Σ’ αυτό τον Τόπο που τα καλοκαίρια του γλυκοφιλά ο φλοίσβος τ’ ακρογιάλια του, σ’ ένα αέναο τραγούδι της ζωής.
Σ’ αυτό τον Τόπο που τα χρώματα του φθινοπώρου στολίζουν τον καμβά της Πατρίδας μας, σε μια έκρηξη χρωμάτων και συναισθημάτων.
Σ’ αυτό τον Τόπο που τον ύμνησαν ποιητές και βρήκαν κατοικία οι Θεοί, βάσκανο μάτι οι μοίρες του επιφύλαξαν.
Δεν εξηγείται αλλιώς, σ’ αυτόν τον προικισμένο Τόπο, μόνο «βάσκανο μάτι» ζηλόφθονα τον «μελετά» με απανωτά κτυπήματα. Ποιος ξέρει, ποιος μπορεί να ερμηνεύσει τ’ άδυτα της ψυχής αυτού του κόσμου, που το προγονικό χρέος τιμής, τον όρισε δικαιούχο και υπεύθυνο στη φύλαξή του Τόπου του, να μετρά σαν αναπόφευκτες τις τραγωδίες του. Μένοντας πάντα βέβαια στην επωδό «το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί», αποδέχεται το μοιραίο ως μοίρα του. Προγραμμένος να ανασυνθέτει τα έργα των αρχαίων Τραγικών, πιστοποιεί την καταγωγή του, μέσα από την αυτό εξόντωση χωρίς να αντιδρά. Αποδέχεται τα όσα συμβαίνουν στον ίδιο και στον Τόπο, ως Τραγική σύμπτωση, ενώ δεν αντιλαμβάνεται ότι έχει εξελιχθεί σε Τραγικό σύμπτωμα που έχει αφορμίσει πλέον.
Έτσι, παραδομένος και κλεισμένος στο περιθώριό του, παρακολουθεί τα όσα συμβαίνουν σ’ αυτό το δόλιο Τόπο, σαν να μην τον αφορούν. Σαν να γυρίζει απλώς τις κενές σελίδες ενός ημερολογίου που του διέγραψαν το χρόνο, για να μην τον διώκουν οι ημερομηνίες. Δέχεται παθητικά ότι τον πληγώνει και ενώ βλέπει τις πληγές του να αιμορραγούν και να τον εξοντώνουν, το θεωρεί δεδομένο της Πολιτείας μας. Δεδομένο της Δημοκρατίας μας αρκεί να μην πειραχτούν οι Θεσμοί και τα πρόσωπά τους. Άβουλο ΟΝ σε απανωτές ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ που τον διαγράφουν κοιτώντας με απόγνωση τους φυσικούς του Δικαστές. Τραγική φιγούρα που απλώς παρίσταται στον Τόπο του εγκλήματος χωρίς λόγο και χωρίς ουσιαστική ΛΟΓΟΔΟΣΙΑ των υπευθύνων. Αναρωτιέται ο κοινός νους πως είναι δυνατόν το έγκλημα της τραγωδίας να χαρακτηρίζεται Πλημμέλημα και η κακοποίηση ζώων (ορθώς λέω εγώ και για τα ζώα)κακούργημα. Πως εξηγείται να αποδίδονται σε σύμπτωση οι Τραγωδίες, σε τυχαία γεγονότα, όταν έχουν εξελιχθεί σε ανίατο ΣΥΜΠΤΩΜΑ που επαναλαμβάνεται.
Ήμουν νιός και γέρασα βλέποντας τις τραγωδίες να περνούν ξώφαλτσα γύρω μου και να αφήνονται στη ΛΗΘΗ για να απενοχοποιηθούν. Άσπρισαν τα μαλλιά μου – αυτά που έμειναν τέλος πάντων – κι’ όσα πόνεσαν το Έθνος μας, τον Τόπο μας, την Κοινωνία μας, δεν είδα μια δικαίωση όσο κι’ αν μας πλήγωσαν. Τα εγκλήματα για την Πατρίδα, για την Δημοκρατία, για την Κοινωνία, που μας αφορούν όλους συλλογικά και προσωπικά, δεν είδα να πληρώνει κάποιος. Δεν είδα μια τιμωρία των ενόχων, που θα μπορούσε να αποτρέψει Νέα Εγκλήματα.
Τι να πρωτοθυμηθώ; Την Κυπριακή Τραγωδία και εκείνο το ΦΑΚΕΛΛΟ της Κύπρου που ποτέ δεν ανοίχθηκε παρά τις πολιτικές υποσχέσεις; Τα πραξικοπήματα κατά της Δημοκρατίας μας που τα «σταγονίδια» κατά τον Αβέρωφ, κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας Δημοκρατική αδεία; Το Χρηματιστήριο που ήταν ο προπομπός της ΟΙΚΟΜΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ που παρέδωσε τη Χώρα μας στην Παγκόσμια χλεύη και έφερε τον κόσμο σε πλήρη ΕΝΔΕΙΑ, χωρίς προοπτική ανάκαμψης ,αν κρίνω από τη θέση μας στις πιο φτωχές χώρες της ΕΕ, ενώ ως συνήθως κανείς δεν λογοδότησε γι’ αυτό το Διαρκές Έγκλημα; Τις φωτιές που κατακάψανε τον Τόπο μας με δεκάδες νεκρούς στην Ηλεία, στο Μάτι, μετατρέποντας τον όμορφο τούτο Τόπο σε κρανίου τόπο; Τις πλημύρες με ανυπεράσπιστα θύματα στην Μάνδρα, στη Θεσσαλία στη φρίκη της απόγνωσης; Τον δολοφονικό εμπρησμό στη Μαρφίν, από τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα κατά εργαζομένων, από επαναστάτες της ισοπέδωσης; Την Σιδηροδρομική Τραγωδία στα Τέμπη που σταύρωσε με πενήντα επτά καρφιά τη Χώρα μας και έχουν περάσει δύο χρόνια και ακόμα ψάχνουν στα συντρίμμια για να βρουν τους ενόχους κάτω από τα ασφαλτοστρωμένα χώματα;
Τι να πω, σ’ αυτόν τον ευλογημένο Τόπο δεν χωράνε φαίνεται πλέον οι αρετές μας. Πιθανόν να μην χωράμε και εμείς. Πιθανόν να είμαστε το βαρετό υπόλοιπο μια εξουσίας που μας ορίζει και μας περιορίζει. Πιθανόν να είμαστε ο περιττός αριθμός μιας κοινωνίας που απλά περιμένει τη ΣΕΙΡΑ του. Μη με ρωτήσετε ποιος φταίει; Πιθανόν να: Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!/Φταίει ο Θεός που μας μισεί!/Φταίει το κεφάλι το κακό μας! (και παραφράζοντας τους Μοιραίους του μεγάλου μας Βάρναλη) Μα πάνω απ’ όλα φταίει Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΟΧΗ!!!
Μαγκλάρας Βασίλης 19/3/2025 magklarasVas@yahoo.gr
Ακολουθήστε το 
