Μια φορά δύο μαστόρια οικοδόμοι αναζητούσαν έναν εργάτη για να κάνουν μια επισκευή σε μια κατοικία.
Του Κων/νου Τζέκη
Στην πλατεία του χωριού βρήκαν έναν νεαρό καθισμένο σε πέντε- έξη καρέκλες να απολαμβάνει τον φραπέ του.
-Έρχεσαι για δουλειά σε μια οικοδομή; Ρωτάει ο αρχιμάστορας.
– Και τι δουλειά θα κάνω; Ρωτάει ο νεαρός.
– Ά τίποτα σπουδαίο. Απαντά δεύτερος μάστορας. Θα μας φέρνεις λίγο λάσπη και θα κάαααθεσαι. Μετά θα μας φέρνεις λίγα τούβλα και θα κάαααθεσαι. Θα μας φέρνεις καρφιά και θα κάαααθεσαι. Θα μας κουβαλάς άμμο και θα κάαααθεσαι.
Μέτρησε ο νεαρός τα πλεονεκτήματα της προσφοράς εργασίας και αποφάσισε να συμφωνήσει.
Στο γιαπί συνεχώς τον είχαν στην πρίζα και ο νεαρός καλομαθημένος καθώς ήταν τα έφτυσε.
Άρχισε να βρίζει τα εργαλεία τους, γ..μώ το σκεπάρνι σας, γ..μώ το φτιάρι σας, γ..μώ τον άμμο σας και στο τέλος τα κλώτσησε όλα και έφυγε.
Όμως σε λίγο ξαναγύρισε και τα μαστόρια αναθάρρησαν νομίζοντας ότι μετάνιωσε. Αποφάσισαν να μην τον μαλώσουν και να κάνουν τον ψόφιο κοριό για να περάσει η μέρα.
Ο νεαρός μόλις πλησίασε τους ρώτησε πως λέγεται ο σπάγκος που στην άκρη του έχουν δεμένο ένα σίδερο. Αυτοί απάντησαν ότι λέγεται ζύγι και ο νεαρός είπε, γ…μώ και το ζύγι και έφυγε οριστικά πλέον.
Το παραπάνω ανέκδοτο μου θυμίζει την περίοδο που ζούμε, τώρα κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης. Όλοι μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια., ότι θα καταργήσουμε τη δουλειά και θα καθόοοομαστε, θα την αντικαταστήσουμε δεν ξέρω με τι άλλο, ότι θα πάρουμε πίσω τα κλεμμένα και τις συντάξεις μας ολόκληρες, ότι θα πάρουμε δέκα τρεις, δέκα τέσσερις, μπορεί και παραπάνω συντάξεις και ότι θα ζούμε χωρίς δουλειά και χωρίς κόπο, ζωή χαρισάμενη. Σαν τους γιαλατζή γεωργούς που σαν ποντικοί βρήκαν τρύπες σε ένα σάπιο και δυσώδες σύστημα επιχορηγήσεων και βάλθηκαν να τα οικονομήσουν με απάτες και ψευδείς δηλώσεις που τις υπέβαλαν σε υπαλλήλους αόμματους, τυφλούς και συγχρόνως ανοιχτομάτηδες!!!
Κανείς δεν μας λέει πόσο δύσκολα θα περάσουμε, πόσο θα σκύψουμε, πόσο θα μας πονέσει, πόση αγωνία και αβεβαιότητα θα ζήσουμε σε μια Ευρώπη που παραπαίει ανάμεσα σε ψευδοϊδεολογίες με ανίκανους, αναποφάσιστους μικρόνοες και εμπαθείς πολιτικούς.
Κανείς δεν μας λέει ότι πρέπει να εργασθούμε, να κουραστούμε, να δουλέψουμε κι αυτοί θα κάνουν ότι απαιτείται για να μας εξασφαλίσουν ένα ασφαλές, ήρεμο, δίκαιο και προπάντων περιβάλλον υγείας με προοπτικές για τα παιδιά μας. Με την ευκαιρία αυτή, όλοι αποδίδουν το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας σε οικονομικές δυσκολίες. Όμως είναι αλήθεια;
Μετά τους πολέμους από το ’50 και μετά τα χωριά ήταν γεμάτα παιδιά και οι άνθρωποι δεν είχαν να φάνε, να ντυθούν, να στείλουν τα παιδιά τους για σπουδές, όχι στο εξωτερικό αλλά σε διπλανή κωμόπολη. Μήπως δεν είναι ή δεν είναι στο μέγεθος που αναφέρεται από τους «ειδικούς» – Θεέ μου έχασα το μέτρημα αυτών των ατελείωτων μυαλοπώληδων- αλλά ο τρόπος ζωής των νέων μας; Γνωρίζω νέους που έχουν να φάνε αλλά αρνούνται τον γάμο. Μήπως εμείς οι παντρεμένοι τους απογοητεύουμε; Μήπως τα παραδείγματα εγωιστικών γονέων με ανυποχώρητες και άκαμπτες ιδέες τους απογοήτευσαν;
Τελικά ας ετοιμαστούμε να τους πούμε σε λίγο ό,τι τους είπε και ο νεαρός της οικοδομής, γιατί με το μυαλό που κουβαλάνε οι πολιτικοί μας, μάλλον ακουστικά αγοράζουν για να μην ακούσουν τις βρισιές μας.
(Η λέξη φενάκη στην κυριολεξία σημαίνει περούκα, αλλά χρησιμοποιείται και μεταφορικά και υποδηλώνει την ψευτιά, την εξαπάτηση, την παραπλάνηση, την απάτη).
Ακολουθήστε το 
