Ως μάχιμη εκπαιδευτικός, παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον την προσπάθεια που καταβάλει η παρούσα κυβέρνηση για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση σε όλους τους χώρους της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Το γεγονός αυτό άλλωστε συνάγεται, άμεσα, από το επικείμενο προς ψήφιση νομοσχέδιο που κατέθεσε στην Βουλή η Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Νίκη Κεραμέως.
Και βεβαίως η επίτευξη του στόχου αυτού αποτελεί -ή τουλάχιστον θα έπρεπε να αποτελεί- βαθειά επιθυμία όχι μόνον όλων των εμπλεκόμενων φορέων της εκπαίδευσης (μαθητών, γονέων, εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης , φοιτητών, καθηγητών Πανεπιστημίων, κ.λ.π.) αλλά κυρίως όλων των στελεχών της εκπαίδευσης. Και αυτό γιατί η εκπαιδευτική διαδικασία μετουσιώνεται σε πράξη μόνον όταν τα στελέχη της εκπαίδευσης κάνουν, αποδεδειγμένα, καλά την δουλειά τους.
Από το πλήθος όμως των ενστάσεων που υποβάλλονται, κάθε χρόνο, από τους εκπαιδευτικούς κατά των αποφάσεων των αρμόδιων κατά τόπων π.χ. Π.Υ.Σ.Δ.Ε., αποδεικνύεται μετά βεβαιότητας ότι κάτι δεν πάει καλά με την λειτουργία των ως άνω συλλογικών οργάνων της εκπαίδευσης. Και το γεγονός αυτό επιδεινώνεται, εξ αιτίας της κείμενης εκπαιδευτικής νομοθεσίας η οποία – εσκεμμένα κατά την γνώμη μου- δεν προβλέπει τον έλεγχο των αποφάσεων, των ως άνω οργάνων, από ιεραρχικά ανώτερες διοικητικές αρχές και εντέλει -γιατί όχι- από όργανα του Υπουργείο Παιδείας , που και άριστα γνωρίζουν την νομοθεσία και αποστασιοποιημένοι από τα εμπλεκόμενα πρόσωπα και τις μεταξύ τους «φιλικές σχέσεις» τελούν.
Άλλωστε, εμμέσως πλην σαφώς, αυτές οι ανεξέλεγκτες διοικητικές πράξεις π.χ. των Π.Υ.Σ.Π.Ε.- Π.Υ.Σ.Δ.Ε. ( εξαιρούμενης της Προσφυγής προς τα Διοικητικά Δικαστήρια, η οποία όμως ως εξαιρετικά χρονοβόρα διαδικασία παραπέμπει στις καλένδες την επίλυση των προβλημάτων) δημιουργεί σε κάθε νοήμονα άνθρωπο την υποψία διαπλοκής των εκάστοτε θεσμικών φορέων με τα κατά τόπους συλλογικά όργανα, με την ανοχή του Υπουργείου Παιδείας, προς εξυπηρέτηση – σε βάθος χρόνου- αμοιβαίων συμφερόντων. Και «ο νοών νοείτω!» Την λογική αυτή ενισχύει επιπλέον και το γεγονός της επανεκλογής επί σειρά ετών των ίδιων προσώπων (αιρετών) στα συνδικαλιστικά όργανα των εκπαιδευτικών, σε βαθμό μάλιστα που τα εν λόγω «αξιώματα» θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε ισόβια, αν δεν μεσολαβούσε η συνταξιοδότηση των ως άνω εκπαιδευτικών.
Και επειδή, αφ’ ενός μεν εμπιστεύομαι ακράδαντα τις προθέσεις της παρούσας ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας , αφ’ ετέρου δε ως ενεργός πολίτης οφείλω να επισημάνω το κενό στο κατατεθέν νομοσχέδιο που ρυθμίζει τις αλλαγές στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, προτείνω -υποθέτω έγκαιρα- την τροποποίηση του ως άνω νομοσχεδίου με διατάξεις που θα καταργούν «το αλάθητο του Πάπα» για τα ως άνω ενδεικτικά αναφερόμενα συλλογικά όργανα , συμπληρώνοντας ότι οι προϋποθέσεις της καλής παρεχόμενης εκπαίδευσης απαιτούν προπάντων την, ελεγχόμενα, νόμιμη λειτουργία όλων των στελεχών της εκπαίδευσης καθώς και των αντίστοιχων κατά τόπους συλλογικών οργάνων αυτής.
της Βιολέττας Μπούσιου
Ακολουθήστε το 
