Πρόσφατα λόγω του Ρωσοουκρανικού πολέμου το πετρέλαιο έγινε σπάνιο είδος για τις δυτικές χώρες.
Του Κων/νου Τζέκη
‘Όμως τα τελευταία χρόνια με τη διαμάχη των «μεγάλων» για τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, αφού οι παμπόνηροι Εβραίοι τους έριξαν στη φωτιά χωρίς καν να το καταλάβουν και τώρα απολαμβάνουν τα αγαθά του νικητή χωρίς να ρίξουν ούτε μια τουφεκιά, ακούσθηκαν μερικές καινούργιες ακαταλαβίστικες λέξεις και άγνωστες για τους πολλούς.
Βασικά οι βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας πιστών του Ισλάμ κατά επίσης πιστών του Ισλάμ παραξένεψε πολλούς όχι όμως και τους ασχολούμενους με τον Ισλαμισμό, ούτε και τους ίδιους τους Ισλαμιστές.
Αλλά ποιοι είναι οι Σουνίτες Μουσουλμάνοι και ποιοι οι Σιίτες;
Όταν πέθανε ο ιδρυτής του Ισλάμ, ο Προφήτης Μωάμεθ, το 632 μ.Χ, οι Άραβες που τον ακολουθούσαν διχάστηκαν για το ποιος έπρεπε να τον διαδεχθεί. Οι περισσότεροι, που αργότερα θα γίνονταν γνωστοί ως Σουνίτες, υποστήριξαν τον Αμπού Μπακρ, έναν φίλο τού Προφήτη και πατέρα της συζύγου του, Αΐσα. Άλλοι επισήμαναν ότι ο Προφήτης είχε ορίσει διάδοχό του τον Άλι, εξάδελφο και γαμπρό του, και έγιναν γνωστοί ως Σιίτες. Οι υποστηρικτές του Αμπού Μπακρ επικράτησαν, παρόλο που ο Άλι κυβέρνησε για λίγο με τον τίτλο του τέταρτου χαλίφη. Ο διχασμός αυτός οξύνθηκε ακόμη περισσότερο όταν ο γιος τού Άλι, ο Χουσέιν, σκοτώθηκε το 680 στην Καρμπάλα από σουνίτες στρατιώτες. Οι Σουνίτες εξακολούθησαν να μονοπωλούν την πολιτική ισχύ, ενώ οι Σιίτες ζούσαν στο περιθώριο και συμβουλεύονταν τους ιμάμηδες, οι πρώτοι δώδεκα των οποίων ήταν απόγονοι του Άλι.
Διαφαίνεται ξεκάθαρα πως δεν έχουν σοβαρές διαφορές δογματικού χαρακτήρα, παρά μόνο προβλήματα διαδοχής των επικεφαλής της Μουσουλμανικής θρησκείας. Ουσιαστικά επειδή οι θρησκευτικοί ταγοί του Ισλάμ είναι κατ’ ουσία και πολιτικοί αρχηγοί, εύκολα καταλαβαίνει κάποιος την αιτία των συγκρούσεων για την επικράτηση του ενός έναντι του άλλου.
Ο διεθνής σήμερα όρος Τζιχάντ είναι αραβική λέξη που σημαίνει γενικά αγώνας, προσπάθεια, το να μοχθεί κανείς με όλες του τις δυνάμεις ή να αντιμάχεται οποιοδήποτε αντικείμενο αποδοκιμασίας. Το κίνημα του αγώνα αυτού ονομάζεται Τζιχαντισμός. Όταν συνοδεύεται από τη φράση “φι σαμπίλ Αλλάχ, η οποία αποδίδεται “για το δρόμο του Θεού”, αποκτά ιδιαίτερο νόημα και σημαίνει τον αγώνα για το Θεό. Αποτελεί ένα από τα κεντρικά δόγματα του Ισλάμ και αναφέρεται ορισμένες φορές ως ο έκτος πυλώνας του, χωρίς όμως να κατέχει πραγματικά μία τέτοια θέση. Ως θρησκευτικό καθήκον, η Τζιχάντ θεωρείται πως ενισχύει την πίστη και αποτελεί ανάλογο της αφοσίωσης του μοναχού στην υπηρεσία του Θεού, όπως ισχύει στον χριστιανισμό. Σε ορισμένα χαντίθ αναφέρεται ως «μοναχισμός του Ισλάμ», «πράξη αγνής αφοσίωσης», καθώς και μία από τις «πύλες του παραδείσου».
Παλαιότερα στον όρο Τζιχάντ αποδίδονταν ο πόλεμος προσηλυτισμού για την εξάπλωση του Ισλαμισμού αν και η πλειονότητα των ερμηνευτών του Κορανίου δεν ασπάζονται την συναφή ερμηνεία ότι δηλαδή οι (ορθόδοξοι) μουσουλμάνοι θα πρέπει να διάγουν ολόκληρο το βίο τους διεξάγοντας συνεχείς ιερούς πολέμους. Ο όρος Τζιχάντ αποδίδεται συχνά ως “ιερός πόλεμος”, ωστόσο υποστηρίζεται ότι η απόδοση αυτή είναι λανθασμένη. Στο Κοράνιο δεν απουσιάζουν αναφορές σε μια βίαιη μορφή Τζιχάντ, ωστόσο με τον όρο αυτό δεν εννοείται πάντα η εχθροπραξία, ενώ χρησιμοποιείται αυτούσιος σχετικά λίγες φορές για να περιγράψει τη μάχη με το σώμα. Ορισμένοι στίχοι περιγράφουν έναν αμιγώς πνευματικό αγώνα ( Κοράνιο 22:78), ωστόσο άλλοι τοποθετούν πνευματικά υψηλότερα όσους πολεμούν (Κοράνιο 4:95).
Αρκετοί είναι οι στίχοι του Κορανίου και των παραδόσεων του Ισλάμ σύμφωνα με τους οποίους ο παράδεισος προσφέρεται σε όσους χάνουν τη ζωή του σε Τζιχάν. Πολλές ισλαμικές οργανώσεις έχουν επιλέξει ως τίτλο τη λέξη Τζιχάντ. Γνωστότερες είναι το Κίνημα της Ισλαμικής Τζιχάντ στην Παλαιστίνη, η Αιγυπτιακή Ισλαμική Τζιχάντ, η Αλ Τζιχάντ της Υεμένης, η Αλ Τζιχάντ του Μπανγκλαντές και η Χαρακάτουλ Τζιχάντ του Πακιστάν και τελευταία η Τζιχάντ του ISIS στη Συρία.
Οι οπαδοί του Ισλαμικού Νόμου (Σαρία) είναι κατά απόλυτο τρόπο ενάντια στο Σύνταγμα κάθε χώρας, δεδομένου ότι ο μόνος νόμος είναι η Σαρία. Η Σαρία βασίζεται στο Κοράνι, το οποίο οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι είναι ο αληθής λόγος του Αλλάχ, όπως αυτός τον υπαγόρευσε στον προφήτη Μωάμεθ.
Η Σαρία υπαγορεύει ότι οι Μουσουλμάνοι πρέπει να διεξάγουν Τζιχάντ στο διηνεκές μέχρι ο Οίκος του Πολέμου (DarAlHarb), όπου δεν ισχύει η Σαρία, περιέλθει στην κυριαρχία του Οίκου του Ισλάμ (DarAlIslam) όπου εφαρμόζεται η Σαρία. Η Σαρία επιβάλλει και κατευθύνει τόσο το βίαιο αγώνα (τρομοκρατία) όσο και το πολιτισμικό Τζιχάντ, γνωστό και ως κρυφό Τζιχάντ.
Καταλαβαίνει κανείς πόσο εύκολα μικρά παιδιά μπορούν να γίνουν Γενίτσαροι και πόσο εύκολα αγράμματοι και άξεστοι κάτοικοι της ερήμου πως μπορούν να μεταμορφωθούν σε κινητές βόμβες αυτοκτονίας.
Όμως οι Χαλίφηδες, οι Μουφτήδες και οι κάθε λογής θρησκευτικοί αρχηγοί του Ισλάμ, γιατί σιωπούν;
Αν αναλογισθεί κανείς ότι ο Αγιατολαχ της Περσίας είναι μεταξύ των πλουσιοτέρων ανθρώπων του κόσμου και οι Σαουδάραβες βασιλιάδες επίσης, εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί πρέπει ορισμένα κορόιδα να θυσιάζονται και βέβαια μαζί τους και χιλιάδες άνθρωποι να ταλαιπωρούνται στην προσφυγιά.
Ακολουθήστε το 
