Χάθηκε η παλιά καλή γεύση

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν από 40-50 χρόνια, τα χωράφια, ο αέρας και η θάλασσα ήταν καθαρά και αμόλυντα. Δεν υπήρχαν οι σημερινές αρρώστιες, ούτε φυτοφάρμακα, ούτε χημικά, ούτε λιπάσματα.

Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Δεν υπήρχε εντατική καλλιέργεια ούτε ποτίσματα μέρα-νύχτα.

Οι αποδόσεις ήταν μικρές σε ποσότητα, αλλά τα προϊόντα αυθεντικά, ασύγκριτα πιο νόστιμα. Αρωματικά, γευστικά, έτρωγες και το ευχαριστιόσουν.

• Έμπαινες μέσα στο μπαχτσέ και μύριζε έντονη ντοματίλα.
• Έφτιαχνες κοτόσουπα αυγολέμονο και η γεύση ήταν έντονη, μοναδική, θεϊκή.
• Έφτιαχνες ιμάμ μπαϊλντί, φασολάκια, μπάμιες, γεμιστά, και ένοιωθες τον παράδεισο της γεύσης. Ακόμα κι ένα πολύ απλό λαδερό φαγητό, λ.χ. πατάτες γιαχνί, ήταν πολύ πιο νόστιμο από τα σημερινά φαγητά με κρέας και καρυκεύματα.
• Έτρωγες απ’ την τσανάκα ολόπαχο χύμα πρόβειο γιαούρτι από τον Οικονομίκο, τον Παπαρώσο και τον Νίτση, και χόρταινε η ψυχή σου.
• Έτρωγες το γιαρμά το ροδάκινο, το πεπόνι την κοντούλα, και ευφραινόσουν υπέροχο άρωμα και μοναδική αυθεντική γεύση.
• Οι ντομάτες ήταν εξωχώραφες, ανάμεσα στις σειρές τα καπνά – όχι θερμοκηπίου.
• Οι κότες ήταν αλανιάρες – όχι ορνιθοτροφείου.
• Τα ψάρια ήταν ελευθέρας βοσκής – όχι ιχθυοτροφείου.

Σήμερα όλα αυτά είναι παρελθόν. Αν ο παραγωγός δεν ραντίσει φάρμακο 10 φορές, το προϊόν θα χαλάσει και θα το χάσει.

Αν δεν ρίξει λίπασμα, αν δεν ποτίζει μέρα – νύχτα δεν θα πάρει κιλά.

Όλα αυτά όμως εξαφάνισαν τη γεύση, τη νοστιμιά.

Μπορεί να έχει ντομάτες χειμώνα – καλοκαίρι, αλλά είναι πανομοιότυπες ένα καλούπι, άνοστες, σκληρές από μέσα και με ίνες, δεν καταλαβαίνεις αν τρως ντομάτα ή κάτι άλλο.

Βλέπεις τις φράουλες, όμορφες σε εμφάνιση και χρώμα, αλλά από γεύση τίποτα. Ούτε πασπαλισμένες με ζάχαρη δεν τρώγονται. Μεγάλες σε μέγεθος, θαρρείς και τις φούσκωσαν ενισχυτικά και χημικά.

Το ίδιο με τα λαχανικά. Αν δεν βάλεις στο φαγητό μπόλικα καρυκεύματα, κύβους ζωμό βοδινού και ενισχυτικά της γεύσης, δεν τρώγεται.

Έτσι όπως πάμε θα καταντήσουμε φαστφουντάδες σαν τους βορειοευρωπαίους και τους Αμερικάνους, που δε δίνουν σημασία, ούτε στο τι τρώνε, ούτε αν αυτό που τρώνε είναι νόστιμο ή όχι.

Απλά και μόνο για να μη πεινάνε – όχι για να απολαύσουν αυτό που τρώνε.