Στο τεύχος 49, Δεκέμβριος 2002 των Ελιμειακών, δημοσιεύσαμε το παρακάτω κείμενο της Καίτης Π. Ηλιοπούλου, σχετικό με τον Άγιο Νικόλαο, με τίτλο “Ο παππούς ο Αϊ-Νικόλας”.
Γράφει η Μιμή Παπαδέλη – Παπαναστασίου
Το περιστατικό που περιγράφω, είναι ένα πραγματικό γεγονός, που συνέβη στην πόλη της Κοζάνης στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Το μεταφέρω αυτούσιο, όπως ακριβώς μου το διηγήθηκε η Τούλα Γκέλλιου, συγγενής του παιδονόμου Δ. Χαϊδόπουλου.
Ήταν μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα. Ο Δημήτρης Χαϊδόπουλος, διορισμένος από τον Δήμο Κοζάνης ως παιδονόμος κατά τη συνήθεια της εποχής εκείνης, καθώς περιδιάβαινε την πόλη, έφτασε μπροστά στον μεγάλο πλάτανο που βρισκόταν όπου είναι σήμερα το κτίριο του ΟΤΕ. Εκεί σταμάτησε για λίγο να ζεσταθεί, όταν βλέπει τον Τούρκο φρουρό της πόλης να τον πλησιάζει φοβερά ταραγμένος.
-Τι σου συμβαίνει, Αλή; Τον ρώτησε με ενδιαφέρον.
Η φωνή του Αλή έτρεμε.
-Είδα πριν λίγο ένα γέροντα με άσπρη γενειάδα να προχωρεί προς το μέρος μου.
– Κι αυτό σε τρόμαξε; Του είπε ο Δημήτρης μ’ ένα ελαφρό χαμόγελο.
Ο Τούρκος σαν να μην άκουσε την ερώτησή του, συνεχίζει:
-Αλτ! του φωνάζω. Δεν σταματά. Αλτ, του ξαναλέω. Τίποτα εκείνος. Συνεχίζει και προχωρεί. Επαναλαμβάνω το Αλτ για τρίτη φορά και σηκώνω το όπλο να τον πυροβολήσω. Μα, δεν μπορώ, νιώθω κάτι να μ’ εμποδίζει. Ακούω τη φωνή του:
– Ποιος είσαι εσύ που θέλεις να με πυροβολήσεις;
– Είμαι ο φρουρός που φυλάγει την πόλη, του απαντάω.
– Εσύ φυλάγεις την πόλη; Εγώ τη φυλάγω, μου αποκρίνεται κι αμέσως εξαφανίστηκε από μπροστά μου.
Ο Χαϊδόπουλος, αφού συλλογίστηκε για λίγο, παίρνει τον Τούρκο και τον πηγαίνει στη μάνα του, που έμενε εκεί κοντά. Η Χαρίκλεια Χαϊδοπούλου, που ήταν κόρη του ιατροφιλοσόφου Γεωργίου Σακελλάριου και της Μητιώς Μεγδάνη, ήταν μια γυναίκα πανέξυπνη. Τη σέβονταν και την εκτιμούσαν όλοι, Έλληνες και Τούρκοι. Συχνά της ζητούσαν βοήθεια. συμβουλές ή και κάποια γιατροσόφια. Ο Δημήτρης είπε στον Αλή να επαναλάβει και στη μάνα του, ό,τι συνέβη με τον γέροντα. Η ευσεβής Κοζανίτισσα που κάτι θα διαισθάνθηκε, κοίταξε τον Τούρκο στα μάτια.
-Αν σου τον δείξω αυτόν τον γέρο, θα τον αναγνωρίσεις; τον ρώτησε.
-Και βέβαια, της απάντησε. Αφού τον είδα από κοντά και μίλησα μαζί του.
Το άλλο πρωί, μάνα και γιος μαζί με τον Αλή βρίσκονταν μπροστά στην είσοδο της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου. Κατέβηκαν τα μαρμαρένια σκαλοπάτια που ήταν παλιότερα απέναντι από την κεντρική πλατεία και οδηγούσαν στην είσοδο του Ναού, διέσχισαν την αυλή, πέρασαν από το παρεκκλήσι του Ιωάννου του Προδρόμου και μόλις δρασκέλισαν το κατώφλι και μπήκαν στον κυρίως Ναό, ακούν τον Τούρκο να βγάζει μια φωνή.
– Νάτος! νάτος, αυτός είναι! και έδειξε τη μεγάλη εικόνα του Αγίου Νικολάου στο τέμπλο του Ναού.
-Αυτός είναι ο Άγιος Νικόλαος! του είπαν μ’ ένα στόμα μάνα και γιος. Είναι ο πολιούχος, ο προστάτης μας!
Ο Τούρκος μένει ασάλευτος, βουβός, με τα μάτια καρφωμένα στην εικόνα του Αγίου.
Η Χαρίκλεια τον σκουντάει.
– Τάξε, του λέει.
Κι οΑλής τάζει:
-Ένα γκιούμι λάδι για τις καντήλες σου και γίνομαι χριστιανός.
Μάνα και γιος ασπάζονται την εικόνα του Αγίου βαθιά συγκινημένοι από το ολοζώντανο θαύμα που αντίκρισαν.
Πέρασαν χρόνια από τότε. Ο Άγιος Νικόλαος δεν έπαψε ποτέ να προστατεύει την πόλη και να συνεχίζει τα θαύματά του.
Είναι γνωστό πως στην περίοδο της Τουρκοκρατίας στην πόλη της Κοζάνης τζαμί δεν κτίστηκε. Όπως ομολογούσαν οι ίδιοι οι Τούρκοι, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Χαϊδόπουλου, όταν το συνεργείο, που κουβαλούσε τα υλικά από άλλη πόλη για να κτίσουν το τζαμί πλησίαζε στα Κοίλα, μια βαριά καταχνιά τους σκέπαζε και τους ανάγκαζε να γυρίσουν πίσω…”.
Χρόνια πολλά στους συμπατριώτες και τους φίλους. Χρόνια πολλά στην Κοζάνη μας.
(Γράφει η Μιμή Παπαδέλη – Παπαναστασίου, Πρόεδρος του Συλλόγου Κοζανιτών Θεσσαλονίκης «Ο Άγιος Νικόλαος»
Ακολουθήστε το 
