Κάθε φορά αναθεματίζουμε τον χρόνο, που μας αποχαιρετά ή τον αποχαιρετούμε, το ίδιο κάνει και ευχόμαστε και προσευχόμαστε, να μην τον ξανά δούμε μπροστά μας, αφού ήταν ο χειρότερος χρόνος στη ζήση μας.
του Κω/νου Τζέκη
Κάθε χρονιά, κάθε φορά, πιστεύουμε, ότι κάθε πέρσι και καλύτερα, αναλογιζόμενοι το άγνωστο, που μας φέρνει ο καινούργιος χρόνος.
Τελικά, ήταν ο απερχόμενος χειρότερος ή θα είναι χειρότερος ο νέος χρόνος; Ουσιαστικά χειροτερεύουμε ή οπισθοδρομούμε προοδεύοντας; Γλωσσοδέτης και η μοίρα μας δεμένη με σχοινιά, που λέει και το τραγούδι.
Ρώτησαν, κάποτε, έναν ζητιάνο, που ζούσε σε μια τρώγλη τι θα ήθελε να του φέρει ο νέος χρόνος και αυτός αυθόρμητα απάντησε, ένα ξέφωτο θέλω να βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει το πρωί και τα χρώματα όταν βασιλεύει το απόγευμα.
Ουσιαστικά είχε παραιτηθεί από οποιοδήποτε αίτημα, δεν το χρειάζονταν άλλωστε αφού δεν επιθυμούσε να αλλάξει τη ζωή του και ζητούσε το αυτονόητο. Λίγο ήλιο.
Το ίδιο έκανε και ο Διογένης όταν ο Αλέξανδρος του σκίασε τον ήλιο. Ζήτησε να παραμερίσει για να μην τον κρύβει.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά. Δεν είμαστε ικανοποιημένοι, αφού νομίζουμε, ότι έχουμε εξασφαλίσει το αυτονόητο, την υγεία μας. Ευχόμαστε υγεία, που είναι το πολυτιμότερο αγαθό στη ζωή, αλλά ουσιαστικά δεν μας φτάνει αυτό το αίτημα. Θέλουμε πολύ περισσότερα.
Θέλουμε χρήματα, πολλά χρήματα, αμέτρητα χρήματα. Να γίνουμε Ωνάσηδες. Όμως, ούτε αυτός πέθανε ευτυχισμένος, αφού, δεν μπόρεσε, να αναστήσει το γιό του και άφησε μια τεράστια κληρονομιά μάλλον σε ανάξιους απογόνους. Αν τώρα ο ίδιος ξαναζούσε θα ήταν πρωταρχικός στόχος της ζωής του τα πολλά χρήματα;
Θέλουμε δόξα και αναγνώριση. Να μας χαιρετούν γονυπετείς και εκστασιασμένοι οι υπήκοοί μας και οι δούλοι μας. Όμως, αν ρωτούσαμε έναν δοξασμένο, ας πούμε τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Ιωάννη Καποδίστρια, τον Ούλαφ Πάλμε, ένα σωρό δοξασμένους, με άδοξο τέλος, τι θα επιθυμούσαν, αν άλλαζε η ζωή τους; Θα ζητούσαν μόνο δόξα;
Θέλουμε σπίτι στη Μύκονο, στην Αράχοβα, στο Πήλιο, στο Κολωνάκι, Πόρσε, κότερο, ωραίες συντροφιές. Ύστερα απ’ αυτά, αν ως δια μαγείας τα είχαμε; Θα θέλαμε κόκα για αχαλίνωτα πάρτι, κόλακες να μας κολακεύουν και να μας θυμίζουν πόσο επιτυχημένοι και σπουδαίοι είμαστε και φυσικά μη ξεχνάμε ηρεμιστικά για να κοιμόμαστε, αφού το χρήμα φέρνει πολύ αϋπνία και άγχος και αβεβαιότητα.
Πουθενά στη ζωή μας η ευχή να είμαστε καλά με ψυχική υγεία και μια δουλίτσα να μας βιοπορίζει. Όλα τα θέλουμε άμεσα και με υπερβολή.
Κάποτε. ένας υπάλληλος έτυχε και φιλοξενήθηκε από έναν εφοπλιστή στο κότερό του. Μάγειροι ετοίμασαν του κόσμου τα καλούδια, τραπέζι πλουσιότατο. Ο άνθρωπος έφαγε λίγο από τη σαλάτα και όλα τα άλλα. που αγνοούσε τα άφησε απείραχτα. Σε λίγες μέρες ανταπέδωσε το τραπέζι στον εφοπλιστή σε μια φτωχική χασαποταβέρνα τη γειτονιάς του. Λίγα παϊδάκια στη λαδόκολλα και λίγη ρετσίνα. Ο εφοπλιστής περίμενε μαχαιροπήρουνα και τελικά αναγκάσθηκε να φάει με τα χέρια. Όταν τελείωσαν το φαγητό ζήτησε να πληρώσει αλλά ο λογαριασμός είχε πληρωθεί από τον υπάλληλο.
Τον ευχαρίστησε με την εξής παρατήρηση. Πρώτη φορά του έκαναν το τραπέζι, πρώτη του φορά έφαγε με τα χέρια και πρώτη φορά δεν μετρούσαν οι υποτακτικοί του τις μπουκιές του. Τελειώνοντας είπε και το αμίμητο. Φίλε μου ζημιώθηκες και μπορεί να στερηθείς αυτά τα χρήματα, αφού τα πληρώνεις από την τσέπη σου. Εγώ όταν κάνω τραπέζια πάλι εσείς τα πληρώνετε. Ποια η διαφορά;
Ας ευχηθούμε ο νέος χρόνος να μη μας φέρει ούτε πλούτη, ούτε αλλαγές, που θα μας κάνουν να πονέσουμε. Ας διατηρήσουμε την υγεία μας και αν περνάμε σκοπέλους υγείας ας αποθεραπευθούμε. Τίποτα άλλο. Τίποτα εκτός από αξιοπρέπεια. Αυτή δεν θα μας την τσαλαπατήσουν ποτέ, αν εμείς δεν την ξαπλώσουμε στο πεζοδρόμιο.
Καλή χρονιά με υγεία
Ακολουθήστε το 
