Το πουλάκι αυτό όταν είδε το δάσος να καίγεται πέταξε στο πιο κοντινό ρυάκι και επέστρεφε κάθε φορά με μια στάλα νερό στο ράμφος του, που την έριχνε για να σβήσει τη φωτιά.
του Κων/νου Τζέκη
Τα υπόλοιπα ζώα ανάμεσά τους και ο ελέφαντας με τη χοντρή σαν πυροσβεστική αντλία προβοσκίδα του, στέκονταν απορημένα και το κοιτούσαν, άλλα γελώντας μαζί του και άλλα απλά προτρέποντάς το να αφήσει τους ηρωισμούς και να κάνει ότι και εκείνα. Δηλαδή τίποτε. Τότε εκείνο τους είπε; «Εγώ κάνω ότι μπορώ».
Αυτό ακριβώς μπορούμε να κάνουμε για τη μικρή στιγμή μέσα στην αιωνιότητα, που βρισκόμαστε σ’ αυτόν τον πλανήτη, σ’ αυτήν την πολύπαθη χώρα μας. Να γίνουμε τα μικρά κολυμπρί στην κοινότητά μας.
Από την άλλη γνωρίζουμε τι κάνουν τα δέντρα. Καθαρίζουν τον αέρα που αναπνέουμε. Ίσως όμως δεν γνωρίζουμε ότι για τον καθένα από μας χρειάζονται δέκα δέντρα. Αν δεν έχουμε φυτέψει λοιπόν δέκα δέντρα μέχρι σήμερα σημαίνει πως κλέβουμε τον αέρα κάποιου άλλου. Ας ξεκινήσουμε την επανάσταση φυτεύοντας φυτά και δέντρα στα μπαλκόνια, στις αυλές στους κήπους μας. Αυτή είναι μια επανάσταση.
Αυτοί που έχουν κοινή πορεία, αγάπη και σεβασμό στη φύση, θα πρέπει κάθε φορά να το δείχνουν με πράξεις γιατί στην κυριολεξία αυτό είναι «πολιτική προστασία».
Τώρα και με την ερμηνεία του όρου, η πολιτική προστασία αποβλέπει στην προστασία των ατόμων, των ομάδων ή κοινοτήτων από φυσικές ή ανθρωπογενείς καταστροφές ταχείας ή βραδείας εξέλιξης .Οι καταστροφές μπορεί να είναι τεχνολογικές , βιολογικές, χημικές ή πυρηνικές και άλλου είδους που μπορεί να προκληθούν κατά τη διάρκεια ειρηνικής περιόδου, προκαλώντας καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης.
Κατά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το επίκεντρο της πολιτικής προστασίας είχε στραφεί πλέον σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και καταστροφών, και λιγότερο στη προστασία και άμυνα στρατιωτικών επιθέσεων. Η νέα της έννοια, περιγράφεται από μια σειρά από όρους, καθένας από τους οποίους έχει τη δική του σημασία. Όπως σχέδια και προγράμματα πρόληψης, διαχείριση κρίσεων, διαχείριση καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης, ετοιμότητα αντιμετώπισης εκτάκτων περιστατικών, σχέδια αντιμετώπισης και αποκατάστασης.
Σε ορισμένες χώρες, η πολιτική προστασία θεωρείται ως ένα βασικό μέρος της «συνολικής άμυνας» του κράτους.
Στη χώρα μας όλοι αγαπάμε τη φύση και λατρεύουμε τα ζώα, όταν μας είναι στραμμένα επάνω μας βλέμματα, αλλά στην πράξη μάλλον αδιαφορούμε για το περιβάλλον.
Σκουπιδότοποι παντού. Αδυναμία των Δήμων να φτιάξουν υποδομές εκμετάλλευσης των σκουπιδιών. Παραλίες και θάλασσες γεμάτες πλαστικά και απορρίμματα. Είδηση το καλοκαίρι ο τουρίστας που συγκέντρωσε ένα φορτηγό σκουπίδια από παραλίας της Χαλκιδικής. Όμως θα έπρεπε να είναι είδηση ότι ο τουρίστας δεν βρήκε ούτε οδοντογλυφίδα σε δημόσιο χώρο.
Παντού εκμετάλλευση της φύσης, βιασμός της και ανελέητη εξαφάνισή της.
Ύστερα το κλάμα. Πολύ κλάμα. Συμπάθεια και αλτρουισμός. Για τους άτυχους θύματα πυρκαγιών και σεισμών και καταποντισμών. Όμως κανένας υπεύθυνος μετά τι τραγωδίες δεν αναζήτησε τις αιτίες του κακού.
Πυρκαγιές δεν γίνονται στην Πίνδο ή αν συμβαίνουν είναι ελάχιστες. Οι περισσότερες εκεί που υπάρχουν συμφέροντα και τάσεις καταπάτησης της δημόσιας έκτασης. Όμως ακόμα να βρεθεί φόρμουλα για ένα κτηματολόγιο, ώστε να είναι αδύνατη η καταπάτηση γης.
Το κράτος επιχορηγεί αναβάθμιση κτιρίων για την ενεργειακή προστασία των ενοίκων. Όμως δεν κατάφερε να επιδοτήσει την ανέγερση στερεών κατοικιών σε παλιούς και παραδοσιακούς οικισμούς της χώρας, με αποτέλεσμα να βλέπουμε κατοικίες πλινθόκτιστες και φυσικά ευαίσθητες σε λίγα ρίχτερ. Όμως κατά τη μυθολογία η Αθηνά, Θεά της σοφίας, έκλεισε τον εγκέλαδο στην Αίτνα, που σημαίνει ότι με τη σοφία αντιμετωπίζεται ο σεισμός.
Τι συμβαίνει λοιπόν στην Ελληνική κοινωνία, κανείς δεν μαντεύει . Τρικυμία εν κρανίω.
Από τη μια κλαίμε για τους πυροπαθείς και από την άλλη δηλώνουμε κατά χιλιάδες ψευδώς ότι είχαμε σπίτι εκεί για να εισπράξουμε την αποζημίωση!!!
Με λίγη προσπάθεια, λίγη διάθεση, λίγη όρεξη και ελάχιστο ενδιαφέρον τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Ένα Κολυμπρί θα πρέπει να μιμούμαστε, αλλά εμείς μόνο κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου, χουχουλιάζοντας κάτω από τις ζεστές μας κουβέρτες.
Ο καθένας μας θέλει να γίνει Πρωθυπουργός για μια μέρα για να σώσει τη χώρα. Κανείς μας όμως δεν έχει διάθεση να κάνει το ελάχιστο από το μετερίζι του γι’ αυτό.
Ακολουθήστε το 
