Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο «Εκείνοι που δεν υπήρξαν» του Διονύση Κουφουδάκη από τις Εκδόσεις Παρέμβαση.
Πρόκειται για μυθιστόρημα που αποτελεί σπουδή στην ψυχολογία ενός στρατιώτη σε εμπόλεμη κατάσταση.
Η ιστορία στρέφεται γύρω από τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που από την ήρεμη προσωπική του ζωή στη φύση επιστρατεύτηκε και βρέθηκε εν μία νυκτί στην έντονη, επικίνδυνη, συλλογική ζωή της εμπόλεμης ζώνης. Στην προσπάθειά του να διασώσει ό,τι απομένει από την ανθρώπινη υπόστασή του θα αφουγκράζεται τη φύση, μέχρι που κι αυτή θα πάψει να μιλάει μπροστά στη φρίκη του πολέμου.
Το μυθιστόρημα διαπερνά όλες τις συναισθηματικές και ψυχολογικές καταστάσεις από τις οποίες μπορεί να περιέλθει ένας άνθρωπος, όταν καλείται να πολεμήσει σε έναν πόλεμο για τα συμφέροντα κάποιων λίγων. Σε ένα μέρος χωρίς όνομα, με κάποιους εχθρούς χωρίς πρόσωπα, και με αρχηγούς ανθρώπους χωρίς ψυχή, η αλλοτρίωση και η απώλεια της προσωπικότητας ελλοχεύουν διαρκώς.
Η περιπέτεια προς την απότομη και βίαιη ενηλικίωση μέσω της εμπειρίας του πολέμου αποτυπώνεται με κάθε ειλικρίνεια και με τον καλύτερο τρόπο στις σελίδες του βιβλίου.
* Εικόνα εξωφύλλου: Διονύσης Αναστασιάδης, ακρυλικά χρώματα
***
« Σε αυτό το ταξίδι, όταν μας επέτρεπαν να ανεβούμε στο κατάστρωμα, έβγαινα πάντα. Έπαιρνα και τον δάσκαλο μαζί και του έλεγα αστεία για να τον κάνω να μου ανακατέψει τα μαλλιά. Μέρα με τη μέρα, κατάφερα να τον κάνω να χαμογελάσει. Και όταν ο ήλιος κοκκίνιζε και βυθιζόταν στο μεγαλείο του, έπιανε ο Σήφης τις μαντινάδες. Μαζί του κι ο Σφακιανός. Με το ένα χέρι να δίνει ρυθμό και το άλλο, εκείνο που έλειπε, να γράφει ιστορία.
Σαν να μείνανε πίσω οι ήχοι της μάχης, αφουγκραζόμαστε την μουσική με την καρδιά μας. Στα αυτιά μας, ζούσαν ακόμα τα κροταλίσματα των πολυβόλων που δεν τα αφήναν να ακούσουν τούτη την γαλήνη.
Και κάθε φορά, ο δάσκαλος ρώταγε τον αέρα:
-Λες να μπορούμε να ζήσουμε έτσι;
Δεν απαντούσε κανείς. Χανόμασταν όλοι σε αυτό το μεγαλείο, αυτό που ήταν πάντα εδώ και θα είναι για πάντα εδώ. Εμείς, μικρές μαύρες κουκίδες, ανύπαρκτες, να λουζόμαστε για λίγο στον αόρατο καμβά και να χανόμαστε στον αέρα. Εκείνη την στιγμή, σε εκείνη την απεραντοσύνη, ήξερα πλέον πως είμαστε μικροί. Πολύ μικροί για να γευόμαστε τόση ομορφιά.»
Ένα δεκαοκτάχρονο παιδί από κάποιο ορεινό χωριό της Αρκαδίας, κλήθηκε να υπηρετήσει την θητεία του σε ένα φανταστικό νησί, κάποια φανταστική εποχή.
Ένα παιχνίδι της μοίρας τον έφερε από την αγκαλιά της μάνας σε έναν πρωτόγνωρο πόλεμο.
Γεγονότα που δυσκολεύεται να εξηγήσει ή να καταλάβει, τον έκαναν δευτεραγωνιστή σε μια τρελή περιπέτεια.
Ζωή και θάνατος του συστήθηκαν με έναν αλλόκοτο τρόπο. Ένας πόλεμος που δεν υπήρξε κι ένας απρόσμενος έρωτας, θα τον ενηλικιώσουν βίαια.
Τι είναι πιο δυνατό; Η αγάπη για την πατρίδα ή ο έρωτας για ένα κορίτσι;
***
Ο Διονύσης Κουφουδάκης γεννήθηκε στον Πειραιά και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του υπηρετεί την ιατρική τόσο στην πρώτη γραμμή όσο και στην διδακτική της. Έχει εκδώσει μια συλλογή με μικρά διηγήματα και στα εφηβικά του χρόνια απέσπασε 3 επαίνους σε ποιητικούς διαγωνισμούς. Στα χρόνια που ακολούθησαν έγραψε 9 ιατρικά βιβλία, συμμετείχε σε 2 διεθνείς εκδόσεις, και μετέφρασε 7 βιβλία χειρουργικής και επείγουσας ιατρικής. Το βιβλίο «Εκείνοι που δεν υπήρξαν» αποτελεί το πρώτο του μυθιστόρημα, που ολοκληρώθηκε μετά από 25 χρόνια.
Ακολουθήστε το 
