Κάθε χρόνο τέτοια εποχή λες και δίδεται το σύνθημα της αναχώρησης.
του Κων/νου Τζέκη
Ο διαπεραστικός ήχος των τιτιβισμάτων τους ανασταίνει τη μουδιασμένη και θαμπή ατμόσφαιρα. Τι λένε στη γλώσσα τους, πως συνεννοούνται, ποιος είναι ο αρχηγός, ποιος ο παιδονόμος, χαμπάρι δεν έχουμε. Όμως όλα υπακούουν στην προτροπή της φύσης. Κανένα δεν μένει πίσω, κανένα δεν είναι ανυπάκουο.
Στα χελιδόνια αναφέρομαι και στον ατέρμονα αγώνα τους. Γέρικα, νεογέννητα όλα στο πρόσταγμα της μοίρας τους.
Άδειες οι φωλιές τους μέχρι του χρόνου κι αν κάποιος ανόητος τις κατάστρεψε, κανένα πρόβλημα. Με πείσμα και υπομονή θα κτίσουν καινούργια φωλιά με την επιστροφή τους.
Η μοίρα τους δεμένη με τον κίνδυνο και τον αδιάκοπο αγώνα.
Δεν είναι η μόνη κατηγορία αποδημητικών που φεύγουν. Μαζί τους φεύγουν και οι λατρευτοί μας τουρίστες.
Άδειες οι ομπρέλες στην αμμουδιά, άδεια τα μπαράκια, άδειες οι παραλίες, άδεια τα σοκάκια των τουριστών με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι.
Ικανοποιημένοι ή δυσαρεστημένοι, κουβαλάνε μαζί τους στην ομιχλώδη πατρίδα τους μια αγκαλιά ήλιο και μια υπόσχεση. Του χρόνου καλύτερα. Ούτε η απειλή του κορωνοϊού, ούτε η απειλή του καιρού ή της οικονομικής κρίσης.
Είναι θαρρείς και η μοίρα του ανθρώπου να αποδημεί προς τη γενέτειρα χώρα.
Έρχονται στα μέρη μας θαρρείς σαν από ένστικτο, επιστροφής στην πατρίδα τους γιατί δεν είναι καθόλου εγωιστικό να σκεφτόμαστε, ότι όλοι αυτοί είναι γέννημα και θρέμμα της πατρίδας μας.
Κάποτε οι Γερμανοί όταν έβλεπαν κατά τον μεσαίωνα ρομά πίστευαν ότι έβγαιναν από τις τρύπες της γης. Εμείς ότι ήταν Αιγύπτιοι, εξ ου και το απαξιωτικό γύφτος. Καταρρίπτεται και ο μύθος των Ινδοευρωπαίων. Σιγά-σιγά αναπτύσσεται η ιδέα επαλήθευσης του μύθου σύμφωνα με τον οποίο, ο Δίας έκλεψε την Ευρώπη, από τα λιβάδια του Ευφράτη ή ο μύθος σύμφωνα με τον οποίο ο Ηρακλής γέννησε τον Κέλτη και τον Γαλάτη. Έτσι η σύγχρονη θεωρία αναφέρεται στην έναρξη της Ευρωπαϊκής ανθρώπινης ύπαρξης, από την περιοχή της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου.
Γενέτειρα του δυτικού κόσμου, λοιπόν και η πατρίδα μας.
Άλλωστε δύο μόνο αρχαίες γλώσσες φτάνουν και μιλιούνται μέχρι τις μέρες μας. Η Κινέζικη και η Ελληνική. Όλες οι άλλες εξαφανίσθηκαν. Μπορεί γι’ αυτό να κατακλύζεται η περιοχή μας από τουρίστες.
Νόστιμον ήμαρ που έλεγε και ο Όμηρος στην Οδύσσεια. Υπερβολικά τολμηρή η σκέψη αυτή, αλλά στο μακρύ παρελθόν ποιος γνωρίζει την αλήθεια; Οι θεωρίες κτίζονται για να ανατραπούν.
Όπως τα χελιδόνια, έτσι και οι άνθρωποι. Μαραθώνιος αγώνας δρόμου; Γεμίζει η Αθήνα από υπέργηρους Ιάπωνες που επιθυμούν πριν πεθάνουν να βαδίσουν στα χνάρια του Φειδιππίδη. Γεμίζει η Επίδαυρος, η Δήλος, η Μήλος, η Σαντορίνη, ο Όλυμπος, τα Μετέωρα, το Άγιο Όρος, η Βεργίνα, η Πέλλα, η Δωδώνη. Κάποιος τουρίστας κάτι αναπολεί από τις ένδοξες ιστορίες του τόπου και ποιος ξέρει μπορεί η γενεαλογική του καταγωγή να τον σπρώχνει σαν τα χελιδόνια να επισκεφθεί την άγνωστη γενέτειρα του πολιτισμού του.
Ενώ οι τουρίστες γνωρίζουν τον Όμηρο απ’ έξω, εμείς τον γνωρίζουμε σαν τον ομώνυμο καφετζή της γειτονιάς μας.
Συγνώμη, είπε ο τουρίστας σε έναν κάτοικο Πρέβεζας. Που είναι το σπίτι του Καρυωτάκη; Μπάρμπα είναι μεγάλη η Πρέβεζα. Που να ξέρω που κάθεται ο δικός σου; Απαντά ο πανέξυπνος Έλληνας.
Τελικά μάλλον μου φαίνεται ότι ταξιδεύει κάποιος όχι για να αλλάξει τόπο, αλλά να αλλάξει ιδέες, να εμπλουτίζει τις γνώσεις του, να κοιμηθεί κάτω από ένα υπέρλαμπρο φεγγάρι στην αμμουδιά νανουρισμένος από τον ήχο των κυμάτων της νυχτερινής αύρας.
Ποιος ξέρει, μπορεί.
Ακολουθήστε το 
