Λεωνίδας Ιασονίδης: Αξιωθείς να γεννηθώ Έλλην, ευλογώ τον Θεόν ότι είμαι Πόντιος

Ο Λεωνίδας Ιασονίδης σε προσφυγικό συνοικισμό, το 1923. Συλλογή Άννας Θεοφυλάκτου (πηγή: Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού Δήμου Καλαμαριάς)

Το όνομά του είναι ταυτισμένο με τον αγώνα για την ελευθερία και την αποκατάσταση των Ποντίων. Αξιοποίησε στο έπακρο τις γνώσεις και τις γνωριμίες του ως πολιτικός για να κινήσει τα νήματα για την τύχη και το μέλλον των προσφύγων σε μια περίοδο που ήταν εξαιρετικά δύσκολη για τον ποντιακό ελληνισμό.

Ο Λεωνίδας Ιασονίδης (1884-29 Ιουλίου 1959) πέθανε πριν από 65 χρόνια έχοντας αφήσει το στίγμα του ως Πόντιος που τίμησε την καταγωγή του και τους προγόνους του. 

Το 1983, το Σωματείο «Παναγία Σουμελά» στη Θεσσαλονίκη συγκέντρωσε σ’ ένα βιβλίο βιογραφικά στοιχεία για τον Πόντιο πολιτικό, γνωμικά και αποφθέγματα που είχε κατά καιρούς αναφέρει σε ομιλίες του. Τα περισσότερα από αυτά επιβεβαιώνουν τη λατρεία του για τον Πόντο, το πόσο βαθιά υπερήφανος ήταν για την καταγωγή του, την αγωνία του για την Ελλάδα και τον πόθο του να βοηθήσει τους συμπατριώτες του να ριζώσουν στη μητέρα πατρίδα.

Ας ανακαλύψουμε τον Ιασονίδη με τη βοήθεια του Ιασονίδη…

Γνωμικά και αποφθέγματα του Λ. Ιασονίδη

1. Ο Πόντος ποντίζεται. Ο Πόντος ποντίζεται αλλά δεν καταποντίζεται. [σ.σ. Από τον ιστορικό λόγο του Λεωνίδα Ιασονίδη, το 1922, στο ναό του Αγίου Νικολάου του Γαλατά, στην Κωνσταντινούπολη]
2. Θα αποθάνω νοσταλγός, θα αποθάνω πρόσφυξ, θα αποθάνω Πόντιος.
3. Πολιτευόμεθα αλλά δεν ασκητεύομε.
4. Δεν σας υποσχέθηκα ότι θα απεμπολίσω τα εθνικά συμφέροντα για να θεραπεύσω τα δικά σας (των αδελφών του, δηλαδή)
5. Τα Πιέρια και τας υπωρείας του Ολύμπου δεν τας φρουρεί και δεν τας καλλιεργεί ο πολιτευτής αλλά ο χωρικός.
6. Και άραντες επ’ ώμων, μαζί με τον σταυρόν του μαρτυρίου, τα εθνικά ποντιακά παλλάδια και λάβαρα και αποκομίσαντες μεθ’ ημών όλον τον πλούτον των αναμνήσεων εις δράμα, εις τραγωδίαν, εις έπος και εις μεμουσωμένην λύραν και ιστορίαν, εφθάσαμεν εις την κοινήν των Πανελλήνων μητέρα, την Ελλάδα, με την στερράν απόφασιν όπως συμβάλωμεν εις την ανοικοδόμησιν των τειχών αυτής.
7. Η ψυχή μου τρέχει και θα τρέχη πάντοτε εις τους Αγίους Τόπους του Πόντου μας.
8. Υπάρχουν άνθρωποι οίτινες λέγονται κομμουνισταί, είτε από φόβο, είτε από άγνοια. Αυτούς πρέπει να βοηθήσωμεν να απαλλαγούν από τον φόβο ή από την άγνοια. Και η βοήθεια έγκειται εις καλά σχολεία, εις ζωντανήν εκκλησίαν, εις στέγην, είς εργασίαν, εις υγείαν. Λάβετε τα νομοθετικά και κοινωνικά αυτά μέτρα και θα βεβαιωθείτε ότι εσώθη η Ελλάς από τον κίνδυνο του κομμουνισμού.
9. Ελάτε να ιδρύσητε το «Κόμμα της Φτωχολογιάς» δια να δώσητε στέγην, τροφήν, ιματισμόν εις τους δυστυχούντας, εργασίαν εις του ανέργους, αναρρίπισιν χριστιανικών και πατριωτικών ιδεωδών και προς παντός νέαν πνοήν, διότι το έθνος είναι καλλιεργήσιμον, αλλά φαίνεται ότι σπανίζουν οι καλλιεργηταί. Επανδρώσατε εκ νέου την ύπαιθρον.
10. Κύριοι, ναι! Θα παραμείνωμεν φαναριωτικοί.
11. Κάτω το ρουσφέτι. Υπόσχομαι ότι, ως μέχρι σήμερον δι’ όλου του πολιτικού μου βίου, ούτω και εις το μέλλον ουδέποτε θ’ ανεχθώ την λατινικήν πολιτικοοικονομικήν ρήσιν «ντο ουτ ντες= δώσε με διά να σου δώσω». Τόπο κύριοι εις τους εργαζομένους πατριώτας. Κάτω το ρουσφέτι
12. Η οικογένεια περιστρέφεται περί την μητέρα
13. Οι γεωργοί αποτελούν την σπονδυλικήν στήλην της Ελλάδος και όσοι υπηρετούν τους γεωργούς, υπηρετούν αυτήν την πατρίδα.
14. Πρέπει να είμεθα υπερήφανοι, ότι και εν Ελλάδι εσυνεχίσαμεν να κρατώμεν το όπλον μας ως Ακρίται. Και θα παραμείνωμεν Ακρίται της εδαφικής ακεραιότητος και των υψηλών ιδεωδών της ελληνικής πατρίδος.
15. Αμαζών πλέον σημαίνει: Γυναίκα πολεμαρχούσαν. Και ο Πόντος και το έθνος ανέδειξαν πολλάς τοιαύτας πολεμαρχούσας Αμαζόνας. Και έπεται συνέχεια! Ως πρόσφυγες ας είμεθα υπερήφανοι δι’ αυτάς.
16. Όπως ψάλλει η ποντιακή λαϊκή μούσα, ο Άγιος Βασίλειος, ερχόμενος εκ Καισαρείας, σκορπίζει την ελπίδα και τα δώρα. Σκορπίζει δηλαδή το «ξερό ραβδί» που θα γίνη χλωρό και «ανθεί και φέρει κι άλλο».