Δύσκολες εποχές για όλους τους Έλληνες οικογενειάρχες, επαγγελματίες, μισθωτούς, μεροκαματιάρηδες, και χειμώνας με δυσθεώρητες τιμές στην ενέργεια ακόμη πιο δύσκολες για όσους παραμένουν άνεργοι…
Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος *
Προσβολές με υπονοούμενα και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, υποκλοπές, «αρπαχτές» και μετά υπεκφυγές, παρεμβάσεις, θεατρινισμοί, παλιμπαιδισμοί, νταηλίκια εκ του ασφαλούς με χέρια υψωμένα σε στυλ ικέτη ή γροθιές σφιγμένες απειλητικά και τελικά «κομψές» είσοδοι στα, και «γενναίες» αποχωρήσεις από, τα ραδιοτηλεοπτικά παλκοσένικα.
Και οι περιώνυμες κουκούλες να καλύπτουν πρόσωπα διαδηλωτών στους δρόμους και στις πλατείες, στα σουπερμάρκετ, στα Πανεπιστήμια και, συμβολικά, στο διαδίκτυο.
Ανυπόφορη, τελικά, μέσα στον γενικότερο ορυμαγδό η επωδός πόνου και χαμένων μεγαλείων με γυναίκες επιθετικές, άνδρες παθητικούς και ελάχιστους πλέον «Κυνηγούς…»
«΄Ανδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον…»
Για το λεξικογράφο (Τεγόπουλος – Φυτράκης) ο «άνδρας» είναι αρσενικός και ενήλικος άνθρωπος, ο «σύζυγος» για το σπίτι και την οικογένεια του, ο «στρατιώτης» για το διοικητή της στρατιωτικής του μονάδας.
Για τον Υπουργό Εμπορίου, εάν έμπαινε στον κόπο να ρίξει μια ματιά στην καθημερινότητα που βιώνουμε τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, ο «άνδρας» αποτελεί πλέον «αγαθό σε ανεπάρκεια» που μάλλον χρειάζεται να υπαχθεί στη λίστα «διατιμημένων».
Εάν, όμως, στην καρέκλα του Υπουργού Εμπορίου καθόταν μια φεμινίστρια φοβάμαι ότι μάλλον θα αμφισβητούσε τη διάσταση του «Αγαθού».
Για το πρώτο «μισό» των εκπροσώπων του μοντέρνου φεμινιστικού κινήματος ο σύγχρονος άνδρας αποτελεί πλέον απλά και μόνο «σκιά του παρελθόντος του» και για το δεύτερο «μισό» του συνόλου των φεμινιστριών ένα ακόμη απλό αλλά προσπελάσιμο εμπόδιο στη δική τους ανοδική πορεία σε ψηλότερους θώκους εξουσίας του κοινωνικού συστήματος!
Κοινωνικό-ψυχολογικά οι πρώτες «μισές» έχουν δίκιο καθώς το χθεσινό πρότυπο του άνδρα «πατριάρχη» που με τη χειρωνακτική ή πνευματική του εργασία ήταν ο ζωοδότης της οικογένειάς του και ως αυτοδημιούργητος παράγοντας κυριαρχούσε στο κοινωνικό-οικονομικό στερέωμα έχει εκλείψει προ πολλού καθώς η αγορά εργασίας διεκδικήθηκε και κερδήθηκε από τεράστιους αριθμούς γυναικών σε όλα τα επίπεδα της κατοχής δεξιοτήτων και γνώσεων.
Σε Πανεπιστήμια ιδρύματα πολλές πρωτιές κερδίζονται πια από θυγατέρες και εγγονές μας και ακόμη και στις Στρατιωτικές και Αστυνομικές Σχολές πολλές πρωτιές τις κέρδισαν γυναίκες!
Σήμερα σε Ευρώπη και Αμερική σχεδόν μία στις δύο οικογένειες έχουν την εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγο, μητέρα να κερδίζει περισσότερα από τον εργαζόμενο άντρα, σύζυγο, πατέρα!
Το πρόβλημα με την οικονομική διάσταση του «ανδρισμού» ήταν ότι ενώ από τη μια πλευρά παρείχε στον άνδρα εξουσία, υπεροχή, αυτονομία, κινητικότητα από την άλλη τον τύλιγε σε άγχος, ανησυχία, μοναξιά.
Αυτά τα προβλήματα τα έχουν τώρα πια και οι εργαζόμενες γυναίκες και ιδιαίτερα εκείνες που ανήκουν στην κατηγορία των «στελεχών» πέρασαν πλέον και στο γυναικείο στρατόπεδο.
Είναι δεδομένο γεγονός ότι υπάρχει το ανάλογο τίμημα που καταβάλλει το γυναικείο φύλο συμμετέχοντας πλέον ενεργά στις στρεσογόνες καταστάσεις που απαιτεί ο ρόλος της «εργαζόμενης» η οποία εμπλέκεται σε αγχωτικές αντιδράσεις, νευρώσεις και έλκη του δωδεκαδακτύλου και του πυλωρού μέχρι και έκθεση σε καρδιόπαθειες και εγκεφαλικά!..
Χωρίς, ειλικρινά, καμία απολύτως ειρωνική πρόθεση καλώ να ‘καλωσορίσουμε’ τις θυγατέρες και εγγονές μας στον απαιτητικό κόσμο της επαγγελματικής και οικονομικής καθημερινότητας.
Στην εποχή μας η μαζική είσοδος των γυναικών σε όλες τις κοινωνικές – οικονομικές δραστηριότητες έφερε και τη μετάλλαξη της κλασικής έννοιας του «ανδρισμού» που οδηγεί σταθερά και μάλλον αμετάκλητα, όχι ακόμη αλλά στο εγγύς μέλλον, στην εξίσωση των ρόλων «άνδρας-γυναίκα».
Αυτό, προσωπικά, δεν το θεωρώ αρνητικό, αν και έτσι το κρίνουν όσοι διαπιστώνοντας ότι μάλλον θα είναι αναπόφευκτο το τέλος της κλασικής ανδροκρατίας, θεωρούν ότι εμείς οι αρσενικοί «homo sapiens» καταντήσαμε «ανδρείκελα»…
Παρηγορητικά και, σίγουρα με μια δόση ευγενικής σάτιρας (μπορεί και είναι ευγενική και καλοπροαίρετη η Αριστοφανική ειρωνεία), στους επικριτές αυτούς θα προτείνω να υψώσουμε έναν ανδριάντα στον «πεσόντα Ιππότη» ο οποίος στον ανδρικό του ρόλο συνθέτει με επιτυχία την αντίθεση της βιαιότητας και της πραότητας.
Όσοι έχουν μελετήσει ιστορικά ντοκουμέντα γνωρίζουν ότι για τους Ιππότες εξουσία και βιαιότητα χωρίς κάποια στοιχεία τρυφερότητας συνιστούν κτηνωδία, ενώ, αντίστροφα, έντονη τρυφερότητα και συμπόνοια χωρίς τον ανδρικό δυναμισμό και επιθετικότητα σβήνουν τη «φλόγα» που μας παρέδωσε ο Προμηθέας και την πλήρωσε, όπως τουλάχιστον μας διαβεβαιώνει ο σχετικός αρχαϊκός μύθος, τόσο ακριβά!…
Ακολουθήστε το 
