ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΙΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΑΣ
Δύο χρόνια μετά την απόφαση για βιαστική απολιγνιτοποίηση χωρίς πρότερο σχέδιο, η περιοχή βρίσκεται σε πέπλο ομίχλης με την αβεβαιότητα, την αγωνία και την ανησυχία για το μέλλον της, διάχυτες.
Προσεγγίσεις και προτάσεις με μόνο μελλοντική αναφορά, μεσο-μακροπρόθεσμο ορίζοντα και χωρίς άμεσο παροντικό αποτύπωμα.
Την ίδια ώρα, συμπολίτες μας χάνουν την εργασία τους, οι νέοι εγκαταλείπουν την περιοχή προς εύρεση εργασίας και το επενδυτικό κλίμα στην περιοχή μας αρνητικό.
Κυρίως όμως, χωρίς άμεση απάντηση οι θέσεις απασχόλησης και το εισόδημα που εδώ και δύο χρόνια χάνονται στην περιοχή μας με συνέπεια τη διαρκή πληθυσμιακή της συρρίκνωση.
Και επειδή μέχρι σήμερα είναι παρούσα μόνο η άναρχη “εμβληματική” επένδυση των ΑΠΕ με σχεδόν μηδενικό εργασιακό αντίκρισμα, ίσως είναι μονόδρομος η χρονική μετατόπιση της Μετάβασης έως ότου είναι εφικτή η ταυτόχρονη ισοσκέλιση των χαμένων θέσεων εργασίας και εισοδήματος, ώστε να καταστεί ομαλή και δίκαιη.
Άπνοια, αδράνεια, έλλειμμα διεκδίκησης.
Πάντως ο κορονοϊός δε μπορεί να αποτελεί άλλοθι για την άπνοια αυτή, η περιοχή έπρεπε-αντί να μαραζώνει- να συνεχίζει να αναπνέει και να δημιουργεί, ειδικά σε αυτή την κρίσιμη καμπή της.
Δύσκολες μέρες εν όψει…
Ακολουθήστε το 
