Σημεία των καιρών; Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά φαίνεται το πόσο προσωρινή είναι η ζωή. Ζωή χωρίς αύριο τι νόημα έχει; Εξίσου προσωρινό είναι και το φάρμακο. Κατανάλωση! Κι όχι απλά «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε» αλλά κάτι παραπάνω. Όμως αν είναι κανείς ανήλικος και δεν υπάρχει χρηματοδότης τι γίνεται;
Η πιο αρχέγονη δύναμη που διαθέτει ο άνθρωπος είναι η θέληση. Ακόμα και οι πιο ατελείς μορφές ζωής «θέλουν». Ένα φίδι δεν έχει αισθήματα. Ο εγκέφαλός του δεν χωράει τέτοιες πολυτέλειες. Θέλει! Αλλά και τα μωρά αυτό μόνο γνωρίζουν: το να θέλουν. Κι όταν δεν το παίρνουν:
-Ουάααα!
-Βρε καλό μου βρε κακό μου…
-Ουάααα!
Κι αν μεν θέλει φαγητό ή υπάρχει κάποιο πρόβλημα συγχωρεμένο. Αν όμως το καλόμαθε η γιαγιά με σοκολάτες και δεν θέλει φαγητό, τι κάνουμε; Οι παλιοί το άφηναν να κλαίει. Αν ήταν κάτι πιεστικό τότε δεν σταματούσε το κλάμα. Αλλιώς δεν πετύχαινε τίποτε και σταματούσε!.
Όμως οι έφηβοι δεν μπορούν να βάλουν τα κλάματα. Αν διαθέτουν συναίσθημα και λίγη λογική υπάρχει συνεννόηση. Αν όμως συνήθισαν να παίρνουν, θα πάρουν. Έστω και με τη βία. Κι εδώ για πολλούς σταματά η ανάπτυξη. Εξωτερικά μεγαλώνουν αλλά εσωτερικά παραμένουν έφηβοι και μάλιστα κακομαθημένοι κι ενίοτε επαναστατημένοι.
Είναι εκπληκτικό το πόσοι λίγοι ενήλικες υπάρχουν στον κόσμο. Ακόμα και ηλικιωμένοι δεν ενηλικιώθηκαν ποιοτικά. Το μόνο που τους χαρακτηρίζει είναι ένα θρασύδειλο «εγώ» που έμαθε να διατάζει η να λουφάζει.
Στις συμμορίες ανηλίκων το προνόμιο της σκέψης παραχωρείται στον αρχηγό. Τα συναισθήματα είναι αδυναμία. Θέληση χωρίς δύναμη είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Επιτρέπονται μόνα αυτά που δίνουν δύναμη. Μίσος οργή , περιφρόνηση και πάνω από όλα φόβος που τα δημιουργεί. Το μέλος μιας συμμορίας δεν έχει ενοχές. Ανήκει κάπου και συμφωνεί με το άυλο κέντρο αποφάσεων που δημιουργείται προσωρινά. Το ίδιο προσωρινά καταστέλλεται το εγώ και αντικαθίσταται από το «εμείς». Αλλά τότε δεν είναι ομάδα είναι αγέλη είναι η ίδια η αποκτήνωση.
Είναι τα παιδιά αυτά ένοχα; Είναι η πλαστελίνη υπεύθυνη για τη μορφή που της δίνουμε; Πελώρια ερωτήματα για την ανατροφή για την παιδεία, για τα Μ.Μ.Ε, για το περιβάλλον. Οι έφηβοι περισσότερο μιμούνται παρά σκέπτονται. Παριστάνουν τους επαναστάτες και την ίδια στιγμή κοιτούν από το παράθυρο για να δουν τι φορούν οι άλλοι για να μην εκτεθούν. Παρεκτός κι αν κάποιοι φρόντισαν να τους φουσκώσουν το εγώ.
Κώστας Δαλακιουρίδης
Ακολουθήστε το 
