ΕΙΣ ΩΤΑ ΜΗ ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ
Μας έκλεψαν τη ζωή…
Συζητώντας με ένα νεαρό τελειόφοιτο του Α.Π.Θ (το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης) νιώσαμε τι σημαίνει απρόσωπη οργή:
– Δηλαδή για να καταλάβουμε, λες ότι ο κορονοϊός είναι επινόηση του καπιταλισμού για να ξεφύγει από την κρίση του;
– Δεν ξέρω αν είναι επινόηση· πάντως είναι μια ευκαιρία για αναστοχασμό. Δεν υπάρχουν τομείς ανοιχτοί στην ανάπτυξη. Που θα απασχοληθούμε; Εννοώ σαν δημιουργικοί άνθρωποι κι όχι απασχολούμενοι των 700 ευρώ.
– Ξέρεις τα προβλήματα είναι πολλά. Σε λίγο θα ψάχνουμε δουλειές για αυτόματα με τεχνητή νοημοσύνη κι εσύ, ανθρώπινο ον, ψάχνεις για απασχόληση;
– Ε τότε γιατί σπούδασα; Γιατί έφαγα τα νιάτα μου; Αν είχα γίνει υδραυλικός τώρα θα είχα οικογένεια. Δύο άνεργοι επιστήμονες τι οικογένεια να κάνουν;
– Πολύ μαύρα τα βλέπεις.
– Πίσσα, κατράμι.
– Νομίζω ότι η ζωή χαράζει καινούργιες περπατησιές.
-Αν περιμένω τη ζωή χάθηκα.
-Αν περιμένεις από τους άλλους να λύσουν τα προβλήματα σου, τότε χάθηκες. Άρπαξε τη ζωή από τα κέρατα.
-Αν ήταν τόσο απλό…
– Σίγουρα δεν είναι. Αλλά να περιμένεις κάθε μέρα να έρθει το βράδυ για ένα παράνομο ποτό δεν είναι λύση.
-Και πότε θα ζήσω;
– Εννοείς πότε θα διασκεδάσεις γιατί αν συνεχίσεις έτσι μπορεί και να παύσεις να ζεις.
– Αυτό να το σκεφτείτε εσείς οι μεγάλοι που μας φέρατε σ’ αυτά τα χάλια.
– Έχεις την εντύπωση ότι ξέραμε που θα πάνε τα πράγματα; Αυτά ξεκινούν από πολύ παλιά κι εμείς απλά τα ζούμε. Ξέρεις τι έλεγε ο Απολλώνιος ο Τυανέας;
– Ποιος ήταν πάλι αυτός;
– Ένας νεοπυθαγόρειος την εποχή του Χριστού. Έλεγε λοιπόν: «οι θεοί αισθάνονται ό,τι θα συμβεί στο μέλλον, οι σοφοί ό,τι πλησιάζει και, οι απλοί άνθρωποι ό,τι γίνεται τώρα!
– Καλά, θεοί δεν ήσασταν αλλά δεν είχατε ανάμεσα κανένα σοφό;
– Και ποιος ακούει τους σοφούς; Αυτοί που τραβούν εμπρός είναι οι άπληστοι. Ξέρεις ότι αν μερικοί συνάνθρωποί μας είχαν τον πλούτο έστω 10 μέσων ανθρώπων και όχι ενός εκατομμυρίου το εισόδημα της γης θα έφτανε για μια άνετη ζωή σε όλους;
– Και ύστερα μου λες που βρίσκει οπαδούς το κόμμα!
– Μπορεί το κόμμα να αλλάξει τους ανθρώπους;
– Μόνο με δικτατορία!
– Δυστυχώς. Λοιπόν, έχουν δίκαιο όσοι λένε ότι για να ζήσουμε όπως ζούσαμε δανειζόμασταν από τα παιδιά μας.
-Άρα μας κλέβατε. Και όχι μόνο λεφτά αλλά όνειρα ελπίδες και ιδανικά δηλαδή τη ζωή μας.
Κώστας Δαλακιουρίδης
Ακολουθήστε το 
