Ένας παγετώνας ξεκόλλησε, λένε, από τα Ιμαλάϊα και έπεσε σε υδροηλεκτρικό έργο. Αυτό προκάλεσε μια απίστευτη πλημμύρα. Αν δει κανείς τις εικόνες, σαστίζει. Δεν είναι μόνο ο όγκος του νερού και η σκόνη που ανακατεύτηκε μαζί του. Είναι η αίσθηση της τέλειας αδυναμίας. Πού να καταφύγει κάποιος για να γλιτώσει από αυτή τη μανία; Και με τι κουράγιο να σκαρφαλώσει ς προς τα πάνω για να γλιτώσει όταν ο υδάτινος εφιάλτης εφορμά με βρυχηθμούς χιλιάδων λιονταριών; Τελικά πόσο αδύναμος είναι ο άνθρωπος; Δεν υπάρχει πουθενά στο σύμπαν ασφάλεια. Οι δυνάμεις που συγκρούονται είναι πάνω από τα ανθρώπινα μέτρα. Κι έχουμε αυτόν τον ανθρωπάκο να σηκώνει κεφάλι και να απειλεί θεούς και δαίμονες με την τεχνολογία του.
Αν πάρουμε ένα μυρμήγκι σε ένα ρυάκι με πέτρες, εκεί βρίσκουμε κάποια αντιστοιχία. Τι να προλάβει να κάνει όταν είναι μέσα στην κοίτη του πάνω σε ένα βραχάκι κι έρχεται ένα κύμα καταπάνω του; Ούτε να προσευχηθεί στον θεό των μυρμηγκιών.
Κι εμείς αποκλεισμένοι από τη φύση βλέπουμε τον δρόμο να πλημμυρίζει και καλούμε την πυροσβεστική :
-Τι κάνει το κράτος;
-Κοιμούνται οι αρμόδιοι;
-Τι τα κάνουν τα λεφτά μας;
Ψάχνουμε για ασφάλεια που δεν υπάρχει πουθενά. Γιατί εμείς τη δημιουργούμε στο μέτρο του δυνατού. Από εκεί και πέρα πάμε στις θεομηνίες που δεν ελέγχονται αλλά με λίγο μυαλό προλαμβάνονται.
Τώρα θα μου πείτε ο κορονοϊός τι είναι; θεομηνία;
Στη φύση οι δυνάμεις πάνε κατά ζεύγη. Η δράση προκαλεί αντίδραση (τρίτος νόμος του Νεύτωνα). Τα πάντα είναι ρυθμισμένα να ισορροπούν. Όταν φύγει η ισορροπία έρχεται η θεομηνία. Το κενό που δημιουργεί η ανισορροπία έρχονται άλλες δυνάμεις να το καλύψουν πριν αυτή επεκταθεί. Βέβαια με τέλεια ισορροπία δεν έχουμε δημιουργία αλλά εδώ έχουμε άμπωτη και παλίρροια, χειμώνα και καλοκαίρι, γέννηση και φθορά. Έτσι πορεύεται ο κόσμος. Μέχρι που να βάλει διαβολάκος την ουρά του. Κι ο διαβολάκος έχει όνομα: «άνθρωπος ο έμφρων», τρομάρα μας. Το πρώτο μάθημα που πήρε ο «έμφρων» ήταν η οικολογία. Σπάζουμε την οικολογική αλυσίδα και δεν περιμένουμε αντίδραση. Το δεύτερο είναι η κλιματική αλλαγή. Αν αυτό που ζούμε είναι χειμώνας, έχασαν οι λέξεις τη σημασία τους. Παντού θάλασσα τα κάνει ο μαθητευόμενος μάγος. Και τώρα το ερώτημα:
Ο κορονοϊός έπεσε από τον ουρανό; Ποιος διαβολάκος έβαλε την ουρά του; Πώς προέκυψε ή μάλλον πώς βγήκε από το καβούκι του για να βοσκήσει. Μήπως εξολοθρεύσαμε τους ξενιστές του; Μήπως σημαδέψαμε τα ζάρια στο καζίνο της εξέλιξης; Είναι το περιβάλλον στο οποίο αντιδρά ένας οργανισμός κι όταν αλλάζει, αλλάζει και ο οργανισμός. Αν δε αλλάξει πεθαίνει. Απλά πράγματα. Άντε τώρα να βρούμε νέο σημείο ισορροπίας γιατί το περιβάλλον που κληρονομήσαμε από τους παππούδες μας το κατασπάραξε η απληστία μας. Άντε να ανεβάσουμε σαν τον Σίσυφο τον βράχο στην κορυφή και μετά μας «παλιά μου τέχνη κόσκινο».
Κώστας Δαλακιουρίδης
Ακολουθήστε το 
