Σαν ζωντανή εικόνα. Κάθε φορά που περνώ από το Εξωκλήσι του Αγίου Μηνά στην είδοδο του Βελβεντού, σαν ζωντανή εικόνα αναδεύει από μέσα μου μνήμες και συγκίνηση από τις ‘’μυστικές’’ Λειτουργίες που τελούσε σ’ αυτό μια φορά το χρόνο, το μήνα Ιούλιο, ο αείμνηστος Εφημέριος και προϊστάμενος της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Βελβεντού π. Αθανάσιος Παλιούρας με καταγωγή από την Ελάτη ‘’για τους φαντάρους μας και το στράτευμα’’, όπως μου έλεγε χαρακτηριστικά, όταν, (έφηβος εγώ τότε, ανεβασμένος στο Αναλόγιο της Κοιμήσεως, δίπλα στον Ψάλτη Γεώργιο Χωλόπουλο, τον πρώτο μου δάσκαλο της ψαλτικής τέχνης) με καλούσε ως ψάλτη για να τελέσει Ιούλιο μήνα, κάθε χρόνο, ‘’μυστική’’ Λειτουργία στον Άγιο Μηνά, ‘’για τους φαντάρους μας και το στράτευμα’’, όπως έλεγε.
Μα, γιατί ‘’μυστική’’, πάτερ, και όχι φανερή; τον ρώτησα μια φορά. Μου εξήγησε – απάντησε με ύφος σοβαρό και πράο μοτίβο: ‘’Μυστική είναι για μας, για το Θεό είναι φανερή. Για να πάει η Χάρη Του παντού, σε όλους τους φαντάρους, να μην αποκλείεται κανένας. Το κάνω αυτό από την πρώτη ημέρα της χειροτονίας μου. Μια μυστική Λειτουργία το χρόνο για τους φαντάρους μας, είναι παιδιά μας!’’.
Ευθυτενής, σοβαρός, ιεροπρεπής ο π. Αθανάσιος ετοίμαζε την Προσκομιδή, έψαλλα το Απολυτίκιο της ημέρας, έφηβος εγώ, ως ψάλτης. ‘’Ευλογημένη η Βασιλεία…’’ και όλα τα λοιπά. Μόνοι στο Εξωκλήσι. Αλλά, όχι. Είχα την αίσθηση ότι ζωντάνευε και η μορφή του Αγίου Μηνά από τις καπνισμένες τοιχογραφίες και από τις εικόνες. Και μαζί του ζωντάνευαν και συλλειτουργούσαν και οι παλιοί παπάδες του Βελβεντού, όλοι αυτοί, που εγώ δεν πρόλαβα να δω, ότι συνέβαλλαν και αυτοί στο λειτουργικό αίτημα του παπα-Θανάση Παλιούρα ‘’για τους φαντάρους μας και το στράτευμα, χωρίς να αποκλείεται κανένας’’. Έτσι ένιωθα. Και ήταν υπέροχο αυτό το αίσθημα.
Τον Ιούλιο του ΄77 με φώναξε από την Αιανή (ήμουν νέος παπάς και εφημέριος Αιανής τότε) και ήρθα. ‘’Σε κάλεσα για τη ‘’μυστική’’ Λειτουργία στον Άγιο Μηνά για τους φαντάρους μας και το στράτευμα. Μόνο που τώρα θα γίνει αλλιώς. Εσύ θα λειτουργήσεις, εγώ θα ψάλω’’, μου είπε ο αείμνηστος – ευθυτενής, σοβαρός, πράος και γλυκομίλητος προς όλους, παπα-Αθανάσιος Παλιούρας. Γένοιτο. Πήρα ‘’καιρό’’, ντύθηκα τα άμφια, έκανα Προσκομιδή και λειτουργήσαμε, ‘’μυστικά’’ για τους ανθρώπους, φανερά στο Θεό, στον Άγιο Μηνά Βελβεντού. Ιούλιος του 1977. Υγεία και ειρήνη στο στράτευμα πάντα! Πατρίδα ελεύθερη και δίκαιη! Καλή ανάσταση!, παπα-Αθανάσιε Παλιούρα.
Θυμάμαι και την επίπεδη φωνή του. Ήταν μόνιμα σταθερή σε όλη τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας στον φυσικό φθόγγο Γα. Μου είχε μάθει δε, ο δάσκαλός μου (Γ. Χ.) πώς να σχηματίζω από τον φθόγγο Γα, τη φυσική κλίμακα του Νη για να ψάλλω τα ‘’Κύριε ελέησον’’ του Αθανάσιου Καραμάνη (τα μαθήματά του έψαλλε σχεδόν πάντα στις Λειτουργίες στην Κοίμηση Βελβεντού ο ψάλτης Γ. Χωλόπουλος, αν και μαθητής του Χρύσανθου Θεοδοσόπουλου) σε ήχο πλάγιο του τετάρτου. Πιστεύω ότι τα κατάφερνα αρκετά καλά. Τον φθόγγο Γα του παπα-Θανάση τον έφτιαχνα Δι. Και προχωρούσαμε έτσι τη Λειτουργία. Απλά, ήρεμα και ειρηνικά.
Από την αρχή της δεκαετίας του ’70, ας γίνει τώρα, στα 2025, φανερή η ‘’μυστική’’ Λειτουργία, μια φορά το χρόνο, τον Ιούλιο μήνα, ‘’για τους φαντάρους μας και το στράτευμα’’ από τον παπα-Αθανάσιο Παλιούρα. Ήταν ευγενής, πράος. Το λόγιο δε, που του ταιριάζει είναι ο Μακαρισμός του Χριστού: ‘’Μακάριοι οι πραείς’’.
Δεν (πρέπει να) το ξεχνάμε. Από το μικρό, ιστορικό Εξωκλήσι του Αγίου Μηνά στην είσοδο-έξοδο του Βελβεντού, μας κατευοδώνει και μας υποδέχεται, ακατάπαυστα, κάθε φορά, όλο το χρόνο, μέρα και νύχτα, ο Άγιος Μηνάς. Μεγάλη η Χάρη του.
Του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα
Ακολουθήστε το 
