Στο πρόσωπο τους βλέπουμε τη δική μας αθανασία και κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να μην τη χάσουμε…
Γράφει ο Στέφανος Μαντζαρίδης
Το βέβαιο είναι πως τα λατρεύουμε. Τα αγαπάμε περισσότερο κι από την ίδια μας τη ζωή. Έχετε όμως αλήθεια ποτέ σκεφτεί πόσο κακό μπορούμε να προξενήσουμε άθελα μας στα παιδιά μας; Πόσο μπορούμε να τους φορτώσουμε με άγχος αυτό που είναι στην ουσία η διασκέδαση τους μεταφέροντας τις δικές μας προσδοκίες και τα δικά μας ανεκπλήρωτα όνειρα στις πλάτες τους;
Όλοι μας ονειρευόμαστε ένα αύριο για τα παιδιά μας καλύτερο από το δικό μας σήμερα. Και αν όχι όλοι μας, σίγουρα η συντριπτική πλειοψηφία μας είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα για το έχουν. Μήπως όμως τελικά αυτή η σπουδή μας να δημιουργήσουμε τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για τα δύσκολα που θα αντιμετωπίσουν αύριο οδηγεί τα παιδιά μας σε αδιέξοδα και τα καθιστά ανίκανα να αντιμετωπίσουν τις φουρτούνες που τους περιμένουν στο μέλλον;
Ας το πάρουμε απόφαση πως τα παιδιά μας είναι ξεχωριστές προσωπικότητες, σίγουρα μάλιστα καλύτερες από εμάς γιατί είναι ακόμα άφθαρτες…
Βλέποντας στο πρόσωπο τους τη συνέχεια τη δική μας και προσπαθώντας να πετύχουν εκείνα όλα όσα εμείς ονειρευτήκαμε και δεν καταφέραμε, ευνουχίζουμε τα δικά τους θέλω και τις επιθυμίες τους. Λειτουργούμε, άθελα μας, ως άλλοι ”Θεοί” επιδιώκοντας να τα κάνουμε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν μας…
Αλήθεια, σκεφτήκαμε ποτέ ότι στο δικό μας παιδί μπορεί να μην αρέσει το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ ή το μπαλέτο που τόσο λατρεύουμε εμείς; Και αναλογιστήκαμε ποτέ πως για εκείνα η ενασχόληση τους με τον αθλητισμό δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από το δικό μας παιχνίδι στην αλάνα ή τη γειτονιά;
Αφήνοντας τα ελεύθερα, δίχως πίεση, να απολαύσουν το παιχνίδι, δημιουργούμε τις καταλληλότερες συνθήκες για τη σωστή και δίχως ιδιαίτερα προβλήματα κοινωνικοποίηση τους.
Γεννήθηκαν και μεγαλώνουν σε έναν κόσμο σκληρό, άγριο και απάνθρωπο. Από μικρά μαθαίνουν να αμύνονται και να φοβούνται το άγνωστο και το ξένο. Κάθε τους βήμα ακροβατεί ανάμεσα σε κινδύνους που στη δική μας παιδική ηλικία έμοιαζαν τόσο μακρινοί που ήταν σαν να μην υπήρχαν. Η ανεμελιά και η παιδική αθωότητα είναι έννοιες που μοιάζουν πια τόσο μακρινές, τόσο ξεχασμένες… Σε κάθε στιγμή της ζωής τους χρειάζεται να παλέψουν για να πάρουν όσα δικαιούνται βιώνοντας μια αφόρητη πίεση που θα μπορούσε να συνθλίψει ακόμα και έναν ενήλικα. Ας τα αφήσουμε να απολαύσουν τουλάχιστον το παιχνίδι τους ελεύθερα, ανεπηρέαστα από τα δικά μας εγώ και θέλω. Ας τα αφήσουμε επιτέλους να ζήσουν την παιδικότητα που τόσο γρήγορα χάνουν…
Ας τα αφήσουμε να παραμείνουν παιδιά για όσο περισσότερο μπορούν.
Δεν νομίζετε πως τους χρωστάμε τουλάχιστον αυτό με τον κόσμο που έχουμε φτιάξει για εκείνα;
Ακολουθήστε το 
