Φωνάζουμε για την κατάπτωση της Ελληνικής κοινωνίας, για τη χαλάρωση των θεσμών, για την αποξένωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, για την αδιαφορία των συνανθρώπων μας, προς τους πάσχοντες.
Του Κων/νου Τζέκη
Σωστά διαμαρτυρόμαστε και αναζητούμε επί τέλους κάποια χαραμάδα, να μπει το φως και να αισθανθούμε κάπως ανετότερα και γιατί όχι, υπερήφανα. Αυτό συμβαίνει αν κάποιος μεμονωμένα ή μια ομάδα ξεπεράσει τον εαυτό της και μας δώσει δείγματα αλτρουισμού, μεγαθυμίας και βεβαίως το καλώς εννοούμενο άριστο παράδειγμα.
Όμως μόνο για λίγο. Την επόμενη στιγμή καταπίπτουμε στα τάρταρα και αισθανόμαστε υπερήφανοι για πράγματα επουσιώδη και εφήμερα, έστω και αν είναι αυτή η ικανοποίηση μιας στιγμής. Για ένα γκολ της ομάδας μας, για μια μικρή φιλοφρόνηση για κάτι το ασήμαντο, εμπρός στα τεράστια προβλήματά μας.
Μόλις άκουσα στην τηλεόραση τον θάνατο δύο νέων στην Πάτρα σε τροχαίο ατύχημα. Κατά πολλούς άδικα και μπορεί να έχουν δίκιο, πρόωρα, σίγουρα έχουν δίκιο και χωρίς αιτία.
Αν ήταν επώνυμοι ή τουλάχιστον προβαλλόμενοι θα είχαν διαφορετική αντιμετώπιση. Λουλούδια, κλάματα, αφιερώσεις, αναθέματα, κατάρες, υποψίες εγκληματικής ενέργειας και γενικά εκδηλώσεις λατρείας. Τα κανάλια δεν θα άφηναν συμπεθέρα του γείτονα που να μην τη ρωτήσουν, στιγμή από τις προηγηθείσες ώρες δε άφησαν ασχολίαστη, πένθος βαρύ και απαρηγόρητο. Είχαν δίκιο. Αυτό θέλει η κοινωνία, αυτό σχολιάζουν και τα κανάλια.
Κανείς δεν μπορεί να έχει αντίρρηση να τιμηθεί ένας επώνυμος ένας καλλιτέχνης και μάλιστα επιβάλλεται να γίνει αυτό.
Από την άλλη κανείς δεν κλαίει για τους άλλους. Τους ανώνυμους, που εκείνο το βράδυ έκλεισαν τα μάτια τους παντοτινά. Ανώνυμα παλληκάρια και κορίτσια να τα πιείς στο ποτήρι, που σκοτώνονται σε τροχαία, από τα ναρκωτικά κλπ.
Πλήρης αδιαφορία της κοινής γνώμης, αλλά και των ευαίσθητων καναλιών μας. Όχι για την προσωπικότητα των αναχωρησάντων, αλλά για τη μείωση των ατυχημάτων.
Που είναι η εκστρατεία για τη μείωσή τους; Που κρύβονται οι ειδικοί; Μήπως παρακολουθούν και αυτοί μαγειρική όπως όλοι οι Έλληνες; Μπορεί.
Ας κάνουμε ένα τεστ. Θα γράψω έξη ονόματα. Όποιος βρει τη δραστηριότητα αυτών των ανθρώπων εντάσσεται σίγουρα στην τάξη των ευαίσθητων πολιτών. Όποιος δεν τους θυμάται, μάλλον πρέπει να επαναδιατυπώσει τα ενδιαφέροντά του.
Χριστόδουλος Καραθανάσης, Παναγιώτης Βλαχάκος, Έκτορας Γιαλοψός, Αναστάσιος Τουλίτσης, Κωνσταντίνος Πανανάς, Ελευθέριος Ευαγγέλου. Τους γνωρίζετε; Τους θυμάστε; Όχι αγαπητοί μου δεν ήταν καλλιτέχνες, ούτε τραγουδιστές.
Ήταν απλά ήρωες. Οι τρεις νεκροί των Ίμιων και οι τρεις νεκροί του Αιγαίου. Αξιωματικοί του Ναυτικού, που χάθηκαν για την Πατρίδα. Που η μάνα Ελλάς θα τους αγκαλιάσει και θα τους ζεστάνει στο άγιο χώμα της, αλλά από εμάς τους ζωντανούς, μούγκα. Σιωπή.
Εκτός απ’ αυτούς σημαντική θέση θα πρέπει να έχουν στη συνείδησή μας οι σπουδαίοι μας επιστήμονες, οι σοβαροί, καλλιτέχνες , οι Ολυμπιονίκες και όσοι προάγουν το όνομα της χώρας μας διεθνώς.
Όλοι αυτοί όμως είναι τα κορόιδα της κοινωνίας που θυσιάζονται για την Πατρίδα. Τι παρηκμασμένη άποψη Θεέ μου. Τι ξεχασμένη υπόθεση.
Αν όμως θέλουμε να αλλάξουμε την Πατρίδα μας, αν θέλουμε να πετάξουμε λίγο ψηλότερα, να πηδήξουμε λίγο μακρύτερα, λίγο γρηγορότερα, δεν πρέπει να τους θυμόμαστε; Προς Θεού δεν λέω να ξεχνάμε τους άλλους, αλλά βρε αδελφέ λίγο τσίπα, λίγο ντροπή, λίγο φιλότιμο βλάπτει; Δεν βλάπτει.
Ακολουθήστε το 
