Την πολιτική «απόχη» χρησιμοποιούν τα όργανα της κομματοκρατίας για να μαζεύουν τους ψηφοφόρους τους.
Γκουντιός Γιάννης
Στις εκλογές τις περασμένης Κυριακής η απόχη χάλασε και τα «ψάρια» το ‘σκαν και βγήκαν στην ανοιχτή ελεύθερη θάλασσα.
Έτσι φτάσαμε σε τεράστια αποχή. Πού; Στην Ελλάδα. Στη χώρα που όταν γέννησε τη δημοκρατία η λέξη «ιδιώτης» ήταν ντροπή και προσβολή. Στην χώρα που δίδαξε δημοκρατία. Στη χώρα που οι κάτοικοί της συγκροτούσαν κοινωνία και ζούσαν υπερασπιζόμενοι βωμούς και εστίες και ελευθερία και όχι ασυδοσία και ατομικά δικαιώματα.
Η αποχή είναι απότοκο της σκληρής μονοπρόσωπης εκλεγμένης μοναρχίας. Των αρχηγικών κομμάτων, όπου ο πρόεδρος εμφανίζει ή εξαφανίζει προωθεί ή διαγράφει όποιον δεν βρίσκεται στον κλωβό της πολιτικής – ρουσφετολογικής ιχθυοκαλλιέργειάς του. Και τους καλλιεργεί μέχρι το μέγεθος που επιθυμεί. Επίσης των προσωποπαγών κομμάτων. Το κόμμα του Βελόπουλου, το κόμμα της Ζωής, το κόμμα της Λατινοπούλου με τη φωτογραφία τους στα ψηφοδέλτια. Και πίσω από αυτούς… κενό. Όχι καινό1 Είναι η αντίδραση των ψηφοφόρων στην απαξίωση της πολιτικής τους υπόστασης. Είναι αποτέλεσμα τις αδιαφορίας των κομμάτων εξουσίας, των εντολοδόχων ΜΜΕ, των νόμιμων κλεφτών (καρτέλ, κοράκια). Η αποχή διογκώνεται όσο η δημοκρατία συρρικνώνεται.
Αποχή για την οποία οι εκπρόσωποι των συστημικών κομμάτων διέρρηξαν τα ιμάτιά τους, έχυσαν κροκοδείλια δάκρυα, «έλαβαν» το μήνυμα. Η υποκρισία στο μέγιστο. Το ψέμα ατέλειωτο. Η κοροϊδία παρουσιάζεται ανερυθρίαστα στις οθόνες, στα τηλεδίκτυα, μπροστά στα μάτια μας.
Η αποχή δεν είναι αδιαφορία, ωχαδερφισμός, θάλασσα, καναπές. Είναι κατακραυγή, αποτροπιασμός, χλεύη, αγανάκτηση, αποστροφή, αηδία, απογοήτευση, στεναχώρια.
Πάντως η αποχή δεν είναι λύση. Θα ήταν καλύτερο όμως οι πολίτες να ψάξουν περισσότερο. Να βρουν άλλους σχηματισμούς. Εκτός «ιχθυοκαλλιέργειας». Εξωσυμβατικούς. Κινήματα και άνθρωποι οι οποίοι συνήθως λοιδορούνται και δεν προβάλλονται από τα ΜΜΕ. Κάποιους ανθρώπους που δεν είναι από μετεγγραφές, από τζάκια, από συνήθεια ή κατ’ επάγγελμα στην «πολιτική».
Και το ΛΕΥΚΟ πολιτική στάση είναι. Αρκεί να υπολογίζεται χωριστά και όχι να προσμετράται στην αποχή. Αλλά και αυτό για να γίνει απαιτεί αγώνα. Γιατί και το τσουβάλιασμα των «λευκών» στην αποχή, τους εξιλεώνει γνωρίζοντας ότι διαφορετικά θα τους εκθέτει. Γιατί τότε η αποχή θα ήταν μικρή και το «λευκό» πρώτη δύναμη και η εκτόνωση στην φασιστική – ναζιστική ακροδεξιά ανύπαρκτη. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι λανθασμένη επιλογή. Ο Ελληνικός λαός δεν έχει σχέση με το γέννημα της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Γιατί ο ελληνικός λαός από τη φύση του, την παράδοσή του, την ιδιοσυγκρασία του είναι ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ με την κυριολεκτική έννοια του όρου και όχι με την κομματοπαραλλαγμένη, τη διχαστική και παρωπιδοφορά.
Εν τέλει.
Ο πρωθυπουργός της χώρας που έλουσε με φως την ανθρωπότητα, ως ετερόφωτος ο ίδιος αντανακλώντας το σκοτεινό «φως» της πρεσβείας και διχάζοντας βαθιά την κοινωνία, προέτρεψε τους βουλευτές του (και μάλιστα με τη βοήθεια του δημοσιογράφου της ΕΡΤ Κουβαρά2) να απέχουν από την ψηφοφορία για τον απερίγραπτο και κατάπτυστο νόμο του «γάμου» των ομοφυλοφίλων.
Ο κ. Μητσοτάκης ως εκλεγμένος μονάρχης (στην πράξη) υπονομεύει ο ίδιος τη συνταγματικά κατοχυρωμένη κοινοβουλευτική λειτουργία. Απαξιώνει την ελευθερία γνώμης και την ελευθερία συνείδησης του Βουλευτή. Προτρέπει σε αντιθεσμική πράξη (Σύνταγμα άρθρο 62) τους βουλευτές διότι τους υποδεικνύει πώς να συμπεριφερθούν και οι βουλευτές το αποδέχονται και αυτοκαταργούνται. Καθίστανται εθελόδουλοι απαξιώνοντας οι ίδιοι το λειτούργημα του βουλευτή το οποίο μάλλον δεν το αντιλαμβάνονται ως τέτοιο, αλλά ως βιοποριστικό επάγγελμα και μάλιστα εύρωστο. Επίσης η κυρία που κάνει την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τη «θεματοφύλακα» του πολιτεύματος αποδέχθηκε (με συμπόσιο στα «επινίκιά» τους) αυτή την κατάσταση.
Συμπέρασμα: Ο καθένας πολίτης νομιμοποιείται να απέχει.
Επιτέλους ας αποφύγουμε την πολιτική απόχη για να μην προκρίνουμε την αποχή. Ας δούμε ότι έξω από τον ιχθυοκλωβό (κομματοκρατία, ΜΜΕ, τράπεζες, καρτέλ, συγκατανευσιφάγοι3 κλπ) υπάρχει και η ανοικτή θάλασσα.
1 καινούργιο, νέο
2 https://www.youtube.com/watch?v=_o18T8vaXWw&t=1852s στο 30’ της συνέντευξης
3 αυτός/η που συγκατανεύει (συμφωνεί) σε ότι και αν του πουν, αρκεί να του δώσουν να φάει
Γκουντιός Γιάννης
Ακολουθήστε το 
