Μικρές εκδηλώσεις στον Άγιο Διονύσιο Βελβεντού:
α. Οι άγιοι σύζυγοι Ανδρόνικος και Αθανασία, 9 Οκτ., χαριτώνουν τις συζυγίες.
β. Επιμνημόσυνη δέηση για τους θυσιασθέντες στο Σαραντάπορο και στη γύρω περιοχή (9-10 Οκτ. 1912) για την απελευθέρωσή μας από την Τουρκοκρατία.
του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
α. ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΣΥΖΥΓΟΙ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΣΙΑ.
“Οι άγιοι σύζυγοι Ανδρόνικος και Αθανασία, που τη μνήμη τους γιορτάζουμε (9 Οκτ.) να χαρίζουν υγεία, πιστότητα, πραότητα, σεβασμό και αγάπη στις από το Θεό ευλογημένες συζυγίες των ανθρώπων”, είπε στο κήρυγμά του ο π. Κ.Ι.Κ. στη Θεία Λειτουργία (9-10-2021) στον Άγιο Διονύσιο Βελβεντού.
Έψαλαν οι ψάλτες: Γιάννης Τζινίκος, Γιώργος Σεραφείμ, Γιάννης Παπαγόρας, Δήμητρα Κίτση – Βαλωμά.
Στο Συναξάρι διαβάζουμε τους στίχους: ‘’Σύσκηνον Ανδρόνικος Αθανασίαν // Κόσμω τ’ εν ασκήσει τε καν πόλω έχει’’. Ο Ανδρόνικος είχε σύσκηνη την Αθανασία στον κόσμο και στην άσκηση, αλλά σύσκηνη την έχει και στον ουρανό.
Όταν ο θεσμός της συζυγίας δέχεται (και θα δέχεται σήμερα και πάντα) έσωθεν και έξωθεν “τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού τα καθ’ ημών δολίως κινούμενα”, με κίνδυνο να βαλτώσει και να στεγνώσει η συζυγία, το παράδειγμα των οσίων συζύγων Ανδρονίκου και Αθανασίας μπορεί να ενισχύσει το συντελεσθέν μυστήριο “και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν”, να ευωδιάσει τη συζυγία, να την κάνει ελκυστική, καρποφορούσα, φωτιστική και δημιουργική και με από κοινού προσπάθεια, χαριτωμένη, πολυεπίπεδη, συνθετική, θεανθρώπινη και αναβαθμική.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τελέσαμε το 40/μερο μνημόσυνο της επιτρόπου Θεοδώρας Κακούλη. Αιωνία της η μνήμη.
β. ΕΠΙΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΗΣΗ.
Επιμνημόσυνη δέηση για τους θυσιασθέντες την 10η Οκτ. 1912 στο Σαραντάπορο και την γύρω από αυτό περιοχή των Στενών και των Καμβουνίων ορέων, για την αρχή της απελευθέρωσης της Μακεδονίας, της Θράκης και της Ηπείρου από την Τουρκοκρατία τελέσαμε στη Θεία Λειτουργία (10-10-2021) στον Άγιο Διονύσιο Βελβεντού.
ΤΙ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΕ ΣΤΑ ΣΕΡΒΙΑ:
Ο δάσκαλος Π. Μπασιάς γράφει: ‘’ Σε σύσκεψη των φανατικών Μπέηδων των Σερβίων, πρότειναν να σφάξουν όλους τους Χριστιανούς συμπολίτες τους και όχι μόνον τους συλληφθέντες. Τους απέτρεψε, όμως, ο Ομέρ Μπέης, φίλος πολλών Χριστιανών’’. Παρ’ όλ’ αυτά ‘’οι φανατικοί και πικραμένοι για την ήττα τους Τούρκοι των Σερβίων, μαζί με τους οπλισμένους κατάδικους, έστησαν καρτέρι στα σοκάκια απ’ όπου θα περνούσαν αναγκαστικά οι Έλληνες και τους σκότωσαν ομαδικά, λίγες μόνο ώρες πριν φθάσει ο Ελληνικός Στρατός στα Σέρβια. Σκοτώθηκαν 117, μεταξύ αυτών ιερείς, δάσκαλοι και πρόκριτοι από ολόκληρη την περιοχή των Σερβίων’’.
Η ιστορία αναφέρει: ‘’Η απελευθέρωση ήταν αποτέλεσμα της σκληρής και πολυαίμακτης μάχης του Στενού της Πόρτας Σερβίων.
Ο θρίαμβος του ελληνικού στρατού διαχύθηκε γρήγορα μέσα στην πόλη , ώστε στρατιώτες και Σερβιώτες το μεσημέρι της 10ης Οκτωβρίου 1912, αγκαλιασμένοι να αναφωνήσουν: Ελευθερία!
Το γιόρτασαν όπως έπρεπε και κατόπιν κήδεψαν τους 117 Εθνομάρτυρες που ύπουλα και απάνθρωπα σκότωσαν και διαμέλισαν οι Τούρκοι στους κεντρικούς δρόμους της πόλης’’. (Ο ‘’Σερβίων Φρουρός’’ σε συνεργασία με την Romfea.gr).
Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΦΟΥΡΝΩΝ
Αναφορά στη ‘’μάχη των φούρνων’’ στο Βελβεντό, όπως την αποκαλεί στο βιβλίο της ‘’Λαογραφικοί αντίλαλοι του Βελβεντού’’ η φιλόλογος, λαογράφος και ιστορικός Αθηνά Τζινίκου-Κακούλη, έκανε στο κήρυγμά του ο εφημέριος του Ναού π. Κ.Ι.Κ.
Σύμφωνα με την συγγραφέα Αθηνά Τζινίκου-Κακούλη, όταν πληροφορήθηκαν οι γυναίκες του Βελβεντού ότι ο ελληνικός στρατός βρίσκεται στη Γέφυρα Αλιάκμονα Σερβίων-Κοζάνης έσπευσαν αμέσως να συνδράμουν στους ταλαιπωρημένους και πεινασμένους στρατιώτες με τον εξής αυθόρμητο και πρωτότυπο τρόπο. Έβαλαν μπροστά, τους σπιτικούς φούρνους. Άναψαν στα σπίτια τους, τους φούρνους, κι έψησαν πολλά ψωμιά, που τα μετέφεραν, προφανώς οι άντρες στα γαλίκια με τα ζώα της εποχής (άλογα, μουλάρια, γαϊδούρια) στη Γέφυρα (10 χμ. απόσταση από το Βελβεντό) ζεστή τροφή και ως θερμό απελευθερωτικό χαιρετισμό συγκίνησης, χαράς και ευχαριστιών στους Έλληνες στρατιώτες.
ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΜΕ-ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΥΜΕ
Είμαστε, οι σημερινοί, ευγνώμονες σε όλους αυτούς: στους Έλληνες στρατιώτες που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για την πατρίδα, στις προγιαγιάδες και στους προπαππούδες της γενέτειράς μας, στη γενιά του 1912.
Όλοι αυτοί, μας μεταφέρουν παλμό και ήθος ελευθερίας, αρετής και τόλμης, (‘’θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία’’, έγραψε ο Ανδρέας Κάλβος και μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης) νιώθουμε υπόχρεοι και τους μνημονεύουμε αξιοχρέως.
Με λόγια απλά (πρέπει να) παραδίδουμε τη διδαχή στους μαθητές μας, στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας, για τη διαμόρφωση του συλλογικού βηματισμού μας στο σήμερα και στο μέλλον.
π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
11-10-2021
Ακολουθήστε το 
