Η ευρύτερη οικογένειά του ανέδειξε πολλούς ιερείς, όπως ο παπα-Μανώλης, που λειτουργούσε στην Κοζάνη (τον γνωρίσαμε κι εμείς).Ο Παναγιώτης μεγάλωσε στο περιβάλλον της εκκλησίας, μυήθηκε νεόθεν στην Ορθοδοξία και σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.
Διορίστηκε αρχικά στα Σέρβια, υπηρέτησε κατόπιν στο Τσοτύλι, στην Εμπορική σχολή Κοζάνης, στο Βαλταδώρειο Γυμνάσιο ως καθηγητής θεολογίας (1980-1989),1990-1992 στο Καπνοχώρι Κοζάνης ως Δ/ντής και στη συνέχεια επανήλθε στο Βαλταδώρειο 1992-1997 ως Δ/ντης και αποχώρησε λόγω ηλικίας συνταξιοδοτούμενος . Το 1998 εξέδωσε το βιβλίο για το Βαλταδώρειο. Νυμφεύθηκε τη Μαρία Σιώζου, της γνωστής οικογένειας. Ο πατέρας της ήταν δάσκαλος και επιθεωρητής στοιχειώδους εκπαιδεύσεως, καθώς και ο αδελφός της Γιώργος Δάσκαλος και σύμβουλος. (Γνωριζόμασταν) .
Το ζεύγος δημιούργησε μια θαυμάσια οικογένεια. Απέκτησαν δυο τέκνα: τον Ζήνων , δικηγόρο, και τον Θανάση, πολιτικό μηχανικό, ο οποίος έχει σύζυγο την Ελένη Βασιλειάδου, που έχει σπουδάσει Νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (τον παππού της Γιάννη Βαλταδώρο τον είχα εξάδελφο). Ο Θανάσης και η Ελένη απέκτησαν δύο τέκνα: τον Παναγιώτη (φέρει το όνομα του παππού του, o Παναγιώτης, είναι φοιτητής στην Ολλανδία), καθώς και μία θυγατέρα, μαθήτρια. Ο αείμνηστος σεβάσμιος φίλος μας Παναγιώτης ήταν σεμνός και πράος άνθρωπος, πολύ καλός συζητητής, καλοκάγαθος, ταπεινός και πρόσχαρος, με πολιτισμένη συμπεριφορά.
Είχε αγάπη για τον τόπο και ασχολήθηκε με την τοπική ιστορία. Όταν υπηρετούσε στο Βαλταδώρειο, ενδιαφέρθηκε για την ιστορία του Βαλταδωρείου, το οποίο ανηγέρθη με χορηγία των ευεργετών αδελφών Λάμπρου και Βασιλείου Βαλταδώρου περί το 1899-1900. Έτσι, ο αείμνηστος Παναγιώτης συνέγραψε βιβλίο για την ιστορία του και τα πεπραγμένα αυτού κατά την περίοδο1990-1998, με τίτλο: «Ιστορία του Βαλταδωρείου Γυμνασίου Κοζάνης» (Κοζάνη1998). Στο σημαντικό αυτό έργο για το Βαλταδώρειο (ο αείμνηστος το αποκαλεί «Ιερό τέμενος των γραμμάτων και της παιδείας») αναφέρει πολλές λεπτομέρειες, ενώ παραθέτει και τα ονόματα των καθηγητών που δίδαξαν καθώς και των μαθητών που φοίτησαν σε αυτό, εκτός από τις άλλες δραστηριότητες του σχολείου κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του.
Εν είδη παρενθέσεως να προσθέσω ότι κατά τη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα τοποθετούσαν στο υπόγειο του Βαλταδωρείου όπλα. Μάλιστα, ο φύλακας Μαμάτσιος άναβε στο γραφείο μία μικρή γκαζόλαμπα, για να νομίζουν ότι κάποιος καθηγητής εργάζεται και το βράδυ (την πληροφορία αυτή έχω από τον γαμβρό του Μαμάτσιου Λουκά Κορκά , που ήταν θείος μου) Η πνευματική παραγωγή του Παναγιώτη συνεχίστηκε. Συγγράφει βιβλίο για το ιστορικό χωριό του, την Καισαρειά, με τίτλο: «Καισαρειά, ένας ιστορικός οικισμός της Δυτικής Μακεδονίας» (Κοζάνη 2002).
Το βιβλίο αποτελείται από 15 κεφάλαια, που περιέχουν μια ιστορική διαδρομή από τους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους έως το 2002. Στο βιβλίο αποθησαύρισε στοιχεία για την ένδοξη ιστορία και τον πολιτισμό της αρχαίας Καισαρειάς, αλλά και για τα μοναστήρια της περιοχής και την προσφορά τους στον Ελληνισμό. «Μας συγκίνησε η αναφορά στο βιβλίο της Καισαριάς για τον Γεώργιο Σαλταπήδα αρματολό και ήρωα με μεγάλη δράση στην περιοχή μας κυνηγημένος από τον Αλή Πασά. Έπεσε μαχόμενος στο μεσοχώρι Καισαρειάς Ήταν κουνιάδος του Γ. Πλιάκη, προπάππου μου, που είχε έρθει από την περιοχή του Σουλίου για να αποφύγει τον Αλή Πασά.» το ίδιο έκανε και ο Σαλταπήδας, με τη δράση του, κυκλοφόρησε δημοτικό τραγούδι, Τιμώ τη μνήμη τους.
Ο αείμνηστος φίλος Παναγιώτης , έχει γράψει πολλές επιφυλλίδες. Μία από αυτές έγραψε ως συνταξιούχος πλέον, με τίτλο «Η διαχρονική αξία του έργου του Πλουτάρχου περί παίδων αγωγής» (το 2002), ένα δίδαγμα για τους νέους. Τέλος, δεν σταματούσε να γράφει και θέματα μοναστηριών, όπως είναι η Ιστορική Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας Ιλαρίωνος.
Ό,τι έγραφε μου το προσέφερε με πολύ ευγενική διάθεση. Ήταν εμβριθής επιστήμονας, διδάσκοντας και με τα γραπτά του, συμβάλλοντας έτσι στην πολιτιστική πρόοδο της κοινωνίας. Συνυφασμένος με το χωριό του, έκτισε στην Καισαρειά οίκο- εστία ανάπαυσης και ηρεμίας, δεχόμενος την αύρα του Αλιάκμονα ποταμού και ανανεώνοντας το πνεύμα του.
Μάλιστα, με είχε προσκαλέσει και τον επισκέφθηκα στην Καισαρειά. Δεν έμενε αδιάφορος για τα κοινωνικά θέματα. Έτσι, μετείχε στις διοικήσεις του Ερυθρού Σταυρού, στον σύλλογο «Τσιαρτσιαμπάς-Αλιάκμων» (εκεί ανήκει και το χωριό του) και στο Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Κοζάνης. Αείμνηστε φίλε Παναγιώτη, πορεύσου στην αιωνιότητα της ζωής και της ιστορίας. Ο Κύριος να σε εντάξει στον χώρο των αγγέλων, η γη της Κοζάνης που δέχτηκε το σκήνωμά σου να είναι απαλή και δροσερή, οι ψαλμοί της εκκλησίας να σε συνοδεύουν. Θα θυμόμαστε πάντοτε την ευχάριστη διάθεσή σου με τις ωραίες συζητήσεις. Ο Κύριος να απαλαίνει τον πόνο της οικογενείας και των φίλων σου . Η μνήμη σου Αιώνια .
Γιάννης Κορκάς.
Ακολουθήστε το 
