Ναι, σ’ αυτόν τον έρμο Τόπο που τα σπλάχνα του έγιναν η ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ζωή της Ελλάδας και η ΓΗ του πλέον, Κρανίου Τόπος. Αυτόν τον Τόπο «Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες» κυκλώνουν, σ’ ότι απόμεινε από τη ΓΗ του, απ’ τον ΑΕΡΑ του κι’ απ’ τους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ του.
Θα ήθελα για λίγο ν’ αναλογιστούμε την ευθύνη που έχουμε απέναντι στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας, στα παιδιά των παιδιών μας, στις γενιές που θ’ ακολουθήσουν, για το πόσο υπεύθυνοι Πολίτες είμαστε. Πόσο χρηστοί και ευγνώμονες φανήκαμε σ’ αυτά τα χώματα, που κάποτε άνθιζε η προκοπή των ανθρώπων συμφιλιωμένη με το πανέμορφο φυσικό περιβάλλον. Πόσο σεβαστήκαμε τον πλούτο που απλόχερα μας χάρισε σε ενέργεια, σε πλουσιοπάροχα αμειβόμενη εργασία χιλιάδων εργαζομένων, σε ανάπτυξη δεκάδων επαγγελμάτων, σε κοινωνική ενίσχυση, σε…, σε…, σε ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ευρωστία της περιοχής.
Ακόμα κι’ όταν οι αφιλτράριστες καμινάδες θόλωναν το καθαρό γαλάζιο του ουρανού, οι ανοχές μας περίσσευαν. Είχαμε αποδεχτεί ότι, το όποιο κόστος της υγείας μας, έχει αντίκρισμα στα αγαθά της ζωής μας. Μέσα από αυτή την αντιπαροχή της «εκταμίευσης» ανεχτήκαμε να συμβιβαστούμε και να κτίσουμε τα όνειρά μας στους ορίζοντες που άνοιγε η ενεργειακή πολιτική της Χώρας, από τον Λιγνίτη μας. Δεν υπολογίσαμε ποτέ τον πλούτο που παρείχαμε στην Επικράτεια απαιτώντας ένα αντίτιμο, μια πρόνοια, για τους κατοίκους του λεκανοπεδίου μας, όταν θα ερχόταν το τέλος της λιγνιτικής περιόδου. Μόνο η αείμνηστη Βάσω Παπανδρέου, χορήγησε ένα 2% αν καλά θυμάμαι, ως ανταποδοτικό τέλος για την περιοχή. Αλλιώς, εμείς καβάλα στην «εξαργύρωση», τα δίναμε όλα «για την Ελλάδα ρε γαμώτο».
Κι’ αν έρθουν μέρες δύσκολες κι’ αν έρθουν μέρες μαύρες, ποτέ δεν το σκεφτήκαμε. Και ήρθανε μέρες δύσκολες και ήρθανε μέρες μαύρες και είδαμε τις οικονομίες μας να καταρρέουν και είδαμε τα μαγαζιά να κλείνουν και είδαμε τον κόσμο να ξενιτεύεται και τότε καταλάβαμε πως όλη ετούτη η θυσία δεν αγγίζει την Πολιτεία. Μάλιστα όχι μόνο δεν την αγγίζει η θυσία αυτού του Τόπου, αλλά δεν σταματάει και πουθενά. Αφού πήρανε τι πήρανε από το υπέδαφος, τώρα αλώνουν και την επιφάνεια. Έτσι γεμίσαμε τους λόφους και τις πλαγιές με φωτοβολταϊκά και τις κορυφές με ανεμογεννήτριες, αλλοιώνοντας τις φυσικές ομορφιές που είχαν απομείνει. Τώρα πως γίνεται ενώ ο ήλιος και ο αέρας δεν μας χρεώνουν τίποτα, εμείς να πληρώνουμε τον κιλοβατώρα πιο ακριβά κι’ από τις χώρες που δεν έχουν ήλιο; Είναι ένα ερώτημα.
Αυτά συμβαίνουν στη χώρα όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα κι’ ας μην ευδοκιμούν εσπεριδοειδή. Τα «άνθη του κακού» όμως, πολλαπλασιάζονται το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο. Σαν να μην μας έφταναν τα παραπάνω, κάποιοι είχαν την έμπνευση να μετατρέψουν αυτόν τον κτυπημένο Τόπο χωρίς σεβασμό και χωρίς οίκτο προς τους κατοίκους του, σ’ ένα απέραντο σκουπιδοτενεκέ. Επιλέχτηκε η περιοχή μας ως μία από τις έξι μονάδες καύσης απορριμμάτων. Θα δεχόμαστε δηλαδή απ’ ότι λένε, όλα τα σκουπίδια της Δυτικής Μακεδονίας, της Κεντρικής Μακεδονίας (Θεσσαλονίκης), Ηπείρου, Θεσσαλίας και Κέρκυρας. Το σκέφτεστε; Τι κι’ αν φωνάζουν οι επιστήμονες ότι η καύση θα φέρει στην ατμόσφαιρα Διοξίνες που είναι πολύ επικίνδυνες ουσίες. Ότι θα απελευθερώσει βαρέα μέταλλα και αιωρούμενα σωματίδια που ευθύνονται για αναπνευστικά προβλήματα, για καρδιαγγειακές παθήσεις και για καρκίνους. Τίποτα…
«Φωνή βοώντος εν τη ερήμω» για την εξουσία και τους κατοίκους με ΧΑΛΑΡΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ… Τελειώσαμε… Ακόμα και αν υπάρχουμε, δεν αξιολογούμαστε ως ευνομούμενοι Πολίτες. Κρίμα, πίστευα ότι αξίζαμε κάτι περισσότερο σ’ αυτόν τον Τόπο του θυσιαστηρίου. Στο νου, μου έρχονται οι υπέροχοι στίχοι της Ρεβέκας Ρούση με τη φωνή της Άλκιστης Πρωτοψάλτη και με μια μικρή παράφραση δική μου: «Τελειώσαμε/ ότι είχαμε να δώσουμε το δώσαμε/ Τελειώσαμε/ βρεθήκαμε, χαθήκαμε ματώσαμε/ Τελειώσαμε/ ότι είχαμε να σώσουμε δε σώσαμε/ τον Τόπο μας αλώσανε, προδώσαμε/ Τελειώσαμε… Τελειώσαμε…
Μαγκλάρας Βασίλης 9/10/2025
magklarasvas@yahoo.gr
Ακολουθήστε το 
