Το δημογραφικό θέμα

Το δημογραφικό θέμα είναι ως το νόμισμα. Έχει δύο όψεις. Η μία όψη του προβάλλει τη σφριγηλότητα του πληθυσμού στις αποκαλούμενες υπανάπτυκτες χώρες. Η άλλη την ανησυχητική γήρανση του πληθυσμού στις θεωρούμενες ανεπτυγμένες. Το κριτήριο της ανάπτυξης έχουν θέσει μελετητές της δεύτερης ομάδας χωρών. Εδράζεται αυτό στο κατά κεφαλήν εισόδημα, καθώς το χρήμα κατάντησε η μόνη αξία στις κοινωνίες τους.

Η αρχή «Η φύση μισεί το κενό» είναι γενικά παραδεκτή. Καλό είναι σ’ αυτή να προστεθεί και «Η κοινωνία μισεί το κενό». Αυτό το αντιλαμβάνονται οι αναλυτές των καταστάσεων, αλλά οι αντιδράσεις τους ποικίλουν. Κάποιοι επιτίθενται κατά των ανευθύνων και υπαναπτύκτων, όπως τους αποκαλούν, κατοίκων των φτωχών χωρών, που γεννοβολούν χωρίς περίσκεψη και φέρουν στον κόσμο παιδιά, τα οποία δεν είναι σε θέση καν να θρέψουν πόσο μάλλον να μορφώσουν και να αποκαταστήσουν επαγγελματικά. Ζητούν από τους διεθνείς οργανισμούς να λάβουν μέτρα, ώστε να μειωθεί ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού στις φτωχές χώρες, καθώς ο υπερπληθυσμός απειλεί σοβαρά τον πλανήτη, αφού δεν υπάρχει δυνατότητα διαστροφής ακόμη και του σημερινού πληθυσμού. Γι’ αυτό και η UNICEF, οργανισμός του ΟΗΕ, διαθέτει σημαντικά ποσά από τις προσφερόμενες παγκοσμίως σ’ αυτήν δωρεές για τη εκπαίδευση των «καθυστερημένων» στις μεθόδους αντισύλληψης. Μάλιστα κάποιοι εμπαθείς επιτίθενται και κατά της χριστιανικής πίστης με την κατηγορία της υπαιτιότητας, καθώς, σύμφωνα μ’ αυτήν, ο Θεός έδωσε στους ανθρώπους την «άφρονα» εντολή «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε»!

Η προπαγάνδα αυτή δεν φαίνεται να επηρεάζει τους «υπανάπτυκτους», οι οποίοι συνεχίζουν να γεννοβολούν. Ο λόγος ίσως να είναι ότι οι κατέχοντες, λόγω άγριας εκμετάλλευσης των μη εχόντων, προσφέρουν τα μέσα αντισύλληψης, λόγω τρομακτικής τσιγγουνιάς, σε ανεπαρκείς ποσότητες. Αλλά ακόμη και να τα προσέφεραν σε αφθονία, δεν θα επετύγχαναν τον σκοπό τους. Οι απόκληροι γνωρίζουν ότι κάποια από τα παιδιά τους δεν θα καταφέρουν να επιβιώσουν, λόγω ανεπαρκούς σίτισης και αδυναμίας αντιμετώπισης ακόμη και ελαφρών ασθενειών. Πέραν αυτού, ως «καθυστερημένοι» αδυνατούν να κατανοήσουν την επιλογή των «σοφών» της Δύσης του θανάτου αντί της ζωής. Βέβαια πολλοί από αυτούς δεν έχουν ακούσει τον μύθο, που σερβίρεται στους «καλλιεργημένους» των δυτικών κοινωνιών περί του κινδύνου εκ του υπερπληθυσμού και γίνεται αποδεκτός, με συνέπεια να εκδηλώνεται και ρατσιστική αντίδραση κατά των «αφρόνων», η μόνη επιτρεπόμενη στις κοινωνίες, που ξεπέρασαν τις διακρίσεις, που ίδιες εφεύραν και επί αιώνες επέβαλλαν ως ισχυροί. Λίγες είναι οι φωνές στις κοινωνίες της παρακμής, που έχουν το σθένος να τονίζουν ότι οι τροφές, που απορρίπτονται από τους έχοντες, ως πλεονάζουσες, επαρκούν για τη διατροφή όλων των πεινασμένων του πλανήτη και αυτός μπορεί να διαθρέψει πολλούς περισσότερους Οι ισχυροί συνεχίζουν, ως άπληστα αρπακτικά, να επαυξάνουν την αθλιότητα με τον εκτεινόμενο έλεγχο ακόμη και των βασικών ειδών διατροφής, μέσω του χρηματιστηρίου τροφίμων, και την πρόκληση πολέμων, προς αύξηση των κερδών των πολεμικών βιομηχανιών τους.

Οι κάτοικοι των φτωχών χωρών επί αιώνες υπέφεραν υπό την καταδυνάστευση των «πολιτισμένων», που είχαν μετατρέψει τις χώρες τους σε αποικίες. Υποφέρουν ακόμη εξ αιτίας δοτών κυβερνήσεων, που υποστηρίζονται από τους παραμένοντες ισχυρούς προκειμένου να συνεχίζουν να επωφελούνται από συμφωνίες άγριας εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Με τη λήξη του δευτέρου μεγάλου πολέμου, οι μητροπολιτικές χώρες, καθώς είχαν απωλέσει σημαντικό αριθμό νέων ανθρώπων, που είχαν θυσιασθεί στα πεδία των μαχών, φρόντισαν, για την ανάπτυξη της βιομηχανίας τους, να φέρουν εργατικό δυναμικό από τις αποικίες τους, τις οποίες «απελευθέρωσαν» υποκαθιστώντας την κατάκτηση του παρελθόντος με το καθεστώς της νεοαποικιοκρατίας, που περιορίζει σημαντικά τη δαπάνη εκ της παρουσίας στρατεύματος και διοικητικού μηχανισμού εκεί. Στην αλαζονεία τους πίστεψαν ότι οι της τρίτης γενιάς μετανάστες, το αργότερο, θα είχαν αφομοιωθεί, λόγω της ανωτερότητας του «δυτικού πολιτισμού»!

Οι δυτικοί ασκήσαντες και ασκούντες την εξουσία, υποταγμένοι πλήρως στο άπληστο και αδηφάγο κεφάλαιο καλλιέργησαν στους «προνομιούχους» λαούς την αντίληψη όχι απλώς της ικανοποίησης στην ευμάρεια αλλά και της ευτυχίας στον ξέφρενο καταναλωτισμό και τη μεγιστοποίηση των απολαύσεων με την απεμπόληση των παραδοσιακών ηθικών αξιών, ακόμη και των προχριστιανικών, και την υιοθέτηση νέων «αξιών». Στα πλαίσια εφαρμογής ολεθρίου σχεδίου διάλυσης και όχι ανασυγκρότησης των δυτικών κοινωνιών έχει ευρέως επιτευχθεί η επιλογή του θανάτου αντί της ζωής. Το γενετήσιο ένστικτο έχει πλήρως διαχωριστεί από τον κύριο σκοπό του, που είναι η διαιώνιση του είδους μας. Ο πανσεξουαλισμός είναι η μόνη «ιδεολογία», που ανθεί σήμερα στις χώρες της Δύσης! Η βιομηχανία της αντισύλληψης προσφέρει ολοένα και πρόσθετα «εφόδια» κατά της ζωής. Και οι κυβερνήσεις σπεύδουν αμιλλόμενες να ενισχύσουν τους επιλέγοντες τον θάνατο αντί της ζωής. Έτσι η νομιμοποίηση της έκτρωσης έχει ψηφισθεί σε όλες τις «ανεπτυγμένες» χώρες υπό τις επευφημίες γυναικών, που εμμένουν να υποστηρίζουν το δικαίωμα αυτοδιαχείρισης του σώματος τους, θεωρώντας το έμβρυο είδος καλοήθους όγκου! Βέβαια πολύ περισσότερο επευφημούν το μέτρο οι άνανδροι άνδρες, που απαλλάσσονται από την ευθύνη με διεκπεραίωση της ανεπιθύμητης εξέλιξης εφήμερης σχέσης ανώδυνα γι’ αυτούς! Και η Πολιτεία καλύπτει τη δαπάνη μέσω των ασφαλιστικών ταμείων, που σε κάποιες χώρες, όπως η δική μας, δοκιμάζονται. Για τον τοκετό μόνο οι κυβερνήσεις είναι φειδωλές. Μάλιστα στις πιο προοδευμένες κοινωνίες η έκτρωση μπορεί να γίνει και εν αγνοία των γονέων της ανήλικης, κατά κανόνα, κυοφορούσας! Για την εξάπλωση του εκμαυλισμού έχει εισαχθεί σε κάποιες χώρες, εδώ και δεκαετίες, το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Στη χώρα μας των «καθυστερημένων» μεθοδεύεται η εισαγωγή του, καθώς οι κρατούντες έχουν την εντύπωση ότι ο λαός μας έχει απωλέσει τις δυνάμεις αντίστασης στη διαφθορά. Το μαρτυρεί αυτό η αδιαφορία σε πρόσφατες νομοθετήσεις και στην εμφανή προβολή των «δικαιωμάτων ευπαθών ομάδων». Το σύμφωνο συμβίωσης και ο γάμος των ομοφυλοφίλων ζευγών σε συνδυασμό με το δικαίωμα υιοθεσίας τέκνου, το δικαίωμα δηλώσεως φύλου από ανήλικα πρόσωπα σε αντίθεση προς την επιστήμη της βιολογίας και η άμετρη προβολή παρελάσεων υπερηφάνειας συνιστούν ισχυρές ενδείξεις παρακμής. Επομένως οι κρατούντες μπορούν να προβούν και σε λήψη και νέων μέτρων διάλυσης της κοινωνίας.

Βέβαια κατά καιρούς τους ασκούντες την εξουσία φαίνεται να απασχολεί το πρόβλημα της γήρανσης του πληθυσμού, αλλά επιφανειακά και μόνο προς καθησυχασμό εκείνων που αγωνιούν ή δείχνουν να αγωνιούν για το μέλλον του έθνους μας. Πολλοί πάντως από τους πολιτικούς δημοσίως τονίζουν ανερυθρίαστα ότι το πρόβλημα θα επιλυθεί με την προσέλευση μεταναστών και την παροχή δικαιωμάτων σ’ αυτούς, ώστε να ενταχθούν και να υιοθετήσουν τις δικές μας πολιτιστικές αξίες (αν μας έχουν απομείνει κάποιες). Φυσικά απάτριδες αυτοί δεν νοιάζονται στο ελάχιστον για το μέλλον του ελληνισμού. Και στη χώρα μας, όπως και σε όλες τις άλλες, κατά καιρούς, εξαγγέλλονται οικονομικά μέτρα υπέρ της στήριξης της οικογένειας, η οποία πολεμείται αγρίως. Έχει δειχθεί ότι από τα μέτρα αυτά επωφελούνται κυρίως μουσουλμάνοι μετανάστες, οι οποίοι πεισματικά αρνούνται να υιοθετήσουν τις δυτικές «αξίες». Ο ευδαιμονισμός δεν είναι δυνατόν να συνδυασθεί με τη διάθεση θυσίας για την ανατροφή τέκνων. Η προτεραιότητα στην κοινωνική καταξίωση έθεσε για τη γυναίκα σε δευτερεύουσα θέση την τεκνοποιία. Η διευκόλυνση από την Πολιτεία της έκδοσης διαζυγίου τείνει να καταστήσει την μονογονεϊκή οικογένεια κανόνα.

Κάποιοι εθνοκεντρικοί σημαίνουν συναγερμό για τη διάσωση του ελληνισμού. Αλλά ο ελληνισμός δεν θα διασωθεί με επιδόματα τέκνων. Πρέπει να επιστρέψουμε στις ρίζες μας και να θελήσουμε συνειδητά να επιλέξουμε τη ζωή αντί του θανάτου, να γίνουμε συνδημιουργοί του Θεού.

«Μακρυγιάννης»