Η πράξη αυτή σηματοδοτεί: Πρώτον, την αδυναμία του ελληνικού κράτους να παράσχει την ίδια ποιοτική εκπαίδευση σ’ όλα τα παιδιά. Δεύτερον, την συμμετοχή ενός νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου στη διοίκηση κρατικών σχολείων. Ψηφίστηκε τελικά χτες ο νόμος που μετατρέπει μια σειρά από δημόσια σχολεία σε Ωνάσεια. Και, πιθανόν λέω, αν αυτό σήμαινε ότι θα ερχόταν το Ίδρυμα να σκάσει λεφτά για να μην πέφτουν σοβάδες στα κεφάλια, να τοποθετηθεί καμιά μπασκέτα της προκοπής και σαπούνι στις τουαλέτες, να μην φωνάζαμε τόσο πολύ. Παρόλο που το να ανοίξεις κερκόπορτα καλωσορίζοντας ευεργεσίες από κάθε λογής ιδρύματα και πάρα πολύ πλούσιων οργανισμών δεν είναι και ό,τι καλύτερο, καθώς κανείς πάρα πολύ πλούσιος δεν τα κάνει αυτά για την ψυχή της μάνας τους και πολύ σύντομα θα ζητήσει ανταλλάγματα.
ΘΕΜΑ 1 (τι συμβαίνει)
Όλη η φιλοσοφία και το σχέδιο της κυβέρνησης για την παιδεία, είναι να φτιάξουμε σχολεία που θα πάρουμε όλους τους άριστους μαθητές (με εξετάσεις από την ΣΤ’ δημοτικού), και να τους βάλουμε όλους μαζί σε μια τάξη, να ρίξουμε και έξτρα χρήματα για κτιριακές εγκαταστάσεις, να βάλουμε και ωραίες κουρτίνες.
Και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Οι άριστοι να αριστεύσουν. Να έχουν δηλαδή την αναμενόμενη πορεία που θα είχαν έτσι κι αλλιώς.
Τι αλλάζει αυτό στην παιδεία για το γενικό σύνολο. Τίποτα!!! Τα υπόλοιπα παιδιά, η μεγάλη πλειοψηφία, θα συνεχίσει να παλεύει και να κοιτάνε κάθε τόσο τα ταβάνια μην πέσουν τίποτα σοβάδες.
ΘΕΜΑ 2 (τι πρέπει να συμβεί)
Η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών πριν διοριστούν, έχουν δουλέψει σε φροντιστήρια, έχουν κάνει ιδιαίτερα. Πως γίνεται στο φροντιστήριο ή στο ιδιαίτερο να είναι καλός καθηγητής, και στο δημόσιο σχολείο όχι;; Κάτι δεν κολλάει σε αυτή τη λογική που προσπαθούν να μας πασάρουν.
Η διαφορά μεταξύ σχολείου και φροντιστηρίου, είναι ο αριθμός μαθητών ανά τάξη. Το πρώτο και κρισιμότερο που θα έπρεπε σταδιακά να αλλάξει από δω και πέρα, είναι ακριβώς αυτό. Λιγότεροι μαθητές, καλύτερη παροχή εκπαίδευσης.
Εν κατακλείδι.
Δεν έχει κανένα νόημα να ασκείς πολιτική για τους άριστους. Αυτοί θα τον βρουν το δρόμο τους. Το ζήτημα είναι να βοηθήσεις τα παιδιά που δεν είναι χαρισματικά, τα παιδιά που έχουν μαθησιακές δυσκολίες, τα παιδιά που δεν είναι από εύπορες οικογένειες.
Και αυτά τα παιδιά με τις πολιτικές της ΝΔ καταδικάζονται στην αποτυχία. Ιδού και η ρήση του πρωθυπουργού τα παιδιά από το Πέραμα & Κερατσίνι θα γίνουν καλοί υδραυλικοί χωρίς να υποτιμώ το συγκεκριμένο επάγγελμα.
Λείπει ο μεγάλος στόχος. Μαζεύεις άριστους μαθητές με εξετάσεις (κρατήστε το τελευταίο). Προσλαμβάνεις εκπαιδευτικούς με επιλογή και με εργαλείο την αξιολόγηση (εξετάσεις δεν είναι;). Θα υπάρξει και “τυράκι” Χωρίς αυτό δε μπορεί να σταθεί η φάκα. Και ως σύστημα είναι τίγκα στις εξετάσεις.(σ αυτό “τσιμπάνε” πολλοί εκπαιδευτικοί και στο Δημοτικό με τη χρήση συνεχόμενων τεστ, κάτι που δεν προβλέπεται από πουθενά αλλά και που όλοι κάνουν ότι δεν το βλέπουν)Τι μήνυμα περνάει στην κοινωνία;
Επίσης πρέπει να δούμε τη μεγάλη εικόνα: Ωνάσεια, πρότυπα, ΙΒ (λειτουργεί χρόνια ως “λύκειο” προετοιμασίας των “αρίστων” γόνων της μεγαλοαστικής τάξης παράλληλα με το λύκειο της πλέμπας, τώρα κατεβαίνει και στο γυμνάσιο. Σε λίγο και στο Δημοτικό, κάτι σαν το ” Σαράφης στα Τρίκαλα τώρα και στην Καρδίτσα”. Το ΙΒ είναι ο κύριος λόγος που η αστική τάξη στην Ελλάδα δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ πραγματικά για την αναβάθμιση της Β/θμιας εκπαίδευσης και δη του Λυκείου) είναι κομμάτια ανταγωνιστικά του δημοσίου (υποβαθμισμένου κτιριακά αλλά και εκπαιδευτικά) σχολείου για να οδηγήσουν αυτό στον απόλυτο μαρασμό αλλά και νά απαξιωθεί εντελώς στα μάτια της κοινωνίας. Λαϊκά: “έλα μωρέ, αν είχα λεφτά θα έστελνα το παιδί μου στο ιδιωτικό αλλά,,”. Θα μου πει κάποιος, μα γιατί δεν αναπτύσσεται αφ εαυτού της η ιδιωτική εκπαίδευση. Η απάντηση είναι απλή. Χρειάζεται χρόνος για να ολοκληρωθεί το σχέδιο. Δε γίνεται με το πάτημα ενός κουμπιού. Και το σχέδιο αυτό εξυφαίνεται ήδη μπροστά στα μάτια μας. Κομμάτια του σχεδίου είναι αυτά που ανέφερα και πολλά ακόμη που δε μπορούν να καταγραφούν. Θέλει συζήτηση. Και ιδιαίτερα στους συλλόγους διδασκόντων των σχολείων καθώς και στους συλλόγους γονέων
Τα Ωνάσεια σχολεία θα είναι πρότυπα που επί της ουσίας δεν απευθύνονται στα παιδιά των περιοχών στις οποίες βρίσκονται, δηλαδή τα παιδιά της Κοζάνης και της ευρύτερης περιοχής , δεδομένου ότι αυτά τα παιδιά θα “ανακατευθυνθούν” σε όμορα σχολεία, στα πρότυπα θα μπαίνουν παιδιά με εξετάσεις. Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε για τι επίπεδου ανταγωνιστική κουλτούρα και για τι εμπόριο και ενίσχυση παραπαιδείας μιλάμε και ποιοι έχουν πραγματικά τη δυνατότητα να πληρώσουν σήμερα έξτρα φροντιστήρια για εισαγωγή σε πρότυπα γυμνάσια και λύκεια, δίπλα στα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, πανελλαδικών, στήριξης σε μεμονωμένα μαθήματα, αθλητικών ή άλλων δραστηριοτήτων.
Τα παιδιά της Κοζάνης και όποιας άλλης περιοχής έχει κριθεί ή θα κριθεί ευεργετούμενη από την ωνάσεια περιουσία, θα αναγκαστούν να εγγραφούν σε σχολεία που είναι ήδη σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης από πλευράς χώρου, κοινώς ήδη δεν πέφτει καρφίτσα, και επειδή τα παιδιά δεν είναι και καρφίτσες, θα μετακινηθούν σε σχολεία μακριά από τον τόπο κατοικίας τους, αλλά για αυτά είχε μιλήσει και η πάρα πολύ άριστη κ.Δόμνα Μιχαηλίδου όταν, με αφορμή τις συγχωνεύσεις, έλεγε ότι δεν πειράζει να περπατάνε και μερικά χιλιόμετρα κάθε μέρα τα παιδιά, το περπάτημα κάνει καλό στην υγεία.
Στην Κοζάνη συγκεκριμένα, για την οποία μπορώ να μιλήσω βάση της εμπειρίας μου, όλα τα σχολεία είναι ασφυκτικά γεμάτα χρειαζόμαστε περισσότερα κτίρια, δεν μας περισσεύουν για να χαρίσουμε και στο Ωνασέικο. Αν ήθελε το Ωνασέικο όπως λέω ας έχτιζε από την αρχή τέτοια σχολεία
Στα Ωνάσεια πιθανολογώ ότι δεν θα έχει πολύ φτωχά παιδιά, δεν θα έχει παιδιά μεταναστών πιθανολογώ, πάλι δεν ξέρω, λαϊκίζω μάλλον αλλά θα συνεχίσω, δεν θα έχει τα παιδιά πολλών γνωστών μου, που μέχρι τώρα συνυπάρχουν κάθε μέρα όλα μαζί σε τάξεις, σε παρέες, σε δεκαπενταμελή, σε καυγάδες, σε γιορτές, σε αγώνες. Γενικά η συμπερίληψη, με την οποία μας έχουν ζαλίσει τα αφτιά στη θεωρία, στην πράξη πάει περίπατο, πολλά χιλιόμετρα, ίσως για την υγεία της κι αυτή, δεν ξέρω.
Γενικά, δεν ξέρω πάρα πολλά, αλλά καταλαβαίνω ένα πράγμα: αυτά τα σχολεία, αυτά τα δημόσια κτίρια, που απαξιώνουν εδώ και χρόνια να φροντίσουν και τα αφήνουν να ρημάζουν, τα κάνουν δώρο στο Ίδρυμα Ωνάση. Εγώ πάλι από τη μεριά μου, που είμαι ενήμερος και ενεργός πολίτης δεν βλέπω τίποτα καλό όταν κάτι δημόσιο πάει, είτε ευθέως είτε δια της πλαγίας, σε χέρια ιδιωτών. Απαιτώ δωρεάν και δημόσιο σχολείο για όλα τα παιδιά, χωρίς αποκλεισμούς, απαιτώ υψηλής ποιότητας εκπαίδευση σε σύγχρονα και ασφαλή κτίρια, γιατί αυτό αξίζει στα παιδιά, για αυτό πληρώνουμε ως πολίτες και για αυτό δώσαμε και θα δώσουμε μάχες δίπλα τους.
Κυριακόπουλος Χρήστος
Μέλος του ΣΕΠΕ ΚΟΖΆΝΗΣ
Ακολουθήστε το 
