Το σύστημα υγείας της χώρας μας, η διαφημισμένη αναβάθμισή του, η δωρεάν υγεία, η επάρκεια νοσηλευτικών ιδρυμάτων, η επάρκεια γιατρών, δοκιμάζονται τώρα σε στιγμές πανδημίας.
Ουσιαστικά, ποτέ δεν ήταν στα καλύτερά του το σύστημα υγείας της χώρας μας. Πάντοτε, άκουγες ή είχες προσωπική εμπειρία για καθυστερημένα ραντεβού, για επιλεκτική παροχή υγείας στους έχοντες και κατέχοντας ή τους έχοντες μπάρμπα στην Κορώνη. Τώρα, με την πανδημία, η παραπατούσα υγεία μας, σκόνταψε και κατακρημνίσθηκε. Το ερώτημα είναι γιατί;
Πριν πολλά χρόνια, φιλοξενήθηκα στη Γερμανία από έναν Γερμανό μικροβιολόγο στο σπίτι του μέρες Χριστουγέννων. Ο γιατρός είχε δικό του μικροβιολογικό ιατρείο. Την παραμονή είδα στην εξώπορτα ένα περιπολικό και τον γιατρό να παραλαμβάνει μια τσάντα. Τον ρώτησα τι συμβαίνει και μου απάντησε ότι είναι δια δύο εικοσιτετράωρα γιατρός επιφυλακής για τα τροχαία ατυχήματα και η τσάντα περιείχε οδηγίες και έναν ασύρματο. Συμπλήρωσε ότι η υπηρεσία του αυτή είναι υποχρεωτική για να μπορεί να ασκεί το επάγγελμα του γιατρού.
Πρόσφατα ο φίλος μου γιατρός σε Σουηδικό Νοσοκομείο άλλαξε ειδικότητα και από γενικός γιατρός έγινε νεφρολόγος αφού βεβαίως στο ίδιο Νοσοκομείο εργαζόμενος απέκτησε την ειδικότητα. Μου είπε ότι η Διοίκηση του Νοσοκομείου τον προειδοποίησε ότι αν δεν έπαιρνε αυτή την ειδικότητα θα τον απέλυε.
Στη χώρα μας σε αντίθεση με τις παραπάνω δύο επισημάνσεις, τα Νοσοκομεία πάσχουν από έλλειψη ορισμένων ειδικοτήτων ή ορισμένα επαρχιακά Νοσοκομεία πάσχουν από έλλειψη γιατρών και τώρα τελευταία από γιατρούς εντατικής νοσηλείας.
Το ερώτημα παιδικά απλούστατο. Αφού δεν πηγαίνουν γιατροί σε προκηρύξεις πρόσληψης επαρχιακών Νοσοκομείων γιατί δεν προκηρύσσει διαγωνισμό το Υπουργείο Υγείας και να στείλει τους γιατρούς εκεί που χρειάζονται; Γιατί επιτρέπεται να προκηρύσσονται διαγωνισμοί από Νοσοκομεία για προσωποπαγείς θέσεις, χωρίς κανέναν δικαίωμα μετάθεσης όπου απαιτείται; Γιατί δεν επιτρέπεται η αλλαγή ειδικότητας όχι μόνο με πρωτοβουλία του γιατρού, αλλά με πρωτοβουλία των Αρχών;
Το δεύτερο ερώτημα είναι επίσης για παιδιά. Γιατί δεν υποχρεώνονται οι ιδιώτες γιατροί μια – δύο φορές τον μήνα να ασκούν μια υπηρεσία δημόσιας υγείας σε κάποιο Νοσοκομείο ή Κέντρο Υγείας; Έτσι δεν θα χρειάζονταν ούτε η επιστράτευση.
Το τρίτο ερώτημα περισσότερο απλούστατο. Αφού δεν επιλέγονται απομακρυσμένες περιοχές για κάλυψη των κέντρων υγείας σε νησιά ή στα σύνορα, γιατί δεν υποχρεούνται οι γιατροί μετά την ανάληψη του πτυχίου τους να υπηρετούν υποχρεωτικά μερικά χρόνια στις περιοχές αυτές;
Ουσιαστικά δεν μπορούμε να στελεχώσουμε ιατρεία στις Κυκλάδες, φαντασθείτε να είχαμε και κάποια υπερπόντια κτίση, όπως η Γαλλία, η Δανία, η Ολλανδία, η Αγγλία.
Αποτελεί τουλάχιστον παράλογο επαρχιακά νοσοκομεία να μην έχουν αναισθησιολόγους, δερματολόγους, πνευμονολόγους, παιδίατρους κλπ ενώ σε όλη τη χώρα ακόμα και σε χωρία των είκοσι κατοίκων μπορούμε και έχουμε δασκάλους, Αστυνομικούς, Λιμενικούς, υπαλλήλους του κράτους.
Στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε; Αφού δεν μπορεί ο γιαλός να είναι στραβός με τις εμπειρίες των προβλημάτων υγείας ας καθίσουν οι αρμόδιοι και ας αλλάξουν ότι είναι στραβό και αναχρονιστικό. Με φόβο και χωρίς πάθος. Με συνείδηση καθαρή χωρίς ψηφοθηρίες.
Στις μέρες μας είναι εύκολο να μεταφέρεται η υπευθυνότητα στις πλάτες του Θεού, της μοίρας, της τύχης ή στον γείτονα.
Στον μεσαίωνα έφταιγαν τα άστρα.
Ακολουθήστε το 
