Τον καιρό των παππούδων μας ήταν άγνωστες οι καλοκαιρινές διακοπές.
Δούλευαν 14ωρο επί 6 μέρες την εβδομάδα (και το Σάββατο) σκληρές αγροτικές δουλειές και μόνο την Κυριακή ανέβαιναν στο κάρο με το γαϊδουράκι η το άλογο και σιγά – σιγά, ύστερα από 1-2 ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο έφταναν στην θάλασσα στην παραλία.
Εκεί έστηναν ένα πρόχειρο τσαντίρι με σεντόνι, βουτούσαν για μπάνιο στη θάλασσα, το μεσημέρι έστρωναν καταγής την κουρελού, έτρωγαν τα κεφτεδάκια με ντομάτα, έπιναν κομπόστα η αριγιάνι, και το απογευματάκι πάλι με το κάρο κούτσα – κούτσα μετά από 1-2 ώρες πάλι πίσω στο σπίτι.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.
Ακόμα και οι άνεργοι δικαιούνται κοινωνικό τουρισμό και διακοπές σε όλη την Ελλάδα, σε νησιά και σε πολυτελή ενοικιαζόμενα δωμάτια η ξενοδοχεία με πισίνα.
Η διατροφή είναι πλήρης μπουφές με αστακομακαρονάδα και άλλες νοστιμιές, δροσερά ποτά και επιδόρπια, ενώ το ηλιοβασίλεμα συνοδεύεται με παγωμένο φρέντο εσπρέσο καπουτσίνο.
