Ο Γέροντας Γεώργιος Αλευράς στην τελευταία ομιλία του με θέμα : «Υπάρχουν και σήμερα Έλληνες Πατριώτες» είπε ότι ο διάβολος μας ωθεί στην εξομολόγηση για να μας γεμίζει ενοχές. Γι αυτό να λέμε, άσε θα πάω αργότερα για εξομολόγηση, άσε να μαζευτούν πιο πολλές αμαρτίες και πάω κλπ. Δηλαδή μ’ ένα αμέριμνο στυλ, με μια χαλαρότητα.
του Χαράλαμπου Παπαδόπουλου
Και όμως, αυτά που είπε ο Γέροντας Γεώργιος με πρώτη ματιά έρχονται σε αντίθεση μ’ αυτά που διδάσκουν τ’ ασκητικά μας βιβλία, τα οποία λένε, τρέξε αμέσως στην εξομολόγηση, μη το αναβάλλεις καθόλου, συχνά στον Εξομολόγο και παρόμοια. Αυτά ακριβώς μας δίδασκαν και στην Χριστιανική Φοιτητική Δράση οι θεολόγοι της Θρησκευτικής οργάνωσης και εγώ φυσικά τα εφάρμοζα πιστά. Έτρεχα συνεχώς στον Εξομολόγο.
Θα πείτε δεν βλέπουμε κανένα πρόβλημα, εφάρμοζες αυτά που διδάσκει η Εκκλησία μας. Και εγώ έτσι νόμιζα. Ναι αλλά, δεν φαντάστηκα ότι θα γινόταν αυτό που είπε ο Γέροντας Γεώργιος. Ο διάβολος εκμεταλλευόταν αυτό το συνεχές πάνε έλα στον Εξομολόγο, για να με γεμίσει ενοχές. Το μυαλό μου γύριζε διαρκώς γύρω από τις αμαρτίες που έκαμνα, και μούλεγε ετοιμάσου να τις ξανακάνεις και να τρέξεις στον Εξομολόγο. Να μη σας πω, ότι όταν ήμουν νέος μου ψιθύριζε στο αυτί κάνε πάλι την αμαρτία, για να έχεις να πεις κάτι στην εξομολόγηση. Δηλαδή το σωτήριο μυστήριο της Εκκλησίας κατάληξε να είναι μεγάλος βοηθός του διαβόλου !
Ενώ οι συμφοιτητές μου έκαμναν ότι αμαρτίες ήθελαν και ήταν και χαρούμενοι, εγώ ήμουν ένας «αγωνιστής» κατσουφιασμένος. Αν είχα λίγο τσαγανό θα έλεγα, άντε στο καλό και η Πίστη σας και οι αμαρτίες σας, προτιμώ να είμαι χαρούμενος και ανάλαφρος όπως οι άλλοι. Καλύτερα έτσι να ζούσα, παρά με την «υποχρεωτική» εξομολόγηση. Μ’ αυτά τα «υποχρεωτικά» γίναμε ξενέρωτοι Χριστιανοί και φτάσαμε να γίνουμε το άχρηστο αλάτι που έλεγε ο Χριστός.
Η μεγάλη αγία Μαρία η Αιγυπτία 47 χρόνια μετανοούσε στην έρημο, και μόνο 1 φορά εξομολογήθηκε, πριν πεθάνει, στον άγιο Ζωσιμά. Εμάς μας βάζει ο Πονηρός τρεις την ώρα να τρέχουμε να εξομολογούμαστε, αλλά μας εμποδίζει ν’ αλλάξουμε τρόπο ζωής, δηλαδή να μετανοήσουμε. Επομένως τι τρέχουμε και λέμε ; Τα ίδια και τα ίδια, όχι επειδή πραγματικά πονάμε που λυπήσαμε τον Θεό, αλλά για να καθησυχάσουμε τον εαυτό μας, ότι πάμε καλά αφού εξομολογούμαστε.
Εδώ όμως παραμονεύει ένας κίνδυνος. Αφού συνέχεια τρέχουμε στον Εξομολόγο και μας συμβουλεύει, άρα μπορεί να μας μπει η ιδέα ότι αυτός έχει την ευθύνη της ζωής μας. Αφήστε που συνεχώς λέγεται «όταν κάμνουμε υπακοή ο Εξομολόγος θα δώσει λόγο στον Θεό για εμάς». Όλα τα έχουμε μπερδέψει και τα κάναμε όπως βολεύουν στην τεμπελιά μας.
Έχω βαρεθεί ν’ ακούω, να είστε εξομολογημένοι επειδή ξαφνικά μπορεί να σας βρει ο θάνατος και να χαθείτε. Και όλα αυτά με άγχος, με αγωνία, με κατσουφιά, με φόβο. Ωραίοι Χριστιανοί είμαστε. Μετά απορούμε που μας βλέπουν οι άλλοι και φεύγουν μακριά από την Εκκλησία για να μη γίνουν σαν κι εμάς.
Πριν την περίοδο του κορονοϊού συμμετείχα σε Παιδαγωγικό Συνέδριο που γινόταν υπό την αιγίδα της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης και οργανωτής ήταν ο «Μέγας Βασίλειος» (σύλλογος του «Σωτήρα»). Στο τέλος μας μοίρασαν μια εικονίτσα που έγραφε από πίσω : «Ο Χριστιανός είναι υποχρεωμένος να είναι χαρούμενος». Δυστυχώς με τέτοιες χαζομάρες έχασα τζάμπα εμπειρίες ζωής στα 10 χρόνια που ήμουν στην Χριστιανική Φοιτητική Δράση. Καλύτερα στο πεζοδρόμιο να ζούσα, που λέει και ο Καζαντζίδης, παρά μ’ αυτές τις «υποχρεωτικές χαρές». Τουλάχιστον στο πεζοδρόμιο θα ήμουν αληθινός.
Το ξέρετε ότι ακόμα και να πεθάνει ο άνθρωπος μπορεί να εξομολογηθεί ; Αποκλείεται λέτε. Και όμως ο άγιος Γέροντας Ευφραίμ της Αριζόνας έλεγε μια ιστορία : Μια γυναίκα αγαπούσε πολύ την Παναγία και κάθε μέρα διάβαζε τους Χαιρετισμούς της. Η γυναίκα είχε κάνει έκτρωση και από την ντροπή της δεν το είχε πει ποτέ στην εξομολόγηση. Πέθανε ξαφνικά και τα δαιμόνια, με τόσο μεγάλη αμαρτία ανεξομολόγητη, απαιτούσαν να πάρουν την ψυχή της. Αυτή όμως επικαλείτο την Παναγία που τόσο αγαπούσε, και η Παναγία μεσίτευσε στον Υιό της να την βοηθήσει.
Επειδή όμως «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια», ο Χριστός επέτρεψε να επιστραφεί η ψυχή της στο σώμα για να εξομολογηθεί την αμαρτία. Η ταφή της είχε καθυστερήσει επειδή περίμεναν την αδελφή της από την Αυστραλία. Εκεί λοιπόν που την έκλαιγαν μέσα στο φέρετρο, άνοιξε τα μάτια και τρομοκρατήθηκαν όλοι. Και τους λέει : «ησυχάστε και φέρτε μου έναν παπά να εξομολογηθώ». Πράγματι, εξομολογήθηκε την αμαρτία και ξαναπέθανε.
Λέει συχνά ο Γέροντας Γεώργιος, μια είναι η αμαρτία μας, ότι δεν τηρούμε την πρώτη εντολή : «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου». Έτσι να εξομολογούμαστε, λέει ο ίδιος, «Πάτερ, ξέπεσα από την αγάπη μου στον Χριστό κι έκανα, αυτό κι αυτό κι αυτό». Μας τα σβήνει ο Θεός και η ζωή συνεχίζεται.
Έ όχι και να μας γεμίζει ενοχές ο παμπόνηρος, την ώρα που με τέτοιο Θεό που έχουμε πρέπει να είμαστε βασιλιάδες.
Ακολουθήστε το 
