιάνιαρα είναι τα παιδιά των 15 και 17 χρονών; Εξαρτάται από ποιά άποψη το βλέπει κανείς, Αν πούμε ημιπιτσιρικάδες τους τριανταοκτάρηδες τότε τι θα πούμε για τα δεκαπεντάχρονα; Απλά άλλαξαν οι κοινωνικές συνθήκες και η παιδική ηλικία ανέβηκε στα «άντα» και για πολλούς στα «ήντα».
Κάποτε στα δεκαπέντε το παιδί γινόταν υπεύθυνο αφού έκανε όλες τις αγροτικές δουλειές. Κι αυτό ήθελε να γλεντάει όλο το βράδυ και να κοιμάται το πρωί κι όχι να το ξυπνάει η μάνα του χαράματα για να πάει για σπάσιμο.
– Ξύπνα, φεύγει το κάρο.
– Άσε με μωρέ μάνα, λίγο ύπνο για να πάρω κι είδα όνειρο μεγάλο.
-Και το καπνό ποιος θα το μαζέψει;
-Γλυκός ο ύπνος το πρωί…
– Γυμνός ο … τη λαμπρή!
Άλλες εποχές, άλλες συνθήκες. Φεύγοντας από την αγροτιά, φύγαμε από τη φύση. Μετά ήλθαν οι Αλβανοί για να παριστάνουμε τα αφεντικά παίζοντας όλη μέρα χαρτιά στα καφενεία και ο μήνας έχει εννιά! Μετά ήρθαν και οι χωματερές κι όλα καλά κι όλα ωραία. Όμως αυτά τα χρόνια δεν θα τα ξαναδούμε και το συναισθάνονται πριν από όλα τα νιάτα που έχουν την εντύπωση πώς τους κλέβουν τη ζωή. Όσο για την υπευθυνότητα, «βγάλε τη σκούφια σου και βάρα με».
Κώστας Δαλακιουρίδης
Ακολουθήστε το 
