Επιτέλους! Εστω και σε μια οιονεί κανονικότητα. Με την λήξη της εορτής Ανδρέου και του ημερολογιακού Φθινοπώρου, βρεθήκαμε βράδυ στο μουσικό καθίδρυμα του Παναγιώτη Δημόπουλου, όπου στο πλαίσιο των εκδηλώσεων με τίτλο “30 καρέκλες» (+ τρεις πολυθρόνες) τόσες χωράει η αίθουσα, διεξάγονται συναυλίες «εις πείσμα» (ποίων ποιού ποιάς κ.ο.κ) αλλά σίγουρα υπέρ των λίγων εκλεκτικών, ωραίων, τρυφερών ακροατών (με μάσκες οι περισσότεροι).
του Β. Π. Καραγιάννη
Η υπ’ αριθ. πρωτ. 8/2022 εκδήλωση είχε ως θέμα τον κ. Μπάμπη Τσινικοσμάογλου σε ένα ρεσιτάλ πιάνου – λίαν γνωστού έξοχου δηλαδή πιανίστα, στην πόλη και στον μουσικό διάκοσμό της.
Αίθουσα λιτή, πιάνο επιβλητικό κι επί τοίχου κρεμάμενος παλιός Παγκόσμιος χάρτης πολιτικός για τα τυχόν ταξείδια στα οποία σε πάει η Μουσική. Ο Πιανίστας (α, τι ωραία θύμηση εκείνος ο κινηματοργαφικός «Πιανίστας»)- ζούσε την εκτέλεση των έργων, όπως είναι το δέον για κάθε «εμπαθή» καλλιτέχνη, διεξήλθε αισθαντικά του Μπαχ το «Ιταλικό κονσέρτο», του Μπετόβεν τη «Σονάτα σε φα ελάσσονα έργο αρ. 57», του Σούμπερτ τη «Σονάτα σε λα ελάσσονα» αλλά και «4 πρελούδια» της κοζανίτισσας γλυκιάς κυρίας Αγνής Δαδαμόγια.
Λαμπρά και φωτεινά όλα.
Αλλά τι αισθαντική γιάφκα είναι αυτή του Π.Δ. από την οποία εκπορεύονται τόσον επιθετικά ωραία μουσικά συμβάντα σε καιρούς γκρίζους ,δύσκολους, άγριους δυσκοίλιους! Ακούγαμε χωμένοι ή αφημένοι στις εικόνες που δημιουργούσε η μεγάλη μουσική και ο ωραίος καλλιτέχνης ή με αυτή αυτοσχεδίαζεν ο καθένας τους δικούς του κόσμους, τις φυγές, τις διαφυγές, τα όνειρα, τα περασμένα, τα ξεχασμένα, τους έρωτες, αγάπες πόνους…
Περί την 10ην αναχωρήσαμε.
Εριχνε μια χαμηλότονη ωραία βροχή. Κρύο είχε αρχίσει
‘Εμπαινε ο χειμώνας…
Ακολουθήστε το 
